Last of her kind

Het speeldoosje

Naast me hoor ik zijn diepe ademhaling. Hij slaapt. Of misschien doet hij alleen maar alsof.

We liggen op de grond, op een bedje van mos. Ik woel in het rond. De ketting van mijn oma vertelde me dat Finn betrouwbaar is, maar dat betekent nog niet dat als hij gedwongen wordt mij te verraden, hij het niet zal doen. Ik had weinig keuze eerder die dag. Ik moest hem wel accepteren: als ik dat niet had gedaan en hij mij aan zou geven bij de Raad, had ik niet genoeg tijd om afstand te creëren.

Treurig kijk ik naar zijn gezicht. Hij heeft hoge jukbeenderen en volle wimpers. Zijn wenkbrauwen vormen een frons. Ik vraag me af waar hij over droomt.

Nog even luister ik naar zijn ademhaling: als ik ervan verzekert ben dat hij slaapt sta ik op. Ik roep een kleine blauwe vlam in mijn hand op. Voorzichtig breng ik mijn gezicht ernaartoe. De warmte voelt als een troost.

Ik werp nog een laatste blik op Finns gezicht. De verleiding is groot om eens een stomme tiener te zijn en hem te vertrouwen. Hem alles te vertellen zonder me zorgen te maken over wat hij ermee zal doen. Maar ik weet dat ik het me niet kan veroorloven. Het zou mijn dood kunnen betekenen. Als er één ding is dat ik geleerd heb de afgelopen jaren, is dat je niemand kan vertrouwen.

Ik sluip langs hem heen als mijn blik op iets glinsterends in zijn handpalm valt. Nieuwsgierig stap ik dichterbij. Het licht van de maan werpt een streep over het voorwerp. Ze staat trots aan de inktzwarte hemel, groot en grijs.

Ik hurk neer en pak voorzichtig, zonder hem wakker te maken, het voorwerp uit zijn hand. Finn woelt even, maar blijft in slaap.

Aan de rechterkant van het voorwerp voel ik een metalen pin. Het steekt ver genoeg uit om het vast te kunnen pakken.

Ik frons mijn wenkbrauwen en werp nog een laatste keer een blik op Finns gezicht. Vredig en volmaakt. Hij lijkt de rust zelve wel.

Ik maak een beslissing en draai aan het hendeltje. Mijn ogen schieten ver open en ik sla mijn hand voor mijn mond.

Een paar noten ontsnappen uit het voorwerp. Langzaam voegen de tonen zich bij elkaar en vormen een melodie. De melodie wakkert iets bij me aan. Ik lijk het te herkennen, al weet ik niet waarvan. Een rilling trekt langs mijn ruggengraat. Ik breng het voorwerp dichter naar mijn gezicht.

"Geef terug," fluistert Finn. Verschrikt spring ik overeind. Ik doof de vlam in mijn hand. Hij ziet wat ik doe, maar zegt er niets over.

"Waarom zou ik?" vraag ik hem. Zijn wenkbrauwen kruipen naar elkaar toe en hij kijkt me geïrriteerd aan. 

"Omdat het het enige is dat ik heb." Finn staat op en doet een stap in mijn richting. "Enid..."

"Het enige dat je hebt is anders hartstikke verboden!" bijt ik hem toe. Hij stoot een droge lach uit.

"Jou hele verschijning is hartstikke verboden," zegt hij. Hij zet een stap in mijn richting. "Luister Enid, ik probeer je te vertrouwen, maar het werkt niet echt mee als jij niet hetzelfde probeert."

Ik negeer zijn eerste opmerking.

"Ik ben jou niets verschuldigd." Het voorwerp in mijn hand voelt warm aan en ik werp er even een blik op. "Hoe kom je hier eigenlijk aan?"

Finn haalt zijn wenkbrauwen op.

"Ik moet jou vertellen hoe ik hieraan kom, terwijl jij helemaal niets loslaat over jezelf?"

