Phoenix Series #3: My First Love and Forever(COMPLETED)

Chapter 5

***Chapter 5***

KASALUKUYAN AKONG nasa garden nang makaramdam ako ng kaluskos. Napatingin ako sa relo at alas diyes na ng gabi.

"You're finally here. Bakit ginabi ka? Kanina pa ako naghihintay. Saan ka nanggaling?" Sunod-sunod na tanong ako at natigilan nang ma-realized ang mga lumabas mula sa bibig ko.

It sounds like that I am his wife waiting for him to go home and scolding him for going home this late.

I heard him chuckled.

Nakatago ito sa madilim na parte kung saan hindi ko ito malinaw na maaninag. Tanging bulto lang nito ang nakikita ko. And he seems leaned and masculine.

Kahit hindi ko ito nakikita ng malinaw ay alam kong maganda ang pangangatawan nito. Minsan ko na ding naramdaman ang mala-bakal na braso nito. Minsan ko na din nadama ang matitigas na dibdib nito noong niyakap ko ito.

"I-I mean, you're one of my bodyguards. Dapat pinapaalam mo sa akin kung ano ang gagawin mo or atleast magpaalam ka sa akin kung saan ka pupunta. I am your boss." Usal ko nang makabawi at hinaluan ng may pagka-awtoridad ang boses ko.

He didn't speak and he just stayed where he stand.

"Hindi ka na naman nagsasalita." Sumimangot ako at ngumuso.

I don't know but I can't help but to act like a child whenever he is around me. I really have this urge that I want him to pamper me. And I want to laughed of myself for acting this way. We're not even close, we're not friends.

And mostly, this person is a guy.

"I'm sorry for going home this late. My friends had a party and called me and we grabbed some drinks. Hindi na mauulit. Next time,magpapaalam na ako sa'yo." He explained.

Napakamot ako sa ulo. Bakit ko ba siya tinatanong kung saan ito nanggaling? At bakit nagpapaliwanang naman ito?

"Okay." I just shrugged my shoulders.

I want to talk to him more because I really find it comfortable but I don't want him to misinterpret my actions.

"How was your day?" He suddenly asked.

"Ayos lang naman. Ganoon pa din. Wala pa ding nagbabago." Hindi ko naitago ang lungkot sa boses ko.

Sandali itong hindi umimik.

"Aren't you afraid on me? I mean, you have a trauma. Takot ka sa mga katulad ko." Usal nito.

Nagkibit-balikat ako.

"I don't know. Hindi naman ako natatakot sa presensya mo. Siguro dahil hindi kita nakikita."

"Kapag nagpakita ba ako sa'yo, makakasama sa kalagayan mo?" Tanong nito.

Tumango ako.

"I can't stand seeing a man. I-I am traumatized. My doctor said that I have to be extra careful. Kapag inaatake ako ng anxiety ko, it will cause of my death. My anxiety was eating me every night. I can't sleep well because what happened in my past was coming back in my dreams. I am only taking medications. But my doctor said na kapag magkaroon ng dahilan na lumala 'yong anxiety ko, my antidepressant can't help me. That's why I'm here, hiding from the world." It felt so comfortable while saying those words to him. It came out naturally.

"Is it really hard?" He asked softly.

I nodded again.

"So hard and painful. Imagined the feeling of craving for a sex and you can't help but to wait until you cool down? Kailangan kong tiisin. I want someone to pleasure me and I really feel disgusted because of that. Naiisip ko ang mga kahayupang ginawa sa akin." Hindi ko namalayang tumutulo na pala ang mga luha mula sa mga mata ko.

At napasinghap ako nang makaramdam ng masuyong pagyakap mula sa likod ko.

Nabigla ako at ang akmang paggalaw ko para harapin ito ay natigil nang mas hinigpitan nito ang pagyakap sa akin.

Ang bilis ng mga kilos nito. Ni hindi ko man lang naramdamang kumilos ito at kaaagad itong nakapuwesto sa likod ko.

"Don't move. Let's just stay this way." He softly whispered.

Tumango ako at hinayaang yakapin ako nito.

"Comfortable?" He asked. Ramdam ko ang mainit na hininga nito sa batok ko at nanayo ang mga balahibo ko.

Wala sa sariling napatango ako.

"Weird. Dapat tinutulak kita. Dapat nagagalit ako dahil niyakap mo ako. Hinawakan mo ako. But I can't." Inosenteng sabi ko.

He chuckled.

"Maybe you just trust me?"

Napaisip ako.

"Siguro nga." Pag-sang ayon ko.

"Kapag kailangan mo ng kausap, I'm just here and ready to listen. You can tell me everything and I will be a great listener. You can tell me your little secrets. You can tell me your fears and frustrations. And I'll assure you that this man won't hurt you in any ways. Just trust me. I can be your good friend." He murmured.

"T-Talaga? Puwede kitang maging kaibigan?" Naramdaman ko ang pagtango nito.

"I'm just few steps away from you. When you're scared, just call me. Kahit malayo ako sa'yo, kaya kong liparin ang distansya para lang makarating sa'yo." Napangiti ako sa sinabi nito.

"Y-You're so kind." I heard him chuckled.

"Trust me, I'm not when I'm in my field of work."

"Pero mabait ka pa rin." Giit ko.

Mahina itong natawa. And I like his laughter. Masarap iyon sa pandinig.

"Hindi ka pa ba inaantok? It's already late." He said.

"H-Hinintay kasi kita." Nahihiyang pag-amin ko.

Naramdaman ko ang mas lalong paghigpit ng yakap nito mula sa likod ko na para bang nanggigil ito sa akin. Inamoy pa nito ang buhok ko.

"Sorry. Magpapaalam na ako next time." Usal nito.

Naikagat ko ang ibabang labi ko. The way we talked, why it felt so natural? Parang matagal na kaming magkakilala dahil pareho kaming komportable sa isa't-isa.

"Go back to your room and sleep. It's getting late. And please, don't cry anymore, hmm? I don't want to see you crying." He said and I felt him pulled away from me.

"Go now, Roxie."

"T-Thank you. For being a friend. For comforting me." I whispered and started walking towards the door.

"Goodnight, Roxie." Pahabol nito.

Nakangiti ako habang naglalakad papunta sa kuwarto ko.

Nang tuluyang makapasok sa kuwarto ko ay kaagad kong ibinagsak ang katawan ko sa malambot na kama at isinubsob ang mukha ko sa unan. Gusto kong tumili pero pinigilan ko iyon. Ang lakas ng tibok ng puso ko.

"I think, I have a crush on him." Nakangiting usal ko at mahigpit na niyakap ang malambot na unan.

At nang gabing iyon ay nakatulog ako ng may ngiti sa mga labi.

A/N: So, binibitin ko talaga kayo.😂🤭😜