sweater weather - bws.

epiloog : kaiserskrakt.

'Waar gaan we heen?' vroeg Ik Bradley, terwijl we samen in de tram zaten. Ik had geen idee sinds wanneer Brad wist hoe trammen werkten, maar ik had een vermoeden dat Bianca daar een rol in speelde.

Vlak nadat we het hotel verlieten, hadden Nina en Bianca ons met dramatische knipogen en wenkbrauwwiebels gedag gezegd, en waren ze weggegaan, "om jullie wat privacy te geven".

Nu waren we onderweg, ik had geen idee waarheen. Afgeleid speelde ik met de ketting om mijn nek, de ketting die de jongen die naast me zat aan me had gegeven.

Onze handen lagen verstrengeld tussen ons in. 'Keizersgracht, we moeten er uit.' Een lach verliet mijn lippen. 'Waarom lach je?' vroeg Bradley terwijl we de tram verlieten. 'Kaiserskrakt,' imiteerde ik hem, 'het klonk leuk.'

We liepen een tijdje in stilte, en ik genoot van het feit dat Bradley mijn hand vasthield, ook al waren we in het openbaar.

'Hier moeten we in,' Verklaarde Brad, die me een portiek introk, waar zich een klein restaurantje bevond. 'Reservering op naam Simpson,' zei hij tegen de eerste medewerker die hij kon vinden. Het meisje knikte, met een geschokte uitdrukking op haar gezicht, en ze liep snel weg.

Iemand anders kwam ons tegemoet lopen. 'Volgt u mij maar.' We volgden haar, door de keuken, een smalle trap op, en we gingen een paar verdiepingen omhoog.

'We komen zo uw bestelling opnemen,' verzekerde het meisje ons met een glimlach, terwijl ze een deur open deed aan het einde van de trap, en aan de kant stapte om ons er langs te laten.

'Wauw,' verzuchtte ik. We stonden op het dak van het gebouw, waar een dakterras van gemaakt was. Kerstlampjes hingen aan de muren, en aan de rand, tegen de lage omheining aan, stond één enkel tafeltje, gedekt voor twee.

Omdat in deze buurt van Amsterdam de meeste gebouwen laag waren, hadden we ook nog eens een uitzicht over de stad, waar de schemering was ingevallen. Ik draaide me om naar Bradley, en zag de lichten van de stad weerkaatsen in zijn ogen.

'Wauw, Bradley, bedankt. Voor dit. Dat je er weer bent,' stamelde ik. Een voorzichtige glimlach verscheen op zijn lippen, terwijl ik dichter naar hem toe stapte en met mijn lippen langs die van hem streek.

'Dit is echt heel romantisch, weet je dat?' verzuchtte ik tegen zijn lippen. 'Ik ben blij dat je het leuk vind,' antwoordde hij, waarna hij naar voor leunde en zijn lippen tegen de mijne aandrukte.

Gevoelens raasden door mijn lichaam en ik voelde me een beetj duizelig. Zouden ik en Brad er nog eens voor proberen te gaan, nu ik terug ging naar Londen?

Een dwingend, opwindend gevoel nam me over en ik leunde een stukje naar achteren. 'Wat is er? Wil je dit niet?' Bradley's stem klonk gealarmeerd.

Ik schudde mijn hoofd, een kleine glimlach op mijn lippen, 'dat is het niet.' Ik ging het zeggen. Eindelijk zou ik de waarheid kunnen delen.

'Bradley Will Simpson, ik hou van je.'

Een verraste blik schoot over zijn gezicht, en zijn ogen glansden van emotie. Niet alleen van emotie, besefte ik me, een traan rolde over zijn wang.

'Hey, niet huilen,' lachte ik een beetje ongemakkelijk, de traan wegvegend met mijn duim. 'Ik heb maanden gewacht op die woorden,' bracht hij uit.

Voorzichtig pakte ik zijn hand. 'Ik, hou ook van jou,' antwoordde hij, een glimlach groeide op zijn gezicht, 'en daarom wilde ik je wat vragen.'

Oh mijn god, hij ging me toch niet ten huwelijk vragen?

'Nu je terug komt naar Londen,' begon Brad, 'zou je...' hij keek weg, en ik zag zijn wangen een beetje roze worden.

Hij vermande zichzelf en keek me recht aan.

'Mae, zou je mijn vriendin willen zijn?'

A/N;
UHM JA DIT IS DUS HET EINDE WOW YEET HALLELUJAH.

vroeger maakte ik in de laatste a/n altijd een diep dankwoord maar times change dus doe ik dat niet meer tegenwoordig.

BEHALVE THANKS AAN JOU AKA DE COOLE PERSOON DIE DIT HELE BOEK GEVULD MET HALF ASSED-HEID HEEFT GELEZEN.
THANKS:)

ik heb by the way ook een blake richardson boek gemaakt dus als je behoefte hebt dat te lezen, go ahead. (het heet "collaborate")
oke ik ga, hopelijk tot in een ander boek.

-ro.