Eudox | Boek 1 | De Ontwaking

34 | De geheimen in onze ogen

Daphne begon zich ondertussen steeds zwakker te voelen.

Ze hoeste steeds harder en vaker, alsof ze iets uit haar keel probeerde te krijgen, en haar hoofd begon pijn te doen en duizelig te worden. Er klopte hier duidelijk iets niet. Was ze vergiftigd?

"Hoor je dat ook?", vroeg de baas toen en Daphne hield meteen haar adem in om het gehoest te stoppen, maar haar buik begon te krampen. Toen het teveel werd voor haar lichaam hoestte ze het meteen weer uit.

Het geluid van schuivende stoelen klonk in de ruimte.

"Wie is daar?!", riep de andere.

Daphne's ogen begonnen nu ook nog eens te prikken. Haar hele lichaam voelde ongelofelijk zwak en ze had het gevoel alsof ze elk moment zou neerstorten.

Ze hoorde iemand dichterbij komen en probeerde zo zacht mogelijk in haar arm te hoesten, maar het had weinig zin. Op dat moment gaven haar benen het op en viel ze tegen de kast deuren aan, die vervolgens open vlogen. Ze viel volop met haar handen en knieën op de grond.

Ze hoestte nog hevig uit en liet zich op haar zij vallen, veelste slap om zich te kunnen bewegen.

"Nou, kijk eens wat we hier hebben!", zei de zware mannenstem en hij trok haar aan haar haren omhoog. Ze kermde het uit van de pijn en probeerde haar haar uit zijn forse greep te krijgen, terwijl haar beeld wazig was en ze voelde zo nu en dan tranen uit haar ogen vallen.

"Wat deed zij daar in die kast?!", vroeg de andere man beduusd en Daphne voelde iemand dichtbij haar gezicht komen.

"Wat deed jij daar klein meisje? Ons gesprek zitten afluisteren?", zei de man die haar vast had en begon haar heen en weer te schudden, waarna ze het wederom uitkermde van de pijn. "Dat deed je daar, of niet? Wie heeft je opgedragen? Hm? Was het Kariet? Hij was het of niet? Was hij het?!", riep hij gefrustreerd.

De pijn in haar lichaam werd met de seconde erger en het verbaasde haar dat ze nog steeds niet flauwgevallen was. Ze wist niet wie deze klootzakken waren of wat ze doen, maar ze wist dat ze hier zo snel mogelijk weg moest en wel nu.

Met moeite opende ze haar ogen en concentreerde zich op haar zicht.

"Antwoord jij kleine teef!", riep de man, waarna ze simpelweg uit frustratie blind met haar been naar voren schopte. Blijkbaar had ze de juiste plek geraakt, want hij liet meteen los.

"Baas!", riep de andere man.

Daphne kroop een beetje achteruit en kreeg eindelijk het gevoel dat ze kon ademen, waarna haar zicht langzaamaan wat helderder begon te worden.

Op een antieke kast bij de muur zag ze een vaas staan en kroop er met al haar macht naartoe. Ze hoorde achter zich snelle voetstappen haar kant opkomen, maar net voordat diegene haar haar greep, had ze de vaas al gegrepen. Ze draaide zich om en sloeg de vaas tegen het hoofd van wie het ook was.

De man viel met een klap op de grond. Daphne hees zichzelf halfblind op via de kast, alert dat er nog een man te verslaan was. Ze hoestte een paar keer en zocht blind rond op de kast naar nog iets dat haar kon helpen.

"Jij kleine!", riep de mannenstem en ze hoorde hem langzaam op haar aflopen.

Dat was wanneer ze iets voelde dat op een trofee leek. Plotseling werd haar arm gegrepen en naar achteren gerukt, maar Daphne wist de trofee nog te grijpen en zwaaide het zware beeld tegen het hoofd van de aanvaller. De man viel met zijn hoofd op de kast en viel bewusteloos op de grond. Ze liet het beeld weer vallen en siste door haar tanden toen het haar teen raakte. "Aah! Kut zooi!", riep ze pijnlijk.

Nadat haar zicht niet meer zo wazig was en ze kon uitmaken welke objecten haar halfblinde ogen zagen waren, liep ze nieuwsgierig naar de kast af, stappend over de onbewuste lichamen.