Özet: En yakın arkadaşın Peter' ı çatışmada zor durumda gördüğünden beri içindeki kötü his geçmez. Uyarı: Angst ve fluff Kelime Sayısı: 377 İstek üzerine mi?: Hayır
♣
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bugün Peter' ın neredeyse öleceğini hatırladığında nefes alamayarak çıplak sırtını banyo duvarına yasladın. Görüntüler zihninin gerisinde oynamaya devam ederken gözyaşları yanaklarından hızlıca akıp gidiyor, hıçkırıkların suya kapılıyordu.
Göğsünün sıkıştığını hissettiğinde daha fazla vakit kaybetmeyerek olduğu yere koşmuştun. Sen Peter' ın etrafına koruyucu bir duvar örerken o da sırtını bir kayaya vermiş, göğsündeki bıçak yarasıyla ilgileniyordu.
Peter takımdaki en yakın arkadaşındı ve ona zarar geleceğini düşünmek karnına ağrılar girmesine sebep olmuştu. Ya zamanında yetişemeseydin?
Düşüncelerini savuşturarak suyu kapadın. Gri bornozuna sarındın ve üstüne bir uyku tulumu geçirdikten sonra çok iyi bildiğin o odaya yürümeye başladın.
Peter yatağına uzanmıştı ve bir koluyla yüzünü örtüyordu. "Uyanık mısın?" diye sorduğunda kolunu indirerek buraya gel diye mırıldandı.
Bacaklarının üstüne oturdun ve itiraz etmesine izin vermeyerek tişörtünü yukarı kıvırdın. Bundan nefret ederdi. Daima acı verici olduğunu söylüyordu. Sen de onu iyileştirebilmek için yarayı daha iyi görmek istiyordun ama ne yazık ki gözlerin camlaşmıştı bile.
"Ağlama," dedi doğrulmaya çalışarak. Dirseklerinden destek almayı denedi.
Ona ağlamadığını söylemek ve sen işini hallederken sesini kesmesini söylemek istemiştin ama boğazındaki yumruyla zordu. Parmaklarını kurumuş kanın biraz üstünde dolaştırmaya başladın ve dumansı büyüler etrafa yayılırken mümkün olduğunca canını yakmamaya çalışıyordun.
Peter inleyip başını yastıklara attı. Yüzünü ellerine gömmüştü, sırtı yay gibi gerilirken hırlıyordu. Boşta duran elini çıplak göğsüne bastırıp onu çarşafların içine sabitlediğinde yeterince işine odaklanmış durumdaydın.
"Josephine?" diye sordu kızgın olduğu zamanlarda olduğu gibi tam ismini kullanarak.
"Parker?" gözlerini tekrar yaraya çevirmeden önce kısa bir süre için ona baktın. Dudakları dişlemekten kızarmış, ağzı hafifçe aralanmıştı. Normal şartlarda çok güzel göründüğünü söyleyebilirdin.
"Kalk. Üzerimden." dişlerinin arasından acı ve sinirle karışık bir tonda söylediğinde elini hızlı tutman gerektiğini düşündün. Çünkü Peter gerçekten buna daha fazla dayanamayacak gibiydi ve aslında çok da az kalmıştı...
Beline dolanan eli hissettikten hemen sonra sırtını çarşafların içinde buldun. "Bitirmek üzereydim." dedin homurdanarak.
"Gerisini kendim halledebilirim, teşekkürler."
Bu tavrından hoşlanmayarak onu üzerinden itip doğruldun. Örümcek güçleri sayesinde hızlı iyileşebilirdi ama asla senin yaptığın kadar değil. Sadece bundan katlanamayacak derecede nefret ediyordu.
"Hayatta olmana sevindim, Parker." onunla kavga etme isteğini bastırmaya çalıştın. Teşekkür etmek ya da basitçe gülümsemek yerine bok gibi davranıyordu.
Kapıya doğru ilerlediğinde seni bileğindeki ağlarla yakalayıp kendine doğru çekti ve "Öyle demek istememiştim." diyerek başını karnına yasladı. "Bugün kıçımı kurtardığın için teşekkür ederim."
