Mag-iisang buwan na simula nang makilala ko ang aking kapatid sa ama na si Eric. Until now, everything that happened still felt like yesteday. Hindi pa rin alam ni mama ang tungkol dito. As the month passed by, naisip ko na hindi talaga ako maiintindihan ni mama. I am going to keep everything a secret until she moved on about the pain. Uno knows and natatakot akong sabihin niya kay mama pero ni isang salita wala naman itong sinabi kay mama about sa ginagawa ko at nagpapasalamat ako sa kanya dahill don. Eventhough, hindi rin ako naiintindihan ni Uno sinabi ko pa rin sa kanya ang mga nangyari, especially about Eric. Eric accepted me whole-heartedly as his ate at ako rin I accept him without hesitation as my younger brother.
"Shana, nasa labas si Stone hinahanap ka." sabi ng isang kaklase ko. Pinuntahan ko agad si Stone na naghihintay sa labas ng aming classroom. Also, about Stone, naging maayos din kami sa huli. I found out na hindi naman pala siya masamang tao at mabait naman pala si Stone.
"Stone." lumingon agad ito sa akin.
"Hi. Lunch break niyo na?"
"Uh, oo. Bakit?"
"I just want to ask you for lunch if it is fine with you?"
I just chuckled and nodded. Wala din naman akong kasabay na kumain kaya okay na na niyaya ako ni Stone. He always do this every lunch and still he is aking me kung okay lang sa akin and he always knows na wala ako kasabay kaya mapapa-oo talaga ako.
Pagpasok pa lang namin sa cafeteria ang daming tao agad ang bumungad sa amin. Different kind of smell, faces, and personality. There is only one vacant table and we decided na mauna na akong umupo doon at si Stone na ang bibili ng pagkain.
I was about to sit when group of girls interrupted at itinulak ako. Tinitigan ko sila isa-isa at nakita ko doon si Perrie. Wearing his usual look, she suddenly slapped me. What is wrong with her? If she have a problem sa akin she should say it to me, hindi itong nag-eeskandalo siya.
Nasa amin na ang atensyon ng mga tao sa cafeteria. I want to say something to her pero hindi ko magawa. Gusto kong magpaliwanag muna siya ng kusa bago ako magsalita.
"You hoe. How dare you get what's mine? Ang kapal din ng mukha mo. Siguro walang kusang lumalapit sayo kaya inaagaw mo yung dapat na sa akin." sigaw nito sa akin. Napanganga lahat nga tao sa cafeteria dahil sa gulat.
"Ano ba yang pinagsasabi mo, ha? Nasisiraan ka na ba ng utak? Wala akong inaagaw sa iyo, Perrie. You are just insane, stop imagining things."
"Nagmamalinis ka pa talaga? Look, listen everyone. This girl here is a hoe, a total slut. Kaya sa mga babaeng may jowa dyan, don't let your boyfriends go near her, baka maagawan din kayo. Ano Shana, you will deny everything na nilalandi mo si Stone kaya kami naghi-"
Hindi na natapos si Perrie sa pagsasalita ng biglang sumigaw si Stone.
"PERRIE, WHAT ARE YOU DOING?"
I can feel his anger right now. This is the first time I saw him angry, very angry.
"Why Stone? Totoo naman diba? Inagaw ka niya sa akin kaya hindi mo na ako binigyan ng chance kasi inaakit ka ng malanding Shana na yan." Ramdam ko ang galit ng dalawa, pati ako galit din ako dahil sa maling paratang ni Perrie sa akin. Naiiyak ako ngunit pinipigilan kong tumulo ang mga luha ko. I don't want everyone to think that I am weak. Today's generation, people think that if someone cries he or she is already weak.
"Walang umaagaw sa akin sayo Perrie."
Natatakot ako ngayon kay Stone. Yung galit niya ay nakakatakot talaga. I never saw someone very angry like this. All my life umiiwas ako sa gulo pero heto ako ngayon nasabit sa isang eskandalo at sa paaralan pa talaga.
"Stone, huwag munang ipagtanggol si Raishana. We both know that she is the reason why you broke up with me."
