~Sweet Vampires~

hoofdstuk 18: waarom?!

'maar, wat is of word mijn gave dan?' vraag ik aan William om het onderwerp over mijn ouders te vergeten. hij haalt zijn schouders op.

'dat weten we nog niet. maar het plan is om op je 18de verjaardag, een paar weken na school, je te veranderen in een vampier.' legt William uit. ik neem een diepe zucht.

'oh en. ik weet niet of je het leuk gaat vinden maar... Daniel is hier.' zegt Joseph zacht. wacht. WAT! Daniel is hier?! hoe kan dat? hij zou maanden weg zijn. misschien wel eeuwen zoals Joseph al zei. Wat doet hij opeens hier?

'wat bedoel je?' vraag ik verbaasd aan hem. hij wijst naar de deuropening. een bekend lichaam en gezicht staat daar tegen de deurpost aangeleund. zijn warrige bruine haar is niks veranderd. aan zijn ogen te zien heeft hij blauwe contactlenzen in. het is voor mij maar een al te bekend persoon.

'Daniel...' fluister ik zacht. het liefst had ik hem nu om de hals gevlogen. maar ik weet dat ik dat niet kan maken bij mezelf. hij heeft me weken alleen gelaten. en nu staat hij weer in huis, ik kan niet doen alsof hij me niks heeft aangedaan.

'waarom liet je me achter, Daniel. waarom?' vraag ik met betraande ogen. ik sta op en loop naar achteren, alsof ik bang ben voor Daniel. duizenden vragen gaan door mijn hoofd. misschien wel miljoenen. nee, dat is ook weer overdreven. in Ieder geval niet meer dan dertig.

'het spijt me, Avery. laat het me uit leggen.' smeekte hij en liep naar me toe. ik vergat dat Joseph, William en Kathelijne er nog waren. het liefst was ik nu van de aardbodem verdwenen.

'laat me met rust.' ik voelde de tranen naar beneden stromen. ik wende mijn blik van hem af en rende via de achterdeur naar buiten. hij kan me makkelijk achteraan gaan, maar ik heb nu even rust nodig. het is allemaal zo verwarrend. hij verlaat het huis met alleen een briefje achterlatend, ik doe mijn best om hem te vergeten en waarna dat mij eindelijk is gelukt staat hij in de woonkamer.

verdwaald ren ik door het bos. naar een geschikt plekje om mijn tranen hun gang te laten gaan. ik heb even niemand nodig. de laatste tijd zit iedereen me om mijn nek. vooral Elly en Robin. ik snap wel dat zij mij willen helpen om Jack te vergeten, maar dat gaat niet. het zal net zo moeilijk worden als bij Daniel. 

na een tijdje rennen merkte ik dat ik helemaal uitgeput ben. moe ging ik op een omgevallen boom zitten en boog mijn hoofd naar voren waardoor de tranen tussen mijn benen terecht kwamen. 

ze mogen naar hell gaan met die gave van mij. ik begrijp dat ze ongerust zijn vooral nu die man of jongen naar me op zoek is en mij wilt hebben om mijn gave. waarom moeten die dingen mij altijd overkomen? ik weet dat ik niet alles weet, maar ik weet zeker dat een normaal leven slash gezin niet teveel gevraagd is.

ik kan er niet tegen waarneer ik de gesprekken hoor van de leerlingen in school die bespreken hoe hatelijk hun ouders zijn. ze moesten eens weten hoe het is om te leven zonder ouders. ik heb dan wel 3 broers die voor me zorgen, maar de vrouwelijke personen in mijn leven ontbreken.

'hey, gaat het een beetje?' zegt een vrouwelijke stem voor me. ik kijk geschrokken omhoog. donkerbruine ogen kijken mij bezorgt aan. ik kalmeer een beetje als ik merk dat het Kathelijne is die tegen me praat. 

ik haal diep adem en kijk weer naar beneden waar zich ondertussen een plas met tranen zich heeft verzameld op een berg met blaadjes. 'niet echt, nee.' fluister ik. Kathelijne komt naast me op de omgevallen boom zitten.

'ik weet hoe je je voelt. ik heb nooit mijn ouders gekend, ik weet niet eens hoe ze heten of hoe hun stem klinkt. ik weet niet eens mijn eigen naam. ik ben geboren in 1934. mijn ouders hebben me vlak na mijn geboorte mij neergezet voor een weeshuis. daar kreeg ik de naam Kathelijne.' begint ze haar verhaal. nog steeds vallen er druppels tranen naar beneden die in het kleine plasje terecht komen.

'ik heb een afschuwelijke tijd gehad. ze waren daar niet bepaald zachtaardig. op mijn achttiende verjaardag ben ik weggelopen. ik heb weken op straat geleefd tot ik William tegenkwam. hij heeft me geholpen. ik had geen idee dat hij een vampier was, ik merkte er ook bijna niks van.' ze stopt even en neemt adem.

