MELEZ KIZ

MELEZ KIZ 9.BÖLÜM

"Bu ne yapmaya çalışıyor ?"

"Ellerini uzatmak yerine bize koşması gerekmiyor mu ?"

"Eminim bir planı var."

Kendimi hazır hissedince başımı kaldırıp gözlerimi kapattım.Ve aklıma ilk gelen şeyi yaptım.Çığlık attım.

Sesim olanca gücüyle yayılırken kendimi hiç olmadığım kadar güçlü hissediyordum.Bir süre sonra bitmesi gerektiğini anlayıp sustum.Ellerimi yavaşça indirip gözlerimi açtım.Kurtların hepsi dönüşüp yere yığılmışlardı.Çoğu inliyor ve kulaklarını kapatıyordu,hâlâ.

Ani bir karar değişikliği ile kurtlara yardım etmek için koştum.Ne olacağını bilmediğim halde elimi tam kalplerinin üzerine koyuyor ve iyileştiklerini düşünüyordum.Bunu hepsine tekrarlayınca ayağa kalkıp onlara baktım.Çoğu iyileşmenin etkisiyle gözlerini aralamıştı.Lucas ve Cody de oturur konuma gelince arkamı döndüm.

Kendimi her an bayılacak gibi hissetsemde koşarak kurtların okuluna girdim.Reviri bulduğumda hemen içeri daldım.Birinin olmaması benim için bir şanstı.Kapıyı kilitleyip yere çöktüm.Dizlerimi kendime çekip sessizce ağlarken başımı da eğdim.

Neydi şimdi bunlar ? Hem herkesi bayıltabilen bir çığlık atıyor sonra da onları mucizevi bir şekilde iyileştiriyordum.Neyim ben ?! Bir ucube mi,yoksa son derece özel biri mi ?! Eğer sadece vampir ve kurt meleziysem bu çığlık ve iyileştirme gücü de neyin nesi ?!

Kendi iç sesimi rahat bırakıp dışa vurdum.

"Evet Alexandra,sen ucubenin tekisin ! Sen herkesi bayıltacak kadar güçlü çığlık atan ve iyileştirme gücüne sahip bir melez aynı zamanda bir ucubesin ! Sen busun !"

Kendime bağırmamın ardından sarsılarak ağlamaya başladım.Başımı kapıya vuruyor,eşyalara tekmeler atıyordum.

Birden kapının zorlanmasıyla sürünerek geri çekildim.Odanın köşesine gidip ağlamaya devam ederken kapı yumruklandı.

"Alexandra ! Aç kapıyı !"

Cody'nin güçlü sesi bana ulaştığında daha da fazla ağlamaya başladım.Ellerimi başıma koydum ve zararsız olmasını istediğim bir çığlık attım.Az önce bulunduğum yerde sesim yayılırken şimdi tek bir ses bile çıkmamıştı.

"Alexandra ! Geri çekil,kapıyı kıracağız !"

Bu sefer Lucas seslendiğinde
zar zor ayağa kalkıp kapının karşısında durdum.Güçlü bir darbeyle kapı yere düşerken ben de ona eşlik edip yere yığıldım.Bilincimle birlikte gözlerim de kapanırken son anda bana koşan Cody'i gördüm.

****

"Alexandra ? İyi misin ? "

"Yine mi sen ?"

"Bak bu sefer uyumuyorum.Şu an herşeyi senin zihnine fısıldıyorum sadece."

"Gerçekte yanımda mısın ?"

"Hayır.Senden uzağım hatta.Bak şu an o karanlık yerde yanında değilim.Tamamen uyanık ve tamamen kendimdeyim.Alexandra beni bulduğunda kendine sorduğun tüm soruların cevap bulacak."

"Adın ne ? Neredesin sen ?"

"Nerede olduğum önemli değil.Sadece adımı bilmen yeterli.İsmim Julia."

"Beni nereden tanıyorsun ? Ben seni tanımazken sen beni nereden tanıyorsun ?"

"Çığlığın Alexandra.Benim çığlığım seninki kadar güçlü ve etkili değil ama bu birbirimizi tanımamızı sağlıyor.Üstelik sen en güçlü yaratıksın.Seni tanımayan yok."