Lang geleden in de wonderlijke wereld van Eudox was er zo iets verschrikkelijks gebeurd dat het de duizenden verschillende soorten wezens voorgoed heeft verdeeld en het het einde betekende voor de elfen. Iedereen hield zich voortaan bezig met hun ei...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Het was een zonnige dag in het mooie, historische dorp van Filadelfinsum. Er waren meer vogeltjes dan normaal in de lucht vandaag en de mensen waren een tikkeltje vrolijker dan gebruikelijk.
Daphne liep door de straten heen, opzoek naar het kraampje waar ze de zoetigheden verkochten. Ze vondt het kraampje met de lekkernijen en koos een paar druiven uit. "Mag ik die rode ook?", vroeg ze met haar piep stemmetje.
De oude man achter het kraampje glimlachte naar haar. "Maar natuurlijk! Hier, en neem deze er ook maar bij. Die hoef je niet te betalen hoor", zei de man vriendelijk en ze glimlachte dankbaar.
Ze overhandigde met haar kleine handjes het geld aan de man, nam weer afscheid en rende weer terug op weg naar huis.
Onderweg botste ze plots tegen iemand op. Ze viel met een klap op de stenen grond met haar billen en kermde van de pijn. Ze keek op naar de persoon waar ze tegenaan was gebotst en zag dat die ook gevallen was.
Daphne was tegen een bruinharig jongetje opgebotst. Hij keek naar haar op en kreeg een lichte blos op zijn wangen. De jongen zei niets. Hij bleef haar alleen maar aanstaren met zijn grote, groene ogen. Daphne keek uiteindelijk van zijn ogen weg en hij leek weer terug op aarde gezet te worden.
"S-sorry! Ik zag je niet aankomen!", zei hij toen en stond op om haar te helpen met de zakjes op te rapen. Ze stonden weer op en hij stopte de zakjes in haar rieten mandje. Hij keek in haar groen/bruin gekleurde ogen en bloos toen hij door had dat hij weer aan het staren was.
"Uhm... wil je dat ik met je meeloop? Of niet natuurlijk! Ik weet niet eens waarom ik dat zei, maar als je wilt dan-". Ze lachte en legde haar hand op zijn mond om hem te sussen. "Ik zou het heel fijn vinden als je meeloopt!".
Het jongetje straalde. Samen liepen ze kletsend naar haar huis toe dat ietsjes verderop van het dorp lag.
"Daphne? Dat is een mooie naam. Waarom woon je niet in het dorp?", vroeg het jongetje, waarvan ze nu inmiddels wist dat zijn naam Nikodemos was.
Ze haalde haar schouders op. "Mijn ouders vinden het hier rustiger denk ik?", zei ze en keek van hem naar de mand en weer naar hem. Ze haalde er een druifje uit en overhandigde het aan de nieuwe kameraad. "Hier, als bedankje dat je me hebt geholpen de druifjes op te rapen".
Hij keek haar verward aan. "Maar door mij zijn je druiven juist gevallen?".
Ze rolde met haar ogen en drukte het in zijn hand.
"Daphne-".
"Eet", zei ze met een blik dat zo intimiderend was, dat het zelfs een reus zou kunnen afschrikken.
Hij stopte het fruit snel in zijn mond en kauwde lustig op de sappige sensatie. "Mmm... lekker!".
Daphne glimlachte en stopte er zelf ook een in haar mond.