"Shut up! Alam natin pareho na itinutulak mo ako palayo sayo. Nagmakaawa ka sa akin na palayain na kita, Perrie. So, stop throwing your fault to Shana."
Pagkatapos niyang sabihin yan, hinatak niya na ako papalayo sa cafeteria.
"S-stone, wait!" sigaw ni Perrie ngunit hindi na siya pinakinggan ni Stone.
_____
Dinala ako ni Stone sa soccer field, wala masyadong tao dito kaya maayos kaming magkakausap ngayon. I feel awkward right now that he is beside me, sitting next to me. No one dares to speak. Feeling ko naghihintay lang kaming dalawa kong sino ang unang magsasalita about what happened in the cafeteria. Nilibot-libot ko lang ang mga mata ko sa buong soccer field. Nanlalamig na din ang mga kamay ko kaya pinipilit ko itong pinapainit. I don't want him to notice how uncomfortable I am.
He let out a fake cough at napatingin ako sa kanya. Kumunot ang noo niya at ang mga mata niyay tila nagtatanong.
Ilang minuto na ang lumipas ngunit nakaupo pa din kami dito at walang mga salitang narinig sa isa't-isa. I can sense that he wants to ask me a question. I was bothered at it kaya pinilit kong magsalita ang aking sarili.
"May itatanong ka?" I asked him calmly but deep inside me was nervous.
"Nothing. I was just worried baka kung ano pang gawin ni Perrie sayo sa mga susunod na araw."
"You don't have to worry about that, Stone. Next time, ipagtatanggol ko na ang sarili ko. Hindi mo na kailangang ipagtanggol pa ako sa kanya."
"I know Perrie, she won't stop until she got her revenge successful. What happened earlier isn't her success vengeance, ayaw na ayaw niyang natatalo siya. Baka isipin niya din na pinagkakaisahan natin siya."
"I see. Siguro mas mabuting huwag mo akong ipagtanggol kasi mas lalo lang aalab ang galit non sa akin. She hates me because I am with you, that I am close to you."
"I'm sorry about that."
And another silence is between us right now. Hindi na ulit kami nag-usap hanggang sa magdesisyon kaming pumunta na sa aming mga next subjects. Hinatid niya na ako sa classroom namin. When my classmates saw him, sari-saring bulongan ang nakikita ko. Ang iba ay naririnig ko pa.
"Salamat sa paghatid. You can go now baka ma-late ka pa."
"Are you sure you are fine? Your classmates looks creepy." natawa nalang kami pareho sa sinabi niya. Hindi naman talaga nawawalan ng chismosa at chismoso ang mundo. Nakakalat na talaga ngayon ang mga manlalait na tao. Sometimes, I judged people but what I saw, then, I realized that I am also one of those people na nilalait kaya ako nanlalait ng kapwa and I felt sorry for myself with that.
_____
Agad akong humiga sa aking kama ng makauwi ako sa bahay. There is no better place like home nga talaga. Pag-uwi ko hindi ko nakita si mama kaya dumiretso nalang agad ako ng higa sa kama ko. I want to hug mama pero wala naman siya dito sa bahay. Siguro namimili ng grocery yon.
Lumabas lang ako ng kwarto ng may narinig kong tumatawag sa akin mula sa labas ng aming gate.
"Uno"
"Napaaway ka?" tanong niya
"Me? Napaaway? Hindi ah."
"I saw the video on how she slapped you at kung paano ka niya ipahiya sa lahat ng tao."
"Uno, that was already fine."
"Kasi niligtas ka ni Stone?"
Feeling ko galit na naman si Uno sa akin.
"Hindi naman sa ganun" nakakakilabot naman tong si Uno. Naghahanap ako ng palusot upang hindi niya na ako pagsabihan at pagalitan. Ang kitid kasi nitong utak ko, ang hina mag-isip.
"By the way Uno, si mama? Nakita mo? Wala kasi siya dito sa bahay pag-uwi ko."
Salamat at may naisip na din akong palusot. I am going to change our topic para hindi na siya magalit sa akin. I am trying to hide my nervousness and act fine in front of him.
"Yes, I know where she is."
"Saan?"
"She is in front of Perrie, kneeling and asking forgiveness for what happened."
