YILDIRIM ÇETESİ

1.Kısım

Sıcak bir yaz günüydü. Payiz, güneşin tepesinde olmasına isyan ederken bir yandan da yürüyordu. Kışın iliklerine kadar ısınmak için aradığı güneşe, şimdi tepesinde dolaşıyor diye sitem ediyordu. Yol üstünde küçük ama 'sıcak' bir ortamı var gibi gözüken bir çay ocağı bulup girdi. Bir bardak su içtikten sonra, bir de çay istedi.
Çay ocağının sahibi beli hafif bükük, kaşları çatık ama yüzünde tebessüm olan bir adamdı. Çayını getirdi Payiz'in ve "afiyet olsun" dedi.
Sonunda güneşin o ısrarcı takibinden kurtulup, bir gölgeye oturmanın keyfini çıkaran Payiz, her zamanki gibi düşüncelere daldı. Ve "daha çok yolum var" diye söylendi.
"Hayırdır yeğenim, nereye gidiyorsun?" Diye sordu yılların yükü beline yüklenmiş gibi görünen çay ocağı sahibi.
"Babaannemin evine.." dedi Payiz.
-Hangi ev?
-Polis okulunun en sonunda. İki apartman arasında kalıyor, küçük tek katlı bir ev.
Giyimi düzgün olan ve görünüşüyle zengin semtlerde kalabilecek potansiyeli olan Payiz'e bakan adam;
-Sen nerede oturuyorsun? Diye sordu.
-Şu an burada.. Aslında bir yerde yaşamıyorum ben, gezginim ve canım nereye isterse oraya otururum.
Şaşkın bir tavırla Payiz'e bakan adam "anladım" diyebildi sadece.
-Görünüş olarak bu semtte yaşayacak biri değilsin de ondan sordum.
Adamın bu söylediğine bir anlam yükleyemeyen Payiz;
-Görünüşleri insanların nerede yaşadığını, nelere inandığını, neleri isteyip neleri istemediğini anlatmaz, dedi.
Payiz'in bu söylediğine omuz silken adam biraz da şaşkın bir tavırla;
-hadi canım ordan, bu dediğine yabancı bir toplumda yaşıyoruz sonuçta. Çokluk ne derse her zaman odur ve bu her alanda böyledir, dedi.
-Haklısın dayı, diyebildi Payiz.
Çünkü ne kadar anlatırsa anlatsın, adamın onu anlamayacağını düşünüyordu.
İnsanların tekdüze bir düşünceyle yaşayıp, ona göre davranmaları içten içe üzmüştü Payiz'i. Kafasındaki düşüncelerden sonra bu da tuzu biberi olmuştu sanki onlara. Hep böyle karamsar düşünüyordu ama her şeyin iyi olacağına kanaat getiren bir düşüncenin haklı savunucusuydu. Belki de bir gün her şey iyi olacaktı insanlık adına, herkes üzerine düşen toplum değerlerini koruma görevini yerine getirerek yaşayacaktı ama bunu ne Payiz ne de Payiz'den öncekiler göremeyecekti.
Beş lira koydu masaya Payiz ve "üstü kalsın dayı" diyerek yola koyuldu...