~Sweet Vampires~

hoofdstuk 3: soms kan de kleinste verandering, je wereld op z'n kop zetten.

Hoofdstuk 3

 

ik stapte de hal in en gooide mijn tas onder de kapstok. Joseph was blijkbaar niet thuis. anders had hij wel achter de piano gezeten of hij moet zijn dag niet hebben, maar dat geloof ik niet.

''Avery, ruim die tas even op.'' zei William geërgerd. ik gooide met alle kracht die ik had de tas naar William die mijn nieuwe, bruine tas tegen het vijf meter hoge plafond kaatste waardoor mijn tas bijna op mijn hoofd landde. ik hield mijn armen beschermend boven mijn hoofd.

''en zo bedoelde ik het niet.'' zei hij nog steeds geërgerd. zuchtend liep ik met mijn tas naar boven en legde hem neer op bed. 

waarom hebben ze me niet gewoon veranderd? wat is het probleem als ik net zoals hen ben. ze zijn veel te beschermend voor me. 'eerst school, daarna eeuwig leven' zei William een keer. hij bedoeld het natuurlijk letterlijk. ik begrijp hen wel. als ik zestien ben en ik verander in een vampier; dan moet ik mijn hele, eeuwige leven naar school. 

opeens hoorde ik een hard geluid. meteen rende ik naar het raam om te kijken wat het kan zijn. een grote, omgevallen boom raakte nog net niet het huis en zat tien centimeter van mijn raam vandaan. Daniel keek trots mijn kant op. ik liep mijn kamer weer in. William heeft wel gelijk, Daniel kan niet voorzichtig zijn. hij vermoord me nog eens.

''Daniel, verdomme! je had Avery wel kunnen vermoorden!'' oké, dat ik best wel raar. Williams stem was hard en luidruchtig. ik hoorde de vogels verder in het woud gehaast wegvliegen. William is nu écht boos. 

''het was maar één boom. ze leeft toch nog?'' Daniels stem verheft zich onder mijn raam. nieuwsgierig liep ik naar buiten en keek naar de twee ruziënde vampiers. door al die woede hadden ze me niet eens in de gaten. ze gromden naar elkaar en William liet zijn tanden zien. aangezien ik best wel ervaring heb met vampiers kan dit wel eens tot een gevecht uitlopen.

''je hebt zo'n geluk gehad dat ze nog leeft.'' beet William hem toe. Daniel gromde nog harder en sprong op William. hij kon Daniel nog net onweken waardoor Daniel nóg bozer werd. hij ging weer staan en vloog op William af.

''Jongens, stop!'' probeerde ik hopeloos. ze stopten met vechten en keken naar mij. waarschijnlijk hadden ze me echt niet in de gaten. ik probeerde ze te sussen maar ze gingen weer verder met vechten.

''Daniel, William. alsjeblieft zeg!'' schreeuwde ik naar hen. ze negeerden me en gingen door met het gevecht. ik rende naar ze toe en ging ertussen in staan. dat leek me een goed idee maar in de praktijk is dat niet zo handig. Daniel had me niet gezien en botste tegen me op waardoor ik elf meter de lucht in vloog. Daniel keek geschrokken met William die hem woest aankeek. ik wist zeker dat ik dit niet overleef. dit was het einde. en als het zover zou zijn gaan Daniel en William even goed verder met vechten. 

ik kneep mijn ogen dicht. ik wil niet mijn eigen dood zien. ik voelde dat ik niet meer door de lucht zweef. en de grond leek wel een kussen die me opving. voorzichtig opende ik één oog. Joseph keek mij opgelucht aan. hij had me dus opgevangen. gelukkig.

''kijk wat je hebt gedaan!'' schreeuwde William weer naar Daniel. ik rolde met mijn ogen waardoor er een scherpe steek zat in mijn hoofd. kan het nog leuker? ik heb nu ook hoofdpijn.

''William! Daniel! kijk wat jullie hebben gedaan!'' schreeuwde Joseph naar hen. ze stopten met vechten. ''als jullie niet hadden gevochten lag ze nu niet in mijn armen verdomme!'' zei hij erachter aan. die zin klinkt best wel raar maar ik ben blij dat Joseph hen uit elkaar probeert te halen. ze waren even stil. 

''nou...?'' spoorde Joseph hen aan. ze leken even te twijfelen vooral Daniel. maar William rende gelijk naar me toe en nam mij over van Joseph. ik keek naar Daniel die er schuldig een eindje verder op stond. hij keek even maar wende toen zijn blik van me af.