' 's avondswandel ik wel eens in de stad. toen ik in een steegje was beroofde een man mij. ik weigerde om mijn laatste beetje geld aan hem te geven dus schoot hij me neer. William was net op tijd en veranderde me in het wezen die ik nu ben.' ze lacht bij het laatste stukje. misschien is ze wel blij dat ze nog leeft. nou ja, leven... in ieder geval dat ze nog op de aarde rondloopt.

'ik haat mijn leven.' snik ik zacht. ik voel hoe Kathelijne haar koude arm troostend over mijn schouder legt.

'zeg dat niet. je hebt geluk met drie van die geweldige jongens om je heen.' zei ze. tja, drie... ze zal wel twee bedoelen. die andere wil ik nu even niet bij me hebben. 'ga je mee terug?' vraagt ze voorzichtig aan me. ik zucht diep.

'nee. ga maar, ik kom zo wel.' ik voel dat ze me los laat en van de boomstam af gaat. 

'ik zie je zo dan wel weer.' zei ze met een glimlach. ik knikte en keek weer naar beneden. ik voelde dat er nog een paar druppels tranen naar beneden vielen. ik probeerde zelf alles op een rijtje te zetten. het eerste, Daniel was weggegaan. ten tweede, Jack kwam op school. Chelsea was jaloers omdat Jack tegen me praatte en zo was ik niet meer op de achtergrond maar de hoofdpagina van de schoolkrant, figuurlijk gesproken dan. ten derde, mensen hadden Jack door en hij ging weg - waar ik eigenlijk nog helemaal niet overheen ben. ten vierde, Joseph en William vertellen me dat ik een uitverkorene ben en mijn krachten sterk zullen zijn. ten vijfde, Daniel staat opeens in de huiskamer en omdat ik het niet aan kan ben ik het woud in gevlucht.

oké, dat was het wel zo'n beetje. I think.

ik keek omhoog wanneer ik een regendruppel op mijn hoofd voelde. er hingen donkere wolken boven het woud. ik kan beter zo snel mogelijk terug gaan voordat het écht begint te gieten.

met een snelle pas liep ik terug naar huis. de plek waar ik net zat herinnerd me weer aan vroeger, toen ik met Daniel daar naartoe ging 's avonds en genoten van de sterren. ik was nog een jaar of 10.

wanneer ik bij het huis aangekomen ben voel ik dat ik al helemaal nat ben. ik nam diep adem en deed de deur open en gooi hem iets te hard achter me dicht. ik loop de trap op en voel de blikken op mij gevestigd, maar ik negeer ze gewoon. ik ben alleen maar thuis omdat ik anders verkouden had kunnen worden aangezien ik geen jas aan heb. alleen een joggingbroek en sweater.

ik gooi mijn kleren naast de douche in de wasmand en stap onder de warme stralen. mijn lichaam lijkt wel te branden door de warmte die opeens mijn koude lichaam overvalt.

ik weet niet hoe ik deze situatie moet aanpakken. misschien moet ik Daniel gewoon vergeven voor wat hij heeft gedaan en doorgaan met mijn leven. zelf weet ik ook wel dat me dat niet gaat lukken. maar het enige wat ik nu weten wat voor gave ik heb en waarom de moordenaar van mijn ouders mij wilt hebben.

*

sinds ik de douche uit ben lig ik naar het plafond boven mijn bed te staren. ik zie een eend met een paraplu, een auto en een onbekend gezicht. ik heb zelf geen flauw idee hoe ik hier zo lang kan liggen zonder dat ik gek word van mezelf.

Ik weet in elk geval dat ik één of ander speciale gave heb wanneer ik een vampier word. Ook weet ik dat die moordenaar naar me op zoek is, geen idee waarom. En ik weet zeker dat ik Daniel niet zomaar kan vergeten. En volgens mij had ik aan die dingen teveel gedacht vandaag.

na een paar minuten hoorde ik dat iemand op de deur aan het kloppen was. 'binnen, behalve als je Daniel bent.' mompelde ik tegen de deur. Joseph deed de deur open en liep naar binnen met een dienblad met eten tussen zijn handen geklemd. ik keek op de wekker en zag dat het al half acht was.

'eet wat. Elly en Robin waren hier. ik heb gezegd dat ze morgen maar terug kunnen komen omdat je hoofdpijn hebt.' zegt hij en legt het dienblad op het nachtkastje naast mijn bed. ik liet een diepe zucht horen.

'bedankt.' fluister ik zacht. Joseph laat een klein glimlachje zien waarna hij de kamer verlaat. 

urg, mijn leven is veel te ingewikkeld.