Blood Moon/ Ματωμένο Φεγγάρι

''Ένας αναπάντεχος επισκέπτης''

Το κεφάλι μου πάει να σπάσει, πάντα μετά από κάθε πανσέληνο είναι σαν να έχω πιει 10 διαφορετικά ποτά. Η απελευθέρωση που νιώθω όμως την ώρα της πανσελήνου αξίζει κάθε κόστος...

Σε λίγο θα πρέπει να πάω στη δουλειά οπότε πρέπει να βιαστώ, δε θέλω να αργήσω πάλι. Αφού πλύθηκα και ντύθηκα γρήγορα γρήγορα , ετοιμάζω τη τσάντα μου και είμαι έτοιμη να φύγω...

Αφού έφτασα πάλι αργοπορημένη στη δουλειά πηγαίνω κατευθείαν στο δωμάτιο του Νίκου. Δεν έχω όρεξη να δω κανέναν με τέτοιο πονοκέφαλο και ακόμα περισσότερο να παίξω το παιχνίδι που είχαμε συμφωνήσει με το Νίκο, όμως πρέπει να το υποστώ. Μόλις έφτασα έξω από το δωμάτιο του , άνοιξα την πόρτα και μπήκα μέσα.

« Καλημέρα Τζόνσον, πως τα πηγαίνεις;» τον ρώτησα , αν και έβλεπα ότι είχε ήδη αρχίσει τη διαδικασία της απεξάρτησης . Άκουγα τους χτύπους της καρδιάς του οι οποίοι πήγαιναν πολύ γρήγορα και μύριζα τον πόνο που πρέπει να ένιωθε, σε λίγο θα άρχιζε να έχει σπασμούς.

«Έχω υπάρξει και καλύτερα... έλα όμως μέσα μη στέκεσαι εκεί» μου είπε

«Είσαι σίγουρος δε σε βλέπω και πολύ καλά, μπορούμε να παίξουμε άλλη φορά» του είπα

« Όχι όχι... θέλω να το κάνουμε τώρα , σε αυτή τη φάση της απεξάρτησης χρειάζομαι κάτι να μου αποσπάει την προσοχή» μου είπε λαχανιασμένος.

«Καλά όπως θέλεις , αν νομίζεις ότι αυτό θα σε βοηθήσει ...» του είπα και πήγα και κάθισα στη καρέκλα που υπήρχε δίπλα στο κρεβάτι από τη δεξιά μεριά.

«Λοιπόν .. να αρχίσω;» με ρώτησε σχηματίζοντας μετά βίας ένα χαμογελάκι

«Θα έλεγα να αρχίσω εγώ... αλλά επειδή βλέπω μια ανυπομονησία στο βλέμμα σου είμαι περίεργη για το τι θες να μάθεις για εμένα οπότε...» του είπα και του έγνεψα για να ρωτήσει

«Μμμ τέλεια λοιπόν, πως μία τόσο μικρή κοπέλα σαν εσένα ζει μόνη της;» με ρώτησε με σοβαρό ύφος

«Πως ξέρεις ότι ζω μόνη μου ;» τον ρώτησα ξαφνιασμένη

«Ποιο άλλο κορίτσι στην ηλικία σου θα δούλευε σε ένα τέτοιο μέρος , στην εποχή την οποία ζούμε;» είπε

« Ποτέ δε ξέρεις» του είπα

«Δεν μου απάντησες όμως» είπε ανυπόμονος

«...Ναι , έμαθα να ζω μόνη πριν από 3 χρόνια οπότε το έχω συνηθίσει» του είπα

«Εγώ ρώτησα πως και ζεις μόνη σου όχι από πότε» μου είπε