Lang geleden in de wonderlijke wereld van Eudox was er zo iets verschrikkelijks gebeurd dat het de duizenden verschillende soorten wezens voorgoed heeft verdeeld en het het einde betekende voor de elfen. Iedereen hield zich voortaan bezig met hun ei...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Hijgend en puffend kwam Daphne uiteindelijk in de stad aan. De alledaagse feeën gaven haar niets meer dan een nieuwsgierige blik bij het zien van haar uitgeputte houding.
Daphne keek haastig om zich heen. Overal zaten er nog steeds krijgers te speuren en nu zat er een heel clubhuis achter haar aan.
"Grijp haar!", hoorde ze toen vanachter zich komen en op dat moment richtten de andere feeën zich op haar.
Daphne rende vervolgens snel door de straten en duwde hier en daar wat krijgers aan de kant, die daarna ook meteen achter haar aangingen. De krijgers achter haar riepen naar de andere krijgers in de stad waardoor de groep steeds groter werd.
Uiteindelijk sprong ze een huis in waardoor een familie die aan een eettafel zat allemaal gilde van de schrik.
Daphne rende nonchalant vlug de trap op en glimlachte verontschuldigend naar de geschrokken familie.
Vlak daarna hoorde ze de krijgers op de onderste verdieping schreeuwen. "Naar boven! Naar boven!", riep een van hun.
Daphne klom via een trapetje het dak op, waarna ze het naar boven trok zodat de krijgers haar niet konden navolgen.
Ze hief haar hoofd op en zag dat er al een paar vliegende krijgers op haar afkwamen. "Serieus...", mompelde ze geïrriteerd en rende naar de rand van het dak, waarna ze sprong en op het volgende dak belande. Ze rende meteen weer door en zag beneden op de grond ook krijgers achter haar aanrennen.
Plotseling hoorde ze iets op haar afkomen. Voordat het object haar kon raken maakte ze een koprol, waardoor ze nog net de magische ijsbal kon ontwijken.
Wederom hoorde ze de ijsballen op haar afkomen, meerdere deze keer. Ze begon zichzaggend te rennen, waardoor de ijsballen haar telkens mistten, al dit terwijl ze van dak tot dak sprong.
Op een gegeven moment moest ze door een raam springen. Het breken van het glas liet de drinkende vrouwen gillend schrikken. Daphne negeerde de scheldwoorden die door hun naar aar geroepen werd en sprong weer door een raam naar een ander dak.
"Blijf staan voordat we drastischere maatregelen gaan gebruiken!", hoorde ze iemand roepen, maar ze bleef gewoon doorrennen.
Dat is wanneer ze zich iets realiseerde. Als ze nu naar de plek rende waar zij, Nevelin en zona hadden afgesproken, zouden ze ook opgepakt worden. Dat mocht niet gebeuren.
Ze concentreerde zich hard op haar vleugels en probeerde ze te laten verschijnen. Ze ontweek nauwelijks nog een bliksem inslag dat uit de lucht kwam en begon pijn aan haar benen te krijgen van het rennen en springen, maar toch bleef ze zich concentreren.
"Kom op Daphne!", riep ze tegen zichzelf en na wat eindeloos leek te duren sprongen haar nieuwe, grote vleugels tevoorschijn.
"Oh! Yes!", riep ze verrast, versteld door de grotere, kleurrijke vleugels, en bij de volgende sprong vloog ze omhoog.
