Lang geleden in de wonderlijke wereld van Eudox was er zo iets verschrikkelijks gebeurd dat het de duizenden verschillende soorten wezens voorgoed heeft verdeeld en het het einde betekende voor de elfen. Iedereen hield zich voortaan bezig met hun ei...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Het hoofdbureau dat aan de buitenkant leek op een huis, zag er in de binnenkant uit als een taverne. Helemaal aan de rechterkant van de grote ruimte was een bar met daarachter een bediende die de krijgers hun drankjes bezorgde. Achter de stevige man stonden er allemaal dranken op planken.
In de ruimte voor de ingang stonden overal ronde, houten tafels met houten krukjes. Op de muren waren allemaal foto's opgehangen van vermoedelijk oude krijgers. Aan de tafels zaten grote, gespierde krijgers met hier en daar tattoos of piercings.
Sommige feeën waren hun magie aan het gebruiken en andere waren hun wapens aan het showen of slijpen. De sfeer was gezellig door het licht van de brandende kaarsen en de opgewekte stemmen van de krijgers. Het leek hier meer op een clubhuis dan een hoofdbureau voor krijgers.
Eirini keek rond in de ruimte en zag heer Gregor en heer Hilf in de hoek van de taverne zitten met een biertje in de hand.
Ze rolde met haar ogen en keek om naar de drie krijgers achter zich, die met open mond om zich heen keken. Ze klapte met haar handen, waarna ze verrast naar haar keken. Ze wenkte met haar hoofd. "Kom mee", zei ze en leidde de groep naar de tafel van de twee heren.
Daar aangekomen stond ze recht voor de twee mannen en keek op ze neer met haar armen over elkaar gevouwen. Toen ze haar aanwezigheid eindelijk door kregen glimlachte heer Gregor breed terwijl hij een hand opstak.
"Eirini! Je bent er! En de groentjes heb je ook meegenomen", zei hij met wazige ogen, waarop ze hem minachtend aankeek.
"Wat denk je dat je aan het doen bent?", vroeg ze streng. Hij blikte even naar Hilf, die zijn gefascineerde ogen op Eirini gericht had, en keek haar onschuldig aan. "Het vloeistof opdrinken dat in mijn beker zat".
Hilf grinnikte, maar veegde zijn lach meteen van zijn gezicht af na Eirini's intimiderende blik.
Plotseling werd krijgersheld geroepen. "Hilf!".
Ze keken naar de roeper om en zagen dat het een van de wachters bij de poort was. De grote fee had al een idee waar het over ging. "Zijn de filosofen gearriveerd?", vroeg hij en de wachter knikte. Hilf stond op uit zijn stoel n signaleerde met zijn hand. "Laat ze binnen".
De wachter haastte zich terug naar de deur en trok het wijd open, waarna de twee filosofen binnen wandelden. Deze feeën zagen er heel anders uit vergeleken met de filosofen die de examens hadden afgenomen.
Niko keek verrast naar hun kledingstijl. De vrouwelijke filosoof had heel kort geknipt blond haar, met een grijze buiktopje, kakkie bruine kniebroek en zwarte, leren laarzen. Ze had ook een groot litteken aan de zijkant van haar oog, op haar slaap.
De andere, mannelijke filosoof, had krullerig, licht groen haar, een donkerbruine huidskleur, een bril, een bruin van wol gemaakte vest en een lange bruine pantalon aan met daaronder bruine, leren slippers. Heel anders dan de filosofen bij het examen, die simpele, witte jasjes hadden gedragen.
