HANNA

yeni ev

Hanna'nın tek yakını olan Nimeta bu acı olayı duymuş ve kahrolmuştu.Hanna artık tek ve yalnızdı. Bu yüzden teyzesi Nimeta ile birlikte yaşayacaktı. Nimeta Hanna ve kendisi için yeni bir ev tutmuştu.

Kazanın ardından 3 ay geçmiş ve genç kızın acısı biraz da olsa hafiflemişti.

Hanna eşyalarını toplayıp eve son bir kez göz gezdirmişti. Bomboştu. Hiçbir eşya yoktu. Sanki daha önce burada kimse yaşamamış gibiydi. Yeni eve geldiklerinde birlikte evi gezmeye başladılar. Hanna odasına doğru çıkmıştı. Kapıyı açtığında karşısında onu bekleyen bir orman manzarası vardı. Sık sık ağaçların olduğu baykuş yuvalarının tepelerde ki görüntüsü ve ağaç yapraklarına tutunan binlerce kuş türü. Sanki küçük bir hayvanat bahçesi gibiydi. Yavaşça kıyafetlerini yerleştirmeye başlayıp bu yeni hayata alışmaya çalışıyordu. Farklı ev, yeni bir hayat ve yeni bir Hanna. Eski Hanna'dan eser kalmamıştı resmen. Cam kenarının önündeki boy aynasında kendine baktı. Ne kadar değiştiğine. Artık o gülümsemesi yoktu. İçini bir karanlık sarmıştı. Aşağıdan Nimetanın sesi duyuldu.

"Hey Hanna en önemli şeyi unuttuk. Yarın okullar açılıyor. Söyle bakalım benim güzel kızım kaçıncı sınıf oldu. "

Doğru ya yarın okullar açılıyordu. Bunu tamamen unutmuştum diye geçirdi içinden.

10.sınıf teyze.

Nimeta Hannaya şaşkınlık içinde bakıyordu. O kadar çabuk büyümüştüki gözlerine inamıyordu. Hanna zayıf siyah saçlı ve ayrıca çok güzel bir kızdı. Yani bakanların dönük bir daha baktığı tipten.

Ev tek katlı, sevimli ve minik bir evdi.2 odası ve 1 salonu vardı ve tabi birde orman manzarası.Genç Kızın odası gayet ferah ve güzeldi.Genç kız çoktan yerleşmişti bile eve.

Artık akşam olmuştu ve yemek zamanı gelmişti. Nimeta eve yerleştiği için yemekle uğraşamamış ve dışarıdan söylemişti. Hanna'nın en çok sevdiği şeyi yani pizzayı.Genç kız pizzadan bir dilim aldığında o anda aklına bir şey gelmişti yarın okullar açılıyordu ve Hanna hiçbir hazırlık yapmamıştı.

Pizzasını bitirdikten sonra doğru odasına çıkarak hazırlık yaptı. İşleri bittikten sonra kitaplığından şiir kitabını aldı. 35. Sayfayı açarak okumaya başladı.

Kaldırımlar

Sokaktayım, kimsesiz bir sokak ortasında;
Yürüyorum, arkama bakmadan yürüyorum.
Yolumun karanlığa saplanan noktasında,
Sanki beni bekleyen bir hayal görüyorum.

Kara gökler kül rengi bulutlarla kapanık;
Evlerin bacasını kolluyor yıldırımlar.
İn cin uykuda, yalnız iki yoldaş uyanık;
Biri benim, biri de serseri kaldırımlar...

Necip Fazıl Kısakürek

Bu Hannanın annesinin en sevdiği şiirdi.ormanlık alana doğru bakınmaya başladı etraf gerçekten ıssız ve karanlıktı. Az önce okuduğu şiir tamda burayı resmediyordu.

İn cin uykuda yalnız iki yoldaş uyanık biri benim biri de serseri kaldırımlar.

Saat çok geç olduğu için tüm ışıkları söndürerek derin bir uykuya daldı.