I woke up with a smile on my face. I get out of my bed and opened my room's window. Napakaganda ng panahon tila ba walang problema ang mga tao. Before I sleep, I am asking myself, why life is unfair? Until now, that question still remain as a question. I can't find answers. I am observing the things and people that sorrounds me. The answer is blur. That's when I realized that you can't easily find answer to your own question.
You get tired, still no answer. Life will never pity you even at your worst. Even the change of weather can't give you answer. Typhoon is coming, earthquake and tsunami are ready to fire but still no one can answer why life is working unfair.
Despite the unfairness of life, we still shouldn't question it but we can't help but to ask. He, the Lord God give us life to survive the challenges he is going to give unto us. He is the life. We shouldn't question God.
Yan lang naman ang mga bagay na narealize ko. Naligo na ako pagkatapos kung mag munimuni sa panahon. After taking a bath, wearing my school uniform and my shoes, lumabas na ako ng aking kwarto upang makapag-almusal.
Nadatnan ko si mama sa kusina na naghahanda ng almusal. Umupo na ako at kumuha ng plato at nilagyan ito ng tinapay at itlog. Nagpatimpla na din ako kay mama ng gatas, tinatamad kasi akong magtimpla ngayon.
"Nak, ito na ang gatas mo.." sabay abot sa akin ng baso. Nakangiting inabot ko naman ito. Nagsimula na akong kumain habang naglilinis pa si mama sa sala. Pag may pasok kasi ako halos hindi na kami nagsasabay ni mama sa pagkain ng almusal at lunch.
I brushed my teeth after eating at niready na ang gamit ko. "Ma, alis na po ako." nilapitan ko si mama at binigyan ito ng kiss sa cheeks.
"Sweet mo yata ngayon." makahulugang saad ni mama. We both laughed at lumabas na ako ng bahay. I have gain so much happiness this morning. My collections of happiness are about to be full.
Sumakay na ako ng jeep at thank God hindi masydong madami ang pasahero ngayon.
Madali naman akong nakadating sa school. As expected, pagpasok ko nagbubulong-bulongan ang mga tao. What happened yesterday was unforgettable. Tahimik lang akong naglakad patungo sa classroom ko.
Pagpasok ko sa classroom, all eyes are on me. I just smiled at them at naupo na sa aking upuan. Kinuha ko ang isa kong libro sa bag at nagbasa basa nalang. Kahit ibinulong na nila yung pinagsasabi nilang masama tungkol sa akin, yung ilan ay naririnig ko pa rin. I don't want to hear anything that isn't nice about me. I felt like everyone is bringing me down.
When our teacher entered the classroom, the whole class was silent. Lahat ay nakinig sa diskusyon ng aming guro. Copied notes, and analyze the discussion properly.
Pagdating ng recess time, nagmadali akong nagligpit ng gamit ko at pumunta sa locker ko. Walang masyadong tao ngayon sa locker room kaya nakahinga ako ng maluwag. Binuksan ko na ang aking locker at isang pulang rosas ang aking nakita. Kinuha ko ito at may nalaglag na pulang papel mula sa rosas. Binasa ko ito at napangiti nalang ako sa aking nabasa.
"I hope you are doing well. See you later, let's talk."
-Stone
Hindi ko alam bakit bigla nalang akonf napangiti sa mensahe ni Stone. This isn't him pero baka hindi ko pa talaga siya lubusang kilala. Nilagay ko na ang libro na hindi ko gagamitin sa next subject ko sa locker at nilock na ito.
Dala-dala ko ang rosas at ang letter papuntang canteen. Na-notice iyon ng lahat pero hindi ko na sila pinansin pa. Umorder na ako nang pagkain at naghanap ng mauupuan at nang makita kong mag-isa si Uno na kumakain.
"Paupo ako." maligayang tugon ko sa kanya, tumango lang siya bilang pagsang-ayon. Nilagay ko ang dala kong bulaklak at nagsimula ng kumain.
