~Sweet Vampires~

hoofdstuk 17: one long night

'hartstikke veel zin in.' zeg ik overdreven. Robin grinnikt waarna ze een waarschuwende blik van Elly krijgt toegeworpen. ik lach om de zusterliefde tussen die twee.

'geen zorgen, het word echt super!' zegt Elly enthousiast. ik zie dat haar vader een geïrriteerde blik via de spiegel aan haar geeft. hij houd vast niet zo van het enthousiasme van Elly.

'ik heb er echt zo'n zin in!' zegt Elly opeens na een lange stilte. ik en Robin krijgen opeens een soort van slappe lach en kunnen echt niet stoppen. 'wat?!' vraagt Elly geïrriteerd. Robin schud haar hoofd. ik zie dat de auto stilstaat. Elly en Robin stappen de auto uit en ik als laatst.

'bedankt voor het brengen.' zeg ik met een warme glimlach naar de vader van Elly en Robin. hij knikt en zonder iets te zeggen rijd hij weer weg. ik neem een diepe zucht en loop achter de tweeling aan naar binnen.

de harde muziek knalt de oren van mijn hoofd af. vanavond zal ik waarschijnlijk helemaal doof zijn. ik kijk wat rond en zie gelijk al een paar stomdronken mensen die proberen te lopen of in ieder geval, rechtop te blijven staan.

'kom je? dan drinken we wat.' schreeuwt Robin en trekt me mee naar de bar. Elly bestelt voor ons cola terwijl Robin en op de krukken gaan zitten.

'alsjeblieft.' schreeuwt Elly en geeft me een glas cola. ik knik en pak de cola aan. zelfs haar geschreeuw klinkt verdooft door de keiharde housemuziek. ik neem een slok van mijn cola en merk dat Elly en Robin al druk bezig zijn met dansen. lachend schud ik mijn hoofd en kijk verder rond. zo te zien vermaakt iedereen zich prima.

ik zie Elly op me af komen lopen. 'hey! kom dansen!' schreeuwt ze boven de muziek uit. ik schud hevig mijn hoofd. dansen is zeg maar niet echt mijn ding. om het kort te zeggen: ik háát dansen. 'Pleas!' smeekt ze me. ik schud mijn hoofd nog een keer. ze geeft het op en loopt naar Robin waar ze weer helemaal los gaat. dit word een lange avond...

**

na voor mijn gevoel uren later voel ik de hitte en de harde muziek naar mijn hoofd stijgen. ik kan wel wat frisse lucht gebruiken. ik loop naar Robin toe en schreeuw in haar oor: 'ik ben even een frisse neus halen.' ze knikt en gaat dan weer verder met dansen. ik wring me tussen de mensen door om naar de deur te komen.

ik haal gelijk mijn neus op als ik buiten ben. de frisse avondlucht doet me goed. ik ga op een bankje zitten voor het gebouw en gooi mijn hoofd naar achter zodat ik de heldere sterren kan zien. ik sluit heel even mijn ogen en geniet van dit stille moment. als die muziek en die dansende mensen zijn helemaal niks voor mij.

ik schrik wanneer ik mijn ogen open. een duister persoon staat voor me. het is te donker om te zien wie het is, maar het enige wat ik zie zijn de witte tanden en opvallende hoektanden. voordat ik kan praten of bewegen zet hij zijn tanden in mijn nek en zuigt het bloed uit mijn lichaam. ik probeer me te verzetten maar langzaam word ik slap en voel mezelf langzaam wegzakken.

**

-Daniel-

'dit is echt prachtig. het is nog nooit zo helder geweest.' zegt Elisa adembenemend. ik knik instemmend met haar terwijl ik naar de sterrenhemel blijf kijken. ik blijf maar de gedachte houden om naar Avery te gaan, maar ik kan Elisa niet zomaar achter laten. niet voor de tweede keer in ieder geval.

ik sta gelijk op van het vochtige gras wanneer ik een onbekende vampiergeur ruik. Elisa staat ook langzaam op. 'rustig maar, ik ken hem.' zegt ze met een zachte stem. op dat moment komt er uit het dichte woud een jongen op ons aflopen. zijn licht blonde, bijna gebleekte haar, waait naar achteren wanneer hij met snelle passen op ons afkomt. Elisa zegt dan wel dat ze hem kent, maar ik vertrouw hem voor geen meter. zijn fel rode ogen geven mij ook geen geruststellende gevoel.

wanneer hij bijna een meter bij ons vandaan is staat hij stil. hij richt zijn blik naar Elisa en negeert mij totaal. 'Felix is onderweg. ze zal straks helemaal weg zijn.' zegt hij tegen Elisa. ik heb nog nooit zo'n kille stem gehoord. maar, waar heeft hij het over.

