Ιζαμπέλ

Φουσκωνω και πονάω...

Δύο μήνες...Πέρασαν δύο ολόκληροι μήνες χωρίς να ξέρω τι συμβαίνει έξω από αυτές τις πόρτες. Δεν με άφησε να ξαναβγω από το δωμάτιο. Τον παρακάλεσα να πάμε έστω σε κάποιο γιατρό μα ήταν ανένδοτος. Είναι τόσο ηλίθιος...Τόσα γαμημένα ηλίθιος...Τα τατουάζ στο κορμί του αρχίζουν και και ξεθωριαζουν διχαζοντας τους άντρες που υπακούν μόνο στο Κρίστιαν. Δεν δίνει όμως βάση. Δεν σκέφτεται καθαρά... Το βλέπω στο βλέμμα του. Αν καταφέρω να μιλήσω σε κάποιον από αυτούς...να σπειρω την αμφιβολία, μια αμφιβολία που σίγουρα έχουν και οι ίδιοι. Προσπάθησε να με πηδήξεις ουκ ολίγες φορές. Κάθε φορά όμως, βάζει μέσα μου το μισό του μόριο και βγαίνει. Επειτα φέρνει μια γυναίκα μπροστά μου, διαφορετική κάθε φορά και τη βιάζει. Αισθάνομαι βρώμικη και μόνο που το ζω... Η κοιλίτσα μου έχει φουσκώσει. Δεν ξέρω όμως πόσο θα αντέξω. Πρέπει να βρω ένα τηλέφωνο. Να πάρω τον πατέρα μου...Μονο εκείνος είναι ικανός να μας σώσει...

Του ζήτησα να βγω να πάρω αέρα σήμερα. Το πρωί ήταν αρκετά ευδιάθετος και δεν ξέρω το λόγο. Ούτε με ενδιαφέρει είναι η αλήθεια. Μου είπε όμως πως θα με αφήσει να βγω. Ίσως...Ίσως είναι και η ευκαιρία μου να πλησιάσω εκείνο τον άντρα. Νομίζω τον λένε Κίαν. Τον είχα δει και με τον Κρίστιαν όταν με πήγε στη βάση στη Βαρκελώνη . Είναι από τους ελάχιστους που θεωρώ ότι αρχίζουν και καταλαβαίνουν τη διαφορά οανω στο Γκάμπριελ απλά ίσως αρνείται να πιστέψει πως υπακούει σε λάθος αφεντικό και πιάστηκε μαλακας. Λογικό. Ειμαι λογικός άνθρωπος σωστά; Έτσι λέω, το λέω και το πιστεύω.

Χειμωνιαζει...Ο ουρανός έχει μέρες να βγάλει λίγη ζεστασιά μα εμένα μ'αρέσει. Το ψύχος, κυριαρχεί ούτως ή άλλως μέσα μου οπότε νιώθω οικεία με την άφιξη του χειμώνα.  Κοιτάζω τη φούτερ που υπάρχει στη ντουλάπα εδώ και ώρες. Την θυμάμαι...Τον είχα δει να τη φοράει κάτω από το Τζάκετ ένα φεγγάρι στο κλαμπ. Που είναι τόσο καιρό θεέ μου; Δεν θέλω καν να σκέφτομαι πως είναι νεκρός. Για εκείνον παλεύω. Για εκείνον μένω και δεν αυτοκτονω .Για εκείνον και αυτό το πλασματάκι που δεν φταίει σε τίποτα.

Ντύνομαι. Μυρίζει το άρωμα του ...ξεθωριασμένο ίσως μα δεν το ξεχνάς... Ξαπλώνω στο κρεβάτι και περιμένω να έρθει να με βγάλει έξω. Είναι το μόνο που μπορώ να κάνω...

Την ίδια στιγμή

"Πώς αισθάνεσαι σήμερα;" ρώτησε με ένα αποκρουστικό μειδίαμα στην έκφραση του προσώπου του. Ο Κρίστιαν τον έφτυσε. Είχε μείνει σχεδόν μίσος άνθρωπος μα ακόμα οι πλάτες του ήταν τρομακτικές. Συνδεδεμένος με ένα μηχανήματακι που του έστελνε λίγο λίγο ένα παραλυτικο υγρό ήταν ανήμπορος να αντιδράσει.