sweater weather - bws.

achtentwintig : slapeloosheid.

'Hey,' Ik glimlachte verontschuldigend naar Bradly toen hij de deur open deed. Hij zag er slaperig uit, wat niet als een verassing kwam aangezien het half drie s'nachts was. Een beetje ongemakkelijk liep ik het appartement in, dat nu het donker was opeens veel intimiderender leek dan de laatste keer dat ik hier geweest was. Ik ademende diep in en de bekende Bradley geur kwam mijn neusgaten binnen.

Ondertussen was de rest van het gezelschap ook naar binnen gelopen. 'Hoi, Brad.' Bianca's stem klonk afgemeten, alsof ze hier liever niet was. Ik wist dat ze hem nog steeds geen honderd procent vertrouwde, wat ik ergens wel begreep.

Nina begroette onze redder in nood een stuk aardiger, en dat moment gebruikte ik om Bradley op een subtiele manier te bekijken. Hij droeg een grijze joggingbroek, met hetzelfde gestreepte shirt dat ik aan had gehad, een paar weken geleden. Zijn krullende haar was warrig en op dat moment wilde ik niets anders dan me in zijn armen nestelen. Zelf als hij net wakker was vond ik hem belachelijk aantrekkelijk.

'Jullie kunnen wel in het bed slapen, dan ga ik op de bank,' stelde Bradley voor, die zijn hand door zijn haar haalde, waardoor het nog warriger zat. Bianca, Nina en ik knikten, waarna we naar boven liepen.

Nina en Bianca waren al boven, toen ik Brad hoorde, 'Mae?' Ik draaide me om en viel bijna van de trap omdat die een stukje gladder was dan gedacht. Ik glimlachte afwachtend naar Bradley, die onderaan de trap stond. Ergens, diep vanbinnen, hoopte ik dat hij me zou vragen of ik bij hem kwam liggen vannacht. Maar, natuurlijk gebeurde dat niet. 'Slaap lekker,' was het enige dat hij zei. 'Ja, jij ook,' antwoordde ik gepikeerd, waarna ik de trap op vluchtte.

Maar, van lekker slapen zou weinig terecht komen, besefte ik me toen ik een paar minuten in het grote, comfortabele bed van Bradley lag. Het leek alsof mijn lichaam reageerde op het feit dat Brad praktisch in dezelfde ruimte was en dat ik niet dicht tegen hem aan lag.

Ik lag aan de kant van het bed waar Bradley normaal sliep, en het kussen rook, verrassing, naar hem. Naast me lagen Bianca en Nina in een omhelzing, en ik vroeg me af hoe lang het nog duurde voordat ze een officieel stel zouden worden.

Ik gunde het ze, echt, maar ik gunde het mezelf ook zo erg. Met Bradley. Ik slaakte een zucht. Had ik mijn huisgenoten maar thuis gelaten, dan had ik hier nu naast hem gelegen.

Schuldgevoelens leken me vanbinnen open te scheuren. Waarom had ik ooit Brad gebeld? Ik had hem wakker gemaakt, en hij lag nu beneden op een bank, omdat drie vervelende meiden zijn bed geclaimd hadden.

Ik drukte de schuld weg en besefte me hoe raar dit was. Ik lag in het bed van Bradley, zijn geur omringde me, maar hij was er zelf niet. Hij was zo dichtbij, maar op een bepaalde manier ook verschrikkelijk ver weg. Ik wilde naar beneden lopen, kijken of hij wakker was. Zou hij deze rare mix van gevoelens ook hebben, omdat ik er was?

Er was maar een manier hoe ik daar achter kon komen. Zachtjes stapte ik het bed uit, waarna ik de trap af sloop. 'Bradley?' Stamelde ik, terwijl ik richting de bank liep, 'Ben je nog wakker?' 'Ja,' hoorde ik hem fluisteren.

'Is het, is het goed als ik even hier kom zitten?' Brad ging zelf rechtop zitten en knikte, waarna ik me op de grote, rode stoel liet vallen. 'Kan jij ook niet slapen?' vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd, twijfelend of ik hem moest vertellen waar dat aan lag.

'Ik heb je gemist, de laatste dagen,' 'Ik... jou ook,' gaf ik toe. Misschien, was dat ook wel één van de redenen dat ik Brad had wakker gebeld. Ik wilde dichtbij hem zijn. Ik miste zijn aanraking, zijn stem, zijn geur.

Onwillekeurig rilde ik. Het was best koud hier, als je niet onder de dekens lag. 'Bradley, sorry dat ik je heb wakker gemaakt, en dat je nu op de bank moet liggen en dat ik-' 'Mae, stil. Je moet je niet zo schuldig voelen, de hele tijd.' Brad's stem klonk gebiedender dan ik hem ooit gehoord had. 'Jij ook niet.' Antwoordde ik.

'Wil je hier komen liggen?' vroeg Bradley een paar minuten later, nadat ik weer gerild had. Hij was zelf weer gaan liggen, en hield de deken omhoog. 'Ik denk dat ik weer naar boven moet,' stamelde ik. Het leek me opeens niet meer zo'n goed idee om midden in de nacht bij Brad te zijn, ook al had ik dat zo graag gewild, en wilde ik het nog steeds. 'Mae, asjeblieft,' begon hij, 'anders weet ik zeker dat ik niet meer ga slapen vannacht,' opeens klonk hij onzeker.

Ik slaakte een zucht. Was dit een slim idee? Waarschijnlijk niet. Maar, we wilden het beiden, dus, liet ik me naast hem op de bank zakken, en sloeg hij de deken om ons heen. Zijn armen, die om me heen lagen vanwege die deken, haalde hij niet meer weg, hij trok me juist dichter tegen zich aan, en ik voelde dat hij zijn gezicht in mijn haar begroef. 'Ik heb dit gemist,' Fluisterde hij.

De bank was smal, eigenlijk te smal voor twee personen, verschrikkelijk oncomfortabel, en eigenlijk net te klein om met uitgestrekte benen op te liggen. Maar, ik viel toch snel in slaap, want ik lag in de armen van Bradley Will Simpson, en om welke reden dan ook leek dat het enige moment te zijn dat mijn lichaam compleet ontspannen was.