Ik loop naar hem toe en druk het speeldoosje in zijn hand. Ik ga liggen op het geïmproviseerde bed. Ik kan beter niet tegen hem ingaan. Ik wil geen wantrouwen wekken. Ik zal morgennacht weg moeten gaan.

"Wat was je eigenlijk aan het doen?" vroeg Finn. Ik antwoord niet. Liegen heeft geen zin, zwijgen kan altijd.

Finn draait zich om, zijn gezicht naar de mijne.

"Zal ik het speeldoosje nog eens draaien?" stelt hij voor. Ik knik. Voorzichtig, bijna teder draait hij aan de hendel. De melodie begint. Ik vraag me af wat zijn verhaal is. Hoe hij gekomen is op de plaats waar hij nu is. Misschien kom ik er ooit nog eens achter.

De zachte klanken van het speeldoosje bereiken mijn oren. Ze brengen iets in me teweeg. Kippenvel verspreidt zich over mijn hele lichaam. Dit is de eerste keer dat ik muziek hoor.

Finn kijkt verdrietig naar het doosje, zijn handen er stevig omheen klemmend. Ik draai me van hem weg. Ik wil zijn verdriet niet zien. Ik zal me alleen maar schuldiger voelen als ik hem verlaat. Bovendien heb ik al genoeg aan mijn eigen verdriet.

Later die nacht word ik wakker van de kou. De kou snijd door me heen als een mes en dringt door tot diep in mijn botten. Het motregent. Mijn kleding is klam en vochtig. Met veel moeite ga ik rechtop zitten. Finn zit naast me en rilt. Zijn haar hangt in natte slierten om zijn gezicht. Hij kijkt me vragend aan.

"Kan je niet even zo'n vlammetje maken?" stelt hij klappertandend voor. Ik kijk hem aan. Zijn ogen staan dof en zijn mond staat een stukje open.

"Dat kan alleen als mijn hand warm is. Anders kan ik geen hitte creëren," leg ik aarzelend uit. Mijn ogen plakken aan elkaar en het voelt alsof ik droom. Alleen in een droom is het mogelijk om iemand iets over mijn krachten te vertellen.

Het voelt zo verkeert om dit te zeggen dat ik zeker weet dat ik wakker ben.

"Enid," fluistert Finn. "Kom eens hier."

Rillend schuif ik naar hem toe. Finn sluit zijn trillende hand om de mijne. Ik weet niet of zijn hand trilt door de kou of door iets anders. Ik wil er liever niet over nadenken.

Voorzichtig brengt hij zijn mond naar mijn hand en blaast erop. Zijn warme adem kietelt tegen mijn huid. Dan legt hij mijn hand tegen zijn borst. Zijn hart klopt tegen mijn vingers. Snel trek ik mijn hand weg. Hitte verzamelt zich en een grote, blauwe vlam laait op: de grootste die ik ooit heb gemaakt. Finns ogen lachen naar me door de vlammen heen.

"Vind je het niet gek?" vraag ik.

Hij kijkt me vragend aan. "Wat?"

Ik maak een gebaar met mijn hoofd richting de vlam in mijn hand.

"Dit," zeg ik. Hij lacht kort en strijkt met zijn handen door zijn haar. Verbittert kijkt hij me aan. 

"Ik heb dit vaker gezien dan je dacht."

Er valt een korte stilte.

Ik s knijp mijn ogen tot spleetjes. Ik schuif een stukje van hem weg. Mijn gedachten vliegen alle kanten op. Zou het dan toch? Is het mogelijk dat hij een... spion van de koning is?

Text copyright © Isegrimmm ™ 2019-

The moral right of the author has been asserted. All rights reserved. This story is publishes subject to the condition that it shall not be reproduced or retransmitted in whole or in part, in any manner, without the written consent of the copyright holder, and any infringement of this is a violation of copyright law. A single copy of the materials available in this story may be made , solely for personal, noncommercial use. Individuals must preserve any copyright or other notices contained in or associated with them. Users may not distribute said copies to others, whether or not in electronic form or in hard copy, without prior written consent of the copyright holder of the materials.

Wat denken jullie? Zal Finn haar verraden? :)) Liefs