~Sweet Vampires~

hoofdstuk 2: nachtmerrie's

<video: Taylor Shift - save and sound>

Hoofdstuk 2

ik hield de hand van mijn moeder vast. ze glimlachte naar me. het was vrijdag avond en we zouden papa gaan ophalen van het werk. we stapten in de auto. mama zette mij in een kinderzitje achterin. ze deed de sleutel in het contact en reed rustig de straat uit. ik verheugde me zo op het weekend. dan zouden we naar Frankrijk gaan met z'n drieën. 'heb je zin in het weekend?' mama keek via de spiegel naar mij. ik knikte hevig. ze glimlachte terug. na een tijdje kwamen we aan op het werk van papa. hij stond al voor de deur van het grote gebouw op ons te wachten. 'blijf maar even in de auto zitten, Avery' zei mama. ze stapte de auto uit en liep naar papa toe. ik bleef rustig in de auto zitten en wiebelde met mijn voeten. opeens hoorde ik een gil. mama lach levenloos op de grond. papa keek angstig naar een grote jongen die dreigend op hem af kwam. 'mama! papa!' schreeuwde ik. maar mama en papa gaven geen antwoord. de grote jongen beet papa in zijn bovenarm waardoor papa dood neerviel. 'papa!' huilde ik. de grote jongen kwam heel boos op me af. ik huilde maar het hielp niet. hij kwam boos naar me toe. ik deed mijn ogen dicht. ik wilde dit niet zien. ik kon het niet aanzien. na een tijdje ging de autodeur open. geschrokken keek ik op. een jongen met donkerbruin haar, bruine ogen en een bleke huid stak zijn hand naar me uit. 'kom maar, die jongen is weg' zei hij geruststellend. ik wist niet of ik hem kon vertrouwen. maar ergens wist ik dat ik geen andere keuze heb. ik nam zijn hand aan. het voelde koud aan. hij hielp me de auto uit. de grote, boze, jongen was weg. bij het grote gebouw lagen mama en papa dood op de grond. ' mama, papa?' zei ik zacht. maar ze antwoordden niet. er stroomden weer tranen over mijn wangen. 'kom maar, het komt wel goed.' ze de jongen. hij keek me aan. ik denk dat hij zelf wel weet dat hij liegt. ik begon te schreeuwen zo hard als ik kon. maar niks ging weg. alles bleef op mijn netvliezen brandden.

'Avery! word wakker!'

ik schrok wakker. het zweet zat overal. mijn haar plakte aan mijn hoofd en nek dat voor een vies gevoel zorgde. 'Avery, alles goed? ik hoorde je schreeuwen.'' geschrokken keek ik naar William. hij stond naast mijn bed. ik zuchtte van opluchting. ''ja, het was maar een droom. zoiets dan.'' zei ik zacht. William keek mij medelevend aan. ik zuchtte. altijd deze droom. kan het nooit anders?

''wat is er aan de hand, Avery. en waarom maak je mij en de rest half doof?'' Daniel kwam mijn kamer in lopen terwijl hij in zijn rechteroor pulkte en ging naast me op bed zitten.

''sorry...'' zei ik tegen hem. hij glimlachte naar me. ik lachte zwakjes terug. ''mag ik wat vragen?'' vroeg ik voorzichtig aan William en Daniel. ze knikten nieuwsgierig en wachten op mijn vraag. ''wat is er eigenlijk die avond gebeurt?'' ze weten zelf wel wat ik bedoel. ik slikte even. ik weet niet zo goed of ik dit wel wil weten. 

''nou,'' begint Daniel. ''aangezien ik je eigenlijk heb 'gered' lijkt het me wel het eerlijkst om het aan je te vertellen. ik was op zoek naar een lekkere maaltijd toen ik gegil hoorde. toen ik aankwam zat jij als vier-jarige doodsbang in de auto terwijl je ouders dood op de grond lagen. een jongen kwam op je aflopen. ik heb tegen hem gezegd dat hij van je af moest blijven. hij zei dat hij wel terug zou komen maar we hebben hem niet gezien. ik had je meegenomen naar ons huis. William en Joseph waren het gelijk met me eens om je op te voeden. aangezien we niet wisten of je nog verdere familie had.'' ik was Daniel zo dankbaar. hij had mijn leven gered. ondanks dat voelde ik de tranen opkomen. Daniel legde mijn hoofd tegen hem aan. ik schaamde me zo. de tranen stroomden van mijn wangen.

''ik ga maar weer. je red je wel bij Daniel.'' zei William geruststellend tegen me en gaf me een kus op mijn hoofd. zuchtend kroop ik dichter bij Daniel ik was zo moe maar durfde niet te slapen. ik wou niet weer die nachtmerrie. al twee jaar lang lig ik soms wakker om die nachtmerrie, ik wou dat het anders was gelopen. dat ik alsnog met mijn ouders naar Frankrijk was gegaan. dat ik nu gewoon naar school kon zonder smoesjes te verzinnen om mijn ouders. ik had nog nooit iemand over mijn ouders vertelt.