REVENGE OF THE BROKEN BILLIONAIRE

Chapter 31

MIKA'S POV:

Medyo malalim na ang gabi kaya sandali lang kami sa Underpass ng Guadalupe..halos magkagulo ang lahat ng nakatira doon kasama ng mga taong naninirahan sa underpass sa pagdating ng isang cathering truck na may dalang pagkain..

Tuwang-tuwa ako ng makita ko ang mag iinang naging kaibigan ko na..

Matagal ko na silang kaibigan..noong nag aaral pa ako..parati ko silang dinadalaw at dinadalhan ng pagkain..

Sa totoo lang walang nakakaalam sa ginagawa kong ito..pati si Nay Martha di niya alam na nagagawi ako sa ibang bahagi na ito ng mundo..ang mundo ng mga taong palaboy at walang matirahan..

"How long have you been doing that thing Mikaela?"

Sumulyap ako kay John..nasa pagmamaneho nakatutok ang mga mata niya..

"Three years or more..i think"

"How did you know those kind of people..you are not afraid..na baka mapahamak ka sa pagpunta doon?"

"Minsan galing ako sa School..napadaan ako sa underpass ng Guadalupe..tapos may aleng kumalabit sa akin..she's asking for food..she said..isang araw na daw di kumakain ang mga anak niya..Seeing her almost crying broke my heart..sumama ako sa kanya sa sinasabi niyang tirahan nila..i thought isang simpleng bahay ang pupuntahan namin..but i was so shocked..isang maliit na kariton lang pala na natatakpan ng karton..doon ko nakilala si Ate Rosa at tatlong anak niya"

Sumulyap ako sa kanya pero nanatiling tikom ang bibig nito...

"Regular ko silang dinadalaw..isang beses sa isang linggo..gusto ko sana silang tulungan..kaso Ayaw ni Ate Rosa..sabi niya doon sila iniwanan ng asawa niya at di na bumalik..pero umaasa pa rin siyang babalik ang asawa niya balang araw..kaya ayaw nilang umalis doon dahil baka pag bumalik ito di sila datnan doon"

"May ahensya ang gobyernong pwedeng tumulong sa kanaila..like DSWD"

"Ayaw nga ni Ate Rosa..hanggat di bumabalik ang asawa niya mananatili daw sila sa Underpass..ok naman daw sila kahit gaano kahirap ang buhay"

Tumango-tango lang ito at di na nagkomento pa..

"John..maybe in our life things doesn't go as how we want it...but we have to live with it and be thankful enough for what we get..because what we have is what others don't have "

Sumulyap lang ito sa akin pero di parin nagkomento..

Ano pa ba ang aasahan ko sa kanya..alam kong napilitan lang siya kanina..

Diko namalayang papasok na pala kami sa Basement Parking ng Lorenzo Empire..

Ipinasya kong huwag ng umimik..napapanis lang ang laway ko..pero mukha di naman siya interesado sa mga kinukuwento ko..

Naalala ko si James..ng ikuwento ko sa kanya ang tungkol doon..di niya ako tinigilan hanggang di kami nakapunta sa nasabing lugar..

Tinanggal ko na ang pagkakasabit ng seatbelt ko pero nanatili paring nakaupo si Michael John sa driver's Seat..

Nakatingin lang siya sa akin..

Ikininuot ko ang noo ko sa kanya..

"Wala kang planong bumaba?"

Mabilis nitong tinanggal ang seatbelt niya..

And suddenly his two hands Cupped my cheeks..

He's Looking at me like no other woman in the world is existing..

Our eyes met..di ko mabasa ang klase ng mga titig niya sa akin..

Nagulat ako ng bigla niya akong hawakan sa bewang at buhatin paupo sa kandungan niya..