My secret and hidden talent

6.

Pov: Max

'WoW' zegt Levi 'hoe heeft ze dat kunnen doen' zegt Jayden 'dat kan jij geen eens' zegt Brandon tegen Jayden
Ik loop boos op Roxy af 'Roxy je weet dat je niet op voetbal mag dan kan je ze het ook niet laten zien' zeg ik boos in weet dat ze het heel graag wil maar ander krijgt ze gezeik met mijn ouders. 'Maar Max het is een schoolsport en ik koet toch uiteindelijk een sport kiezen dus dan kan het toch' zegt ze verdrietig 'Roxy wees niet zo eigenwijs het kan niet punt uit' Roxy loopt boos weg en Sophie rent haar achterna ik loop terug naar de jongens. 'Waar ging dat over' zegt Jayden 'waarom ben je zo boos' zegt Levi 'gewoon ergens over het gaat jullie niks aan' zeg ik boos en loop naar het doel ze kijken me verbaasd en vragend aan 'gaan we nog trainen' roep ik ze komen na een tijdje en dan gaan we trainen.

Na de training gaan we naar onze kamer als ik binnen ben douche ik even snel en kleed mij om dan ga ik naar de woonkamer Levi komt aanlopen en zegt 'ze heeft kamer 7' ik kijk hem vragend aan 'je zusje ze heeft kamer 7' zegt hij 'hoe weet jij dat' vraag ik verbaasd 'ik botste tegen haar op en heb haar naar haar kamer gebracht' zegt hij ik knik en loop weg op naar kamer 7 als ik er ben klop ik op de deur Sophie doet open 'kom binnen' zegt ze ik loop naar binnen en zeg 'waar is ze' 'ze is in haar kamer die daar' zegt ze terwijl ze naar een kamer wijst ik loop erheen en klop op de deur.

Pov: Lucy/Roxy

Er word op de deur geklopt maar ik reageer niet na een tijdje word er nog een keer geklopt 'Rox ik weet dat he daar binnen zit doe alstjeblieft open' zegt Max ik reageer niet maar doe na een tijdje open daar zit een bezorgde Max op de grond als ik de deur open trek lig hij op de grond ik kan mijn lach nog net inhouden. 'He je hoeft je lach echt niet in te houden hoor' zegt hij dit is zo naar als wij moeten lachen weten wij dat van elkaar door een bepaalt gevoel en als wij gefrustreerd zijn of boos of bang of verdrietig eigenlijk gewoon altijd kunnen wij elkaars gedachten lezen door een rare band ofzo. 'He die band is wel erg fijn' zegt hij ik grinnik en Sophie staat ons raar aan te kijken. 'Leg ik straks wel uit' zeg ik ze knikt. Ik loop naar mijn bed en ga zitten. 'Hoe wist je welke kamer ik heb' 'Levi' ik grinnik en begin te blozen bij de gedachten van hem Max merkt het op en lacht 'o iemand is verliehieft' zegt hij plagend ik duw en speels tegen zijn schouder en ga liggen Max komt naast mij liggen. 'Sorry ik had niet zo moeten reageren en ik weet dat je het heel graag wilt maar het mag niet van mam en pap' zegt hij ' ik weet het maar alsnog het is alleen voor school niet voor de hele wereld en jullie kunnen wel wat hulp gebruiken' zeg ik hij kijkt mij beledigend aan ik grinnik 'het is zo jij en Levi enzo zijn goed maar de rest' 'ja je hebt gelijk maar ze denken dat het gewoon geluk was, nou eigenlijk denken Jayden en Brandon dat maar Levi denk het niet' bij zijn naam komt er een twinkeling in mijn ogen Max ziet het gelukkig niet.

Na wat gepraat te hebben gaat Max terug naar zijn kamer. 'Oké wat was dat daarnet dat hij op de grond lag waar hadden jullie het over' zegt Sophie 'nou Max en ik hebben een soort van tweelingband waardoor we elkaars gedachten kunnen lezen als we dat willen' 'o dus je weet ook of hij iemand leuk vind of andersom' 'jup we kunnen elkaars gevoelens ook voelen maar we moeten wel bij elkaar in het zelfde gebouw zijn' 'OMG dat is zo cool' 'wij zijn het gewend dus ja en het is irritant als ik niet wil dat hij wat weet dan weet hij het alsnog' ze lacht. Morgen ga ik mij inschrijven voor voetbal. De rest van de dag hebben ik en Sophie film gekeken.

Vergeet niet te stemmen