~Sweet Vampires~

hoofdstuk 14: Elly en Robin Oliver

heey mensen. in dit hoofdstuk komen 2 nieuwe personen voor die jullie hebben bedacht! ik heb het wel aangepast om het verhaal te laten kloppen. en dit is een moeilijk hoofdstuk dus ik hoop zoooooooooooo dat ik er geen zooitje van heb gemaakt :s

xxxxx

________________________

hoofdstuk 14

ik heb hoofdpijn en ik weet niet of het door mij komt of door de verwarde omstandigheden die hier afspelen. het enige wat ik wel weet is dat ik er niet tegen kan als mensen - in dit geval vampieren- iets voor zich houden en net doen alsof er niks aan de hand is.

ik stap de douche uit en kleed me aan. een zwarte skinny spijkerbroek met daarop een blauwe sweater, ik hou van sweaters. mijn haar liet ik in een staart over mijn schouder hangen en deed gewoon mijn witte Adidas gympen aan.

het is al dagen geleden dat ik William en Joseph voor het laatst heb gesproken. van Jack had ik ook wat amper gehoord. ik wil weten wat er tussen William, Joseph en Jack speelt. ik had mezelf vanochtend belooft niet te eten tot ik het weet. en 20 minuten later is dat al heel lastig. god, help me.

ik slofte zoals bij elke maandagochtend de trap af. ik gooide mijn tas alvast in de gang en liep automatisch door naar de keuken om een broodje te smeren. Oh, niet eten tot ik het weet. ik zuchtte, dit kan nog eens moeilijk gaan worden. ik pakte dan maar een groot glas en schonk tot de rand jus d'orange. in één teug had ik het op en spoelde het glas af waarna ik heb weer in de kast deed.

ik voelde mijn maag weer knorren. ik denk niet dat deze staking wat gaat worden. ik opende de kast weer en haalde er 2 krentenbollen uit die ik met grote happen in mijn mond duwde. ja, honger had ik zeker.

'kom je, Avery? dan gaan we.' ik hoorde Joseph de keuken niet eens inkomen. ik slikte de laatste hap door en liep met Joseph mee naar de gang. ik deed geen jas aan, een sweater vond ik wel genoeg met dit weer.

'Joseph, vertel me alsjeblieft wat er aan de hand is.' smeekte ik terwijl hij met snelheid de bomen ontweek en ik een beetje lui op zijn rug zat.

'Avery, hou op met zeuren.' ik hoorde hem luid zuchten. ik kon niet kwader worden dan dit, misschien wel maar je weet wat ik bedoel.

'maar blijf uit de buurt van Jack.' zei hij grinnikend. wacht even een inniminnie seconde, hij weet van mij en Jack?

'Joseph, hoe-'

'omdat ik dat weet van mijn zusje, William trouwens ook.' het laatste deel zei Joseph wat minder blij. alsof William me gaat vermoorden, wat hij waarschijnlijk ook gaat doen.

'maar, je weet toch ook dat Jack..' ik maakte mijn zin expres niet af. Joseph zal me wel onderbreken. gek genoeg dit keer niet.

'ja.' zuchtte hij wat later. ik knikte al weet ik dat hij dat niet zal zien. het was verder de hele tijd stil. tot we bij de grote Eik aankomen.

'Jack mag van mij je wel naar huis brengen. als je maar oppast voor William.' zei hij waarschuwend. ik moest lachen om hem.

'wat?!' vroeg hij onschuldig.

'dus, je staat nu aan de kant van mij en Jack?' vroeg ik grinnikend. Joseph moest ook lachen.

'ook al vertrouw ik hem niet; ja, ik sta aan jullie kant. maar doe voorzichtig.' waarschuwde hij me. ik gaf hem een stevige knuffel en liet weer los toen ik de bel hoorde.

'tot vanmiddag.' Joseph had een kleine grijns op zijn gezicht. het is zelden dat Joseph lacht. meestal is hij net als William serieus en houd zich vooral bezig met zijn piano.

ik draaide me om, nam diep adem, schouders recht en liep richting het schoolplein. iedereen staarde me aan alsof ik een moordenaar ben. ik zocht gelijk naar Jack. sinds de dag dat Jack woedend werd kijken ze ons elke dag aan, alsof we iemand zouden vermoorden.