Hindi pa rin nawawala sa isip ko ang huling mga salita na sinabi ni Stone. His voice is echoing in me. Hindi ako tanga para hindi maintindihan ang nais niyang iparating. I have never been in a relationship but reading some novels and watching dramas thought me to know something like that.
Tinignan ko ang sarili sa salamin. An innocent face of mine. Doing things without any hesitation. Doubting my feelings everytime I felt something weird. I love that I am me and at the same time I hate being me.
There are things that is better left unsaid. Kailangang itago hanggang sa iyong kamatayan. Pero mapaglaro ang buhay, wala itong sekreto na hindi ibinubunyag.
I was thinking deeply when someone knocks on my bedroom's door.
"Shana, please open..."
Then, this time my system stops for a while. He is here. Nagkita na sila ni mama?
Ilang minuto ang nakalipas hindi ko pa rin binubuksan ang pinto. Patuloy pa rin ang katok niya sa pintuan.
Ngunit sa huli binuksan ko rin ito.
"What are you doing here, papa?"
I am nervous. Mama is beside him right now. My mother is crying. She knows, he comeback.
"Doon tayo sa sala mag-usap." galit na tugon ni mama at nauna nang maglakad patungo sa aming sala.
"Ma, kukuha lang po ako ng maiinom." kinakabahan kong sabi.
As I started to walk, pinigilan ako ni mama.
"Why would you give him some drinks? He is not even welcome here."
That hurts me. My heart is breaking, hearing something like that from mama. Galit na galit siya, hindi lang kay papa kundi sa akin rin.
"Huwag na anak. Magagambala ka pa. Umupo ka nalang dito." papa said
"Ginambala mo na kami. You already mess with us." sigaw ni mama kay papa.
"Ma, tigil na po."
"At ikaw Shana..."
Kinakabahan ako sa sasabihin ni mama. Yes, I will accept the hurting words na sasabihin niya pero huwag ngayon, hindi ako handa.
"...bakit kailangang magsinungaling ka sa akin? Hindi pa ba ako sapat? Nabuhay naman tayo ng wala ang papa mo. Can you just forget him and leave with me peacefully?"
Nanlulumo ako. Hindi lang naman kasi si mama ang nasaktan noong iniwan kami ni papa, ako rin, nasasaktan.
"Ma, you know how much I love you. Nagkita kami ni papa because I want him to know na hindi na natin siya kailangan. Na hindi tayo maninira ng pamilya dahil masaya na tayo, tayong dalawa ma."
I can't stop crying. Kung sana hindi na pumunta si papa hindi ganito ang mangyayari ngayon.
"You still lied to me."
"Kasi ayaw kong nakikita kang umiyak na naman ng dahil kay papa. He caused so much pain to us, to you, na kahit kailan hindi natin makakalimutan."
Niyakap ko si mama ngunit nagpupumiglas ito.
"Ma, you have me. We will survive without him."
Yakap ko pa rin si mama hanggang sa maramdaman kong niyakap niya ako pabalik.
"I am sorry anak.."
We ended the tearful hugs and I looked at my papa.
"You should go home na po. At pakiusap, huwag kanang magpapakita sa amin."
