Chapter 2

1.8K 60 11
                                    

Tuwang tuwa si Kara nang ipinaalam kong may Patron kami para sa laro mamayang hapon. It's gonna be a game against Adamson. She was so excited to the point na iilang oras pa bago magsimula ang laro ay nasa condo ko na siya.

Isang oras bago ang laro ay nagbihis na ako. I took a mental note to ask for his number mamaya. 2019 na naman at di na masamang pakinggan na babae ang nanghihingi.

Besides, it's not like I'm asking for his number for the usual reasons, right?

I wore my UP sweater at pinaresan ito ng shorts at white shoes. I took my time pero nang marinig ang malakas na boses ni Kara na pinapadali ako'y nagmadali na nga.

We arrived in the venue a bit late. Marami na ang tao pero agad naman kaming nakaupo sa seats na nakareserved sa amin.

Kumunot ang noo ko nang mapansing may ibang nakaupo sa mga katabi naming seats ni Kara. I guess, nasa ibang seat siguro si Kobe?

The Fighting Maroons were in the middle of their huddle kaya wala akong mamukhaan sa kanila. On the other hand, nagsisimula naman sa warm up ang Falcons.

"Kara." pagtawag ko sa attention niya. "Tell me if makita mo kung saan nakaupo si Kobe ha, kailangang magpasalamat ka rin."

Nangingisi niya akong tiningnan. "Don't you have his number or ano ba yan?"

I rolled my eyes. "If I had his number, would I tell you to do so?"

Napailing lamang siya at natatawang bumaling sa huddle ng Maroons na nabubuwag na. One of them, still had his back turned towards us kaya di ko makilala. He had the no. 6 at the back of his jersey and on top of that "PARAS". Pamilyar ang hulma ng katawan niya.

Kinalabit siya ng kasama at itinuro ang direksiyon namin. Nakilala ko ang kumalabit bilang isa sa mga kausap ni Kobe kanina sa simbahan.

I was watching them closely when someone blocked my view. I looked up to see Carlo, also wearing red. Kasama niya si Sandra, the girl who he's been having an on and off relationship with for the past 5 years. Marahil ay nagkabalikan sila in the past week na naging magkaaway kami.

Hindi ko alam pero agad akong napatayo nang makita ko siya. It was the part of me that, despite everything, still tries to bring back our friendship.

"Hi!" I said. My voice came out unnaturally kaya medyo napahiya ako especially with how Sandra was looking at me.

"Cie, it's nice seeing you here." Nakangiti niyang sambit.

Kahit na umamin ako,hindi bakas ang anumang uri ng pagkakailang sa kaniyang mukha o kahit sa tono ng pananalita.

A part of me felt relieved but another part feels even more rejected. Para kasing na-invalidate ang ginawa kong confession at para bang wala iyong halaga kaya nakalimutan niya na.

"Yes! Uhm, it's nice seeing you here too." I awkwardly said at tinanggap ang yakap na in-offer niya.

It's always been like this. Kada magkikita kami ay niyayakap niya ako and I'd always give malice to acts like these.

Nagpaalam na siya para umalis. Sinundan ko sila ng tingin at nakitang umupo sila a few rows and columns behind us. Siguro'y sinadya niyang pumunto sa amin ni Kara.

I turned my attention back to the court at nakitang nagsisimula na rin sa warm up nila ang Maroons.

But one of them was not moving. He was simply looking at my direction, he was looking at me.

And I know that person.

In fact, siya pa nga ang nagbigay ng tickets namin.

Wtf is Kobe doing inside the court wearing a maroon jersey.

A Game of Luck//Kobe Paras FFWhere stories live. Discover now