sweater weather - bws.

tien : de oplossing.

'Mae, zo gaat het niet langer,' begon mijn vader, toen we een paar dagen later aan de keukentafel zaten. Mijn vader had me naar beneden geroepen, en op dat moment wist ik dat er iets te gebeuren stond. Toen ik beneden was aangekomen, zag ik dat mijn ouders naast elkaar aan de keukentafel zaten, en mijn moeder wees me de stoel tegenover hun aan.

Nu zat ik hier, en de spanning die in de keuken hing was duidelijk voelbaar. 'We weten dat je volwassen bent, en dat je zelf je keuzes moet maken, maar-' mijn moeder onderbrak mijn vader, 'We kunnen het niet meer aan om te zien dat je zo slecht met je gaat,' jammerde mijn moeder, die tranen in haar ogen had.

'Oh, oh,' Stamelde ik, verbaasd. Ik had verwacht dat mijn ouders me iets zouden verwijten, dat ze boos zouden worden. Maar, ze waren niet boos, ze waren akelig emotioneel.

'We snappen dat er veel omgaat in dat koppie van jou, meisje, dus we hebben wat rondgevraagd, en omdat je hier zelf ook iets in te zeggen hebt, hebben we geprobeerd een paar oplossingen te bedenken voor het probleem.' 'Oh, wow.'

Ik had geen idee wat voor oplossingen ze hadden bedacht, maar ik hoopte niet dat ze me naar een psycholoog zouden sturen, of iets in die trant. Zo erg ging het toch niet? Ik was niet depressief... Toch?

Opeens besefte ik me dat ik mijn ouders helemaal niks verteld had over wat er gebeurt was op het feest, weken geleden.

'Pap, mam, ik moet jullie nog wat vertellen,' zei ik, opgelaten. 'Ja, wat is er?' vroeg mijn moeder. 'Ik heb David weer gezien,' 'Oh, schatje!' mijn moeder begon weer te snikken. 'Eigenlijk was het niet zo erg, ik heb hem verteld wat ik van hem vond. Daarna was ik wel even bang, maar nu niet meer, eigenlijk.' Mijn vader glimlachte breed, 'Ik ben trots op je, Mae.'

Mijn moeder herpakte zichzelf en mijn vader begon weer te praten. 'Er zijn natuurlijk meerdere oplossingen mogelijk, om te zorgen dat jij weer wat beter in je vel zit... En nouja, jij moet zelf maar zeggen wat je het liefst wilt. Het leek ons een goed idee als je misschien even wegging, om afstand te nemen van dingen die er gebeurd zijn, eh, je weet wel, in en rond plekken waar je vaak komt.'

Ik wist precies wat mijn vader bedoelde. Kamer 507 van Hotel Roseboom, oftewel de kamer waarin ik mijn maagdelijkheid verloren was.

'Oke, oke,' Ik knikte. 'Ik hoop dat je het niet erg vind, maar we hebben contact gehad met je vriendin, Bianca. Ze maakt zich ook zorgen om je. Samen kwamen we op het idee dat je misschien voor een paar weken bij haar kan... logeren, om alles weer op een rijtje te krijgen.'

'Ik ga... Wat?' gevoelens raasden door mijn lichaam en ik had geen idee welke ik prioriteit moest geven. Huilen, ik wilde huilen, maar ik was ook boos, verontwaardigd. Mijn ouders wilden me gewoon maar wegsturen omdat ik me even wat minder prettig voelde?

'Schat, schat, het is maar een idee, je hoeft niet te gaan als je niet wilt, we kunnen ook gewoon een goede psycholoog voor je zoeken en-' Maar, in die paar seconden dat zij het woord had gehad had ik mijn gevoelens alweer in mijn grote teen weten te proppen. 'Nee, het gaat alweer,' onderbrak ik haar.

'Wow,' zei mijn broertje, die blijkbaar de keuken binnen was komen lopen, 'dat was eng.' 'Sylvester, stil. Mae, denk er maar even over na,' mijn vader glimlachte. Ik lachte terug.

In de uren die volgden, probeerde ik tegenzin te ontwikkelen voor het idee van mijn ouders, omdat het nog steeds voelde alsof ze mij, en de slechte invloed die ik blijkbaar had op het gezin,  weg wilden hebben.

Maar, eigenlijk leek het me wel leuk om Bianca weer te zien, en een paar weken weg te zijn uit deze deprimerende omgeving.

En, de reden die uiteindelijk de meeste invloed had in het feit dat ik instemde met dit idee van mijn ouders, was de gedachte dat er een kans was, ook al was hij heel klein, dat ik Brad ergens tegen zou komen in Londen. Ik wist het, de kans was klein, maar het zou kunnen, toch?

Daarom stond ik nog geen week later in de vertrekhal van Schiphol, terwijl mijn vader zijn armen om me heen sloeg, en mijn moeder een zakdoek tegen haar gezicht drukte. 'Nou, doei,' zei ik, en daar ging ik.

Terwijl ik weg liep van mijn ouders, en daarmee van de veilige haven die ook wel "thuis" genoemd werd, besefte ik me dat dit was wat ik nodig had.

Een nieuwe thuisbasis, in een nieuwe plaats, met nieuwe mensen en nieuwe indrukken. Kortom, een nieuw avontuur.

A/N;
yeetus yeetus dubbelus updatus