Lang geleden in de wonderlijke wereld van Eudox was er zo iets verschrikkelijks gebeurd dat het de duizenden verschillende soorten wezens voorgoed heeft verdeeld en het het einde betekende voor de elfen. Iedereen hield zich voortaan bezig met hun ei...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ze hoorde een een flikkerend vuur branden. De hitte kwam vandaan haar rechter kant. Ze merkte op dat ze het niet meer ijskoud had. Ze lag op iets zachts en had een dik deken over haar heen. Ergens in de verte hoorde ze zachte stemmetjes fluisteren. Voorzichtig probeerde ze haar ogen open te doen.
Eenmaal geopend zag ze dat ze naast een openhaard lag, op een matrasje in een woonkamer. De woonkamer had donker bruine muren en allemaal verschillende soorten meubels van hout, met hier en daar plantjes en fotolijsten. Het was niet heel groot, maar het leek er wel gezellig.
Toen hoorde ze een deur open gaan en draaide zich om naar haar linkerkant. Er kwam een lange, mooie vrouw naar binnen lopen met lang, paars haar en licht paarse ogen. Ze had een lange, paarse jurk aan met een sleet en diepe V hals, en ze had hakken aan erg zo hoog waren. Ook had ze een paar oorbellen in haar oren en goud gekleurde armbandjes.
De vrouw zag dat het meisje wakker was geworden en liet glimlachend haar spier witte tanden zien. "Hallo daar", zei ze zacht en ging naast haar bij de openhaard hurken. Ze pakte een lange, ijzeren stok en schoof wat hout aan de kant.
"Je zag er niet best uit, meisje. Je lichaam was bleek en bevroren, je vinger toppen en je lippen waren blauw... ik was echt bang dat je het niet ging halen!", Zel legde de stok weer neer en keek haar in haar grote, nieuwsgierige ogen aan. "Gelukkig rende een van die sterke krijgers naar de dokter en die gaf ons wat advies om jou te helpen".
Ze wachtte even, maar het kleine meisje bleef haar met die grote, bruine ogen aankijken.
"Hoe voel je je lieverd?", ging ze verder en aaide over haar hoofd. "Ik heb je een lekker warm bad gegeven om al dat ijs van je lichaam te krijgen en heb je een paar extra dekens gekregen. We moesten je zo warm mogelijk houden".
"Ik-Uhm...", begon het jonge meisje aarzelend. "Ik voel me een beter. Dankjewel... uh...?".
De onbekende vrouw keek geschrokken op. "Oh! Waar zijn mijn manieren toch? Mijn naam is Nevelin. Hoe heet jij?".
"Daphne", antwoordde ze. Nevelin knikte instemmend. "Wat een mooie naam zeg. Fijn je te ontmoeten Daphne. Heb je honger?", vroeg ze, waarna Daphne's maag meteen begon te klagen.
"Nou, zo te zien heeft je buik duidelijk voor je geantwoord!", zei Nevelin lachend. Daphne glimlachte.
"Blijf hier ok? Ik breng wel wat te eten voor je". Ze stond op, liep de woonkamer uit en sloot de deur achter zich. Daarna hoorde Daphne dat de deur opslot werd gezet.
Moeizaam ging ze rechtop zitten. Ze haalde haar voeten onder het deken vandaan en zag dat er verband om ze heen gewikkeld is. Ze hief haar hoofd op en zag een spiegel in het hoekje van de woonkamer.