"Kanino galing yan?" tanong ni Uno ng mapansin niya ang mga ito. Nagpatuloy lang ako sa pagkain at hindi pinansin ang tanong nito. Habang kumakain ako I felt uncomfortable because he kept on staring at me. Nag-focus pa rin ako sa pagkain hanggang sa maubos ko ito.
"I'm done eating." I said
"Hindi mo pa sinasagot ang tanong ko." Uno said coldly. The way he stares at me is way too different.
"Uh, this? Galing kay Stone." mahinang sagot ko habang kinuha ang bulaklak.
"Oh, I see. Tara, hatid na kita sa next class mo."
Hindi na ako tumanggi pa. Naunang naglakad si Uno sa akin, ramdam ko ang pagiging cold niya sa akin. I can't even know his reasons. Hindi ko rin masabi na dahil ito sa pagkikita namin ni papa or ni Eric. We are fine naman kahapon.
"Uno, sandali lang. Nagmamadali ka ba?"
Huminto lang ito at hindi ako pinansin. Nang maramdaman niyang nasa tabi niya na ako ay nagsimula na itong maglakad muli.
"Hey, kung nagmamadali ka pwede namang ako nalang mag-isa ang pupunta sa next class ko. I can go there alone naman at baka nakakadisturbo lang ako sa iyo." walang pag-aalinlangan na tugon ko sa kanya. Napahinto siya at nilingon ako.
Hinawakan niya ang braso ko at kinaladkad ako papuntang garden. He is hurting me. I can't do anything but to curse.
"Kailan ka pa naging disturbo sa akin, Shana?" nagulat ako sa tanong niya. Tinignan ko ang mga mata nito. All I can see is pain and things that he can't say out loud.
"Uno.."
"Answer me." ani Uno sa mahinahong boses.
Bakit pakiramdam ko something is going to happen between us right now? I am not satisfied with what I am feeling. A part of me is saying that I should stop Uno to say something crazy.
"Shana.."
"Uno, malalate na ako. Papasok na ako, pwede mo na akong ihatid kong yan ang gusto mo." I have to make an excuse at yan lang ang alam ko. Sinusunod ko lang kung anong gustong gawin ng aking sarili.
"You know how much I care about you, Shana.." akala ko ay sumunod siya sa akin. He just faced me and stand there.
"Since we were little, I promised to protect you because you are my bestfriend. Time flies so fast, we can't even just text and call each other. Hindi man lang tayo nagkukumustahan sa isa't-isa.."
"Uno, stop"
Umalis na ako ng tuluyan. Habang naglalakad patungong next subject ay nakita ko si Stone. Our eyes met. My whole system stops for a moment. I cannot explain what I am feeling. He smiled at me. Papalapit na siya sa akin. The problem I am thinking right now faded and all I can think is him. My heart keeps on beating, I felt something weird and strange.
"How are you?" tanong ni Stone ng nasa harapan ko na siya.
"Fine? I don't know." natatawang sagot ko.
Tinignan niya ang kanyang relo at agad niya rin namang binalik ang tingin niya sa akin.
"Late ka na for your next subject."
"Alam ko." I smiled habang tinititigan ang kanyang maamong mukha.
"Let's hang out nalang tutal late ka na rin naman." natatawang tugon ni Stone. I just nodded. I can't say no na rin naman.
"Did you two fought?" Stone asked.
"Me and who?" tanong ko pabalik sa kanya.
"Uno"
Bigla akong natigilan sa sagot niya. Hindi ako makasagot. Did we really fought? This was our deepest misunderstanding. Napaka-komplikado nang sitwasyon.
"I don't know." walang gana kong sagot.
"Look at me" kumunot ang noo ko sa sinabi niya, hinarap ko si Stone at tinitigan siya. His brown eyes is deceiving me. Damn! Ano ba itong kakaibang nararamdaman ko.
"What?"
He didn't answer. Nilapitan niya ako at bigla niya akong niyakap, a very tight hug.
"Lean on me. Let the world see who you really are. Be true to them. Be true, don't lie. Just be you. I am just here, I am willing to listen. Tell me everything. Your problems, your feelings. Be with me, Shana. Be mine."
