My vampire boy

Το παρελθον

Εκοινος κοιτουσε εμενα μην μπορωντας να το πιστεψη..ειχε παθει σοκ.
"Τιιιι;"

ΛΟΥΚΑΣ

"Τιιιι;"
Δεν μπωρει να ειναι αληθεια. Δεν μπωρει να τι συνεβη κατι τοσο ακραιο και τραγικο στην ζωη της. Δεν της αξιζε.
Ειναι τοσο αθωα και τοσο μικρη. Δεν μπωρω να το επεξεργαστο. Δεν επρεπε να ζηση κατι τετιο.
Γιαυτο ειναι δυαλλημενη. Δεν την εχω ξανα δει ετσι. Να ποναει μεσα της τον χειροτερο πονο της ψυχης. Δεν το αξιζη.
Ποναω και γω. Γιατιι ρε γαμωτο μου ποναω οταν δεν ειναι καλα;

Ξαφνικα η Αρτεμις εχασε τις αισθησης της και λιποθυμησε. Κοκαλοσα για 1 δευτερολεπτο.
"ΑΡΤΕΜΙΣ." φωναξαν ταυτοχρονα τα κοριτσια.
Εγω συνηλθα και ετρεξα κοντα τους.

"Αρτεμις;..Αρτεμις ξυπναα σε παρακαλω."ελεγα παρακαλωντας μα αυτη ηταν ακηνητη δεν ανοιγε τα ματια της.
Την πηρα αγκαλια και την συκοσα.
"Να την παμε νοσοκομειο."ειπα πανικοβλητος.
"ΟΧΙ!"φωναξαν ξανα ταυτοχρονα και σαστισα.
"Οχι Λουκας οχι νοσοκομειο.Δεν μπωρει τα νοσοκομεια.Ετσι και ξυπνηση εκει θα εχουμε αλλα. Πιστεψε με."μου ειπε η Δεσποινα.
"Τοτεε..σπιτι της." ειπα ξανα πανικοβλητος. Η Αρτεμις ηταν λυποθημη στην αγκαλια μου επρεπε να κανουμε κατι ΤΩΡΑ.
"ΟΧΙ. Οι γωνοις της δεν ξερουν οτι ηρθε εδω. Ετσι κιαλλιος σπιτι μου θα κοιμωταν οποταν εκει να παμε. Οι γωνοις μου λιπουν εξαλλου."Μου ειπε η Χρυσταλλενη.
"Ενταξη..παμε"ειπα και αρχισαμε να περπαταμε προς το σπιτι της.

Τα κοριτσια περπατουσαν λιγο πιο μπροστα μας αγκαλια και εκλαιγαν. Καθε 1 λεπτο κοιτουσαν πισω να δουν την Αρτεμις. Ο Στεφανος περπατουσε στα δεξια μου και ο Μαρκος στα αριστερα μου.

"Λουκας;"με ρωτησε ο Μαρκος.
"Ξερω..ξερω ρε γαμωτοο ξερω.Αλλα οχι τωρα. Να συνελθη και μετα. Στο σπιτι. Ενταξη;"του απαντησα στεναχωριμενος κοιτωντας μονο το πρωσοπο της που ακουμπουσε τον ωμο μου.
Ειχε κλαψει τοσο πολυ και τα ματια της ηταν πρησμενα.Τα μαγουλα της ειχαν μασκαρα απο τα δακρυα. Τα μαλλια της ηταν ανακατεμενα.

Πως γινεται τετιο πλασμα να επαθε κατι τετιο. Ακομα δεν μπωρω να το πιστεψω.Δεν της αξιζε.
Αμαν ξαναδω τον Πουστι απο πριν θα ειναι νεκρος στο πι και φι.

"Εδω ειμαστεε." εκοψε τις σκεψεις μου η Χρυσταλλενη ανοιγοντας μια εξωπορτα. Μπηκαμε μεσα και ανοιξε τα φωτα. Την εβαλα στον καναπε.

"Πρεπει να συνελθη.Δεν ξερω τι να κανω!"ειπα πανικοβλητος παλι και περπαταγα πανω κατω.
"Ηρεμισε..θα τις ριξουμε λιγο νερο."ειπε η Δεσποινα και εφεραν ενα ποτιρι νερο.
Εριξαν λιγες σταγονες στο προσωπο της και τα βλεφαρα της αρχισαν να τρεμοπαιζουν. Αμεσως γονατισα διπλα της .Τα κοριτσια σταθηκαν απεναντι μου κοιταζοντας προσεκτικα για την αντιδραση της.
Η Αρτεμις ανοιξε τα ματια και κοιταξε γυρο της.
"Που...ει..ειμαι;"ρωτησε αδυναμα.
"Σπιτι μου αγαπη.πως νιωθης;"απαντησε η χρυσταλλενη.
"Δεν...δεν.."αρχισε να ανασενη γρηγορα και τα ματια της βουρκωσαν. Το στομαχι μου σφυκτηκε απο το πονο που ενιωθε αυτη την στιγμη η Αρτεμις.
"Αρτεμις ηρεμισε σε παρακαλωω;" την παρακαλεσε και αυτη καρφωσε τα ματια της πανω μου.
"Λουκας;...Λουκας!" Ελεγε ξανα και ξανα το ονομα μου και της πηρα το χερι.
Η Δεσποινα πηγε στην κουζινα και επεστρεψε με ενα χαπι και ενα καινουργιο ποτιρη νερο.
"Ειναι ηρεμιστικο..καλυτερα να το παρεις!"της ειπε και εκανε να της το δωση.
Η Αρτεμις το πηρε και ξαπλωσε παλι στο καναπε κοιτωντας το ταβανι.
Καποια στιγμη εκλησε τα ματια της και αποκοιμηθηκε σαν αγγελος.