Lang geleden in de wonderlijke wereld van Eudox was er zo iets verschrikkelijks gebeurd dat het de duizenden verschillende soorten wezens voorgoed heeft verdeeld en het het einde betekende voor de elfen. Iedereen hield zich voortaan bezig met hun ei...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ze sloot de deur achter zich en keek even rond. De kamer leek op een eetkamer, met een leeshoekje en een deur dat ergens naartoe leidde.
Daphne liep af op de kast waar ze het gehijg vandaan hoorde komen. Ze greens triomfantelijk en trok in een keer de kast open. De kleine, blauwharige dief zat op zijn hurken met zijn ogen gesloten in de kast, met het zakje geld zat in zijn handen.
Ze zuchtte, voordat ze bukte en haar hand geduldig uitstak. Hij deed zijn ogen open en keek langzaam op, waarna hij haar onschuldig aankeek, maar Daphne bleef hard terug staren. Hij zuchtte verslagen en handig de eindelijk het zakje over in haar hand.
Ze knikte en stond op, waarna hij vlug de kast uit rende en weer naar buiten ging. Ze keek hem nog hoofdschuddend na, voordat ze het zakje opendeed om te checken of alles er nog in zat en zag dat er een paar munten mistten. Ze rolde haar ogen.
"Irritant kind", fluisterde ze, maar ze was niet per de boos. Ze wist dat dat kindje geluk zou hebben met een normaal ontbijt op een dag, ze kon het hem niet kwalijk nemen.
Daphne wilde de kamer toen weer uitlopen, als ze dan plotseling stemmen en zware voetstappen uit de verte hoorde komen. Ze hapte naar ademde en sprong snel in de kast met kleine potten planten, voordat ze de kastdeuren weer dicht deed.
De voetstappen klonken nu heel dichtbij en ze kon horen dat er een paar feeën naar binnen liepen. "Ah, daar is haar ondergoed gebleven!", zei een enthousiaste mannenstem. Daphne fronste bij de vreemde opmerking.
"Zeg jullie hebben het toch niet hier gedaan, eh?!", riep een andere zware mannenstem en je kon meteen aan zijn stem horen dat hij het wel amuserend vondt.
"Natuurlijk niet! Daarom vindt ik het ook zo raar dat ik het hier vindt!", zei de ander en barstten in lachen uit.
Daphne rolde met haar ogen en schraapte zachtjes haar keel, dat een beetje prikte. Ze hoorde een paar stoelen naar achter gaan en ze raadde dat ze gingen zitten. "Het verbaasd me nog steeds hoe het ons zo makkelijk gelukt is hoor, baas", zei de enthousiaste stem.
Op dat moment moest Daphne hoestte, maar ze bracht nog snel haar arm naar haar mond om zichzelf te sussen.
Ze vroeg zich af of het hier stoffig was, maar bepaalde al snel dat dat het niet was. Integendeel, de kast was netjes schoongemaakt en er zaten zelfs gezonde planten in. Waarom kriebelde haar keel dan zo erg?
"Het rijk is niet meer wat het geweest is en al helemaal de koningklijke familie niet", zei de andere zware stem, vermoedelijk de baas.
Daphne hoeste weer. En nog eens en nog een keer en ze probeerde het te negeren, maar haar keel begon pijn te doen en ze moest steeds harder hoesten. Ze kon maar niet stoppen met hoesten. Wat gebeurde er?
"De Orken zullen ze morgen komen ophalen. Ik zal een groep aanwijzen die de goederen dan naar de grens brengt, waar ze op ons zullen wachten. Wees er zeker van dat niemand erachter komt, al helemaal niet die verdomde krijgers", zei baas hatelijk.