'Elisa, wat bedoelt hij?' vraag ik achterdochtig. Elisa negeert mijn vraag en richt haar blik tot de jongen.

'ik vertel het wel. hij kan toch niks meer doen.' opeens is haar stem niet zo prachtig meer. het lijkt alsof er een heel ander persoon naast me staat. 'we hebben het over Avery.' zegt ze kil. het duurt even voordat haar woorden tot me door dringen.

'wacht, bedoel je dat-'

'ja, Felix vermoord Avery. en ik moest jou alleen maar bezig houden door bij je te zijn zodat je Avery zou vergeten.' onderbreekt ze me. ik voel opeens de woede in me opborrelen. ik moet naar Avery toe voordat het te laat is. 'je kan niks meer doen.' zegt Elisa alsof ze me gedachten leest.

'waarom doe je dit?' vraag ik met mijn kaken op elkaar geklemd.

'omdat, Daniel. jij liet mij achter. dus dit is de manier om je terug te pakken. en trouwens, dit is mijn plan niet maar van Griffin, de moordenaar van Avery's ouders.' ze grijnst alsof ze naar een leuke film ziet te kijken. ik ren weg om Avery te zoeken maar ik word na een aantal passen al gelijk op de grond gegooid door die jongen. ik draai me gelijk om op mijn rug, schreeuw van woede en sla zijn hoofd eraf waarna hij levenloos op de grond ligt. daarna komt Elisa op me afgerent. ik dacht niet na en sloeg ook haar hoofd eraf.

'wat heb ik gedaan?!' fluister ik verbaasd in mezelf als ik haar levenloze lichaam zie. het meisje waar ik zo van hield hem ik vermoord. nee wacht, ik hou niet van haar. ze vermoord Avery. en over Avery gesproken...

na een paar minuten rond rennen als een bezetene pik ik haar geur op. zonder te twijfelen volg ik haar geur tot ik bij een gebouw aankom dat eruit ziet als een club. ik hoor gekreun en zwak geschreeuw dat lijkt op Avery's stem.

'AVERY!' ik ren naar haar en Felix toe. met alle kracht die ik heb smijt ik Felix van haar weg en kijk haar bezorgt aan. ik voel een stevige grip om mijn schouders en draai me gelijk om. Felix probeert me te slaan zonder effect. ik hoor Joseph's voetstappen deze kant opkomen, waarschijnlijk had hij ook al door dar Avery niet helemaal in orde is.

ik voelde een enorme stomp in mijn buik. ik kreunde van de pijn en viel op de grond. ik zag Joseph Felix op de grond smijten waarna hij zijn hoofd eraf rukte. ik kneep mijn ogen dicht om de pijn te verzachten. Joseph liep naar Avery toe. ik hoorde haar ademen en zuchtte van een soort opluchting. we waren nog net op tijd, ook al is Avery er niet helemaal goed aan toe. ik voelde de pijn langzaam weg stromen.

'kom, we gaan naar huis.' zei Joseph terwijl hij Avery in zijn armen had. ze zag er vredelievend uit, op de bijtwonden in haar nek na dan.

________________________

hey people!!!

ik weet dat het heeeeel lang duurde voordat ik dit hoofdstuk er eindelijk opzet. nu is het dan eindelijk gebeurt! :D maar, ik ben er niet heel erg tevreden over. ik probeer de writersblock te vermijden. ik loop echt helemaal vast :(

MAAR IK RUST NIET VOORDAT IK DIT VERHAAL AF HEB!!!!!!!!

dus stem alsjeblieft en reageer. ik durf te wedden dat jullie dit ook een slecht hoofdstuk vonden. niet?

xxx