Öfkemin yersiz olmadığını ve bu konuda sonuna kadar haklı olduğumu biliyordum. Sonuçta benim yerimde olan herkes aynı şeyi yapardı. Sevgilimin eski flörtü, onun fotoğrafına yorum atıyorsa bunu sonsuz bir hoşgörüyle karşılayacak değildim.
Üstelik sevgilime ulaşamıyor, onun gereksiz tribine maruz kalıyordum. Sanki benim eski flörtüm benim fotoğrafıma yorum atmıştı! Peki neden burada yine ceremeyi çeken ben oluyordum?
Sıkıntıyla yüzümü ovuşturdum. Bir çözüm yolu bulmam lazımdı. Telefonun ekranından saate baktıktan sonra hemen kilidi açıp son arananlara girdim. Listeden annemi buldum ve arama tuşuna bastım. Bana yardım edecek ve akıl verecek biri varsa o da annemdi.
"Oğlum?"
Hiç bekletmeden açmasına gülümsedim. Sanki telefonun başında aramamı bekliyor gibiydi.
"Nasılsın anne?"
"İyiyim, kuzum. Sen nasılsın, ne yapıyorsun? Kötü bir şey yok değil mi? Nilperi nerede?"
Sorularını art arta sıraladıktan sonra hepsine teker teker cevap vermeye başladım. "İyi değilim, sakinleşmeye çalışıyorum. Kötü bir şey var ama benimle ilgili. Nil içeride oturuyor."
"Ne oldu?" Sesi aniden telaşlı çıkınca kafama vurdum. Aramızda binlerce kilometre varken kalkmış kadına ne diyordum.
"Anne bize uçak bileti almanız ve oraya gelmemiz mümkün mü? Çünkü acilen oraya gelmem lazım."
"Oğlum bu ne acele? Daha yeni gittiniz. Bir şey mi oldu?"
Evet. Ama bunu size söylemek istemiyorum. Sudan sebeplerimizi sizinle paylaşarak sizi yormak istemiyorum.
"Eee..." Ne diyeceğimi bilmiyordum. "Yılbaşına sayılı gün kaldı?" dedim bahaneme inanmasını beklerken.
"Yeni yıla orada gireceğinizi konuşmuştuk ya geldiğinizde. Fikriniz neden değişti?"
"Nilperi sizi özledi. Ve tabii ben de."
Annem birkaç saniye sessiz kaldı. Dudaklarımı kemirmeye başlamıştım stresten.
"Biz de sizi çok özledik kuzum ama buraya gelemezsiniz. Çünkü..."
"Çünkü?" dedim annemi konuşması için teşvik ederken. Lütfen saçma bir sebep olmasın, lütfen.
Annem boğazını hafifçe temizledi ve tekrar konuşmaya başladı. "Biz yeni yıl için anneannenlere gideceğiz. Bizi özlemişler ve bu sene Ankara'da olacağız."
"Biz de oraya geliriz?"
"Olmaz oğlum."
"Ama anne..."
"Her istediğiniz de buraya gelip gidemeyeceğinizi bilmen gerekiyor, kuzum. O yüzden hayır."
Annemin sesi netti. Hüzünle omuzlarımı düşürdüm ve ağzımın içinde bir şeyler geveleyerek telefonu kapattım.
Anlaşılan kimseden yarar göremeyecektim ve kendi sorunumu yine kendi bildiğim yöntemlerle halledecektim.
*****
Berkant'dan
"Yarın görüşürüz."
"Görüşürüz, kızlar."
Yeni kankalarım el sallayarak gözden kaybolduklarında ben de arabaya bindim. Kemerimi bağlayıp kontağı çalıştıracaktım ki telefon çalmaya başladı. Zaten bugün telefonum iyice eskort telefonlarına dönmüştü. Arayan soranın haddi hesabı yoktu.
Ekranda yazan isme bakmadan açtım. Artık şansıma kim gelirse. "N'aber has satıcı?"
Manitamın sesi kulağıma dolunca güldüm. "İyidir, balım. Senden?"
#Bölüm 25#
En başından başla
