Firework

-18-

Aangezien ik kapot zenuwachtig ben voor de wedstrijd en afleiding nodig had (school was ook afleiding, maar niet goed genoeg waardoor ik toch telkens weer eraan moest denken, al moet ik een verslag afmaken...) ben ik maar gaan schrijven. Het volgende hoofdstuk wordt de epiloog, hoe raar het dan ook maar mag klinken haha. 

De bedoeling was om vanaf het begin een kort verhaal te schrijven en tot mijn grote verbazing is het ook nog eens gelukt dus tadaaaaa. 

Hoofdstuk 19: "Je had gelijk..." 

Kasper negeert me al de hele week, ik heb meerdere keren geprobeerd om het uit te praten. We hebben beide dingen gezegd die we niet meenden. Ten minste, dat hoop ik...

Carel en ik zijn uiteindelijk met z'n tweeën naar de open dag geweest en ik ben heel enthousiast over de school en de opleiding, al was ik dat al voordat ik naar Amsterdam ging en na ging denken over de optie hier te blijven. 

"Waar denk je aan?" Naast mij ligt Carel. We zijn een film aan het kijken, maar ik kan mijn aandacht er niet aan houden. Elke keer flitsen mijn ogen weer naar mijn telefoon. Ik hoop gewoon dat Kasper nu eindelijk eens reageert op een van mijn appjes. Ik heb helemaal niet in de gaten dat Carel tegen mij aan het praten is en de film op pauze heeft gezet, tot hij me zachtjes heen en weer schud. 

"Sorry wat?" Vraag ik. 

"Je dacht na over het gedoe met Kasper of niet?" Ik knik. 

"Ik wil het gewoon uitpraten... Ik bedoel, ik zou ook voor Kasper hier gaan studeren, maar waarom zou ik het hier gaan doen als Kas me niet eens wil zien. Hij wilt me niet eens appen." Een traan rolt over mijn wang en ik baal gelijk van mezelf. Dit zou een gezellig avondje met Carel worden. Hij stelde voor dat ik bij hem zou blijven dit weekend om een break te krijgen van de pogingen met Kasper te praten.

"Je hebt mij toch nog." Begint hij grijnzend, maar zodra hij de traan ziet verdwijnt de traan gelijk. Hij veegt zachtjes te traan van mijn wang en drukt een kus op mijn voorhoofd. We blijven in stilte zitten en mijn gedachten vliegen gelijk alle kanten weer op. 

Wat is nu de beste keuze? Moet ik terug gaan naar Denemarken om daar mijn studie te gaan doen, terug naar de rest van mijn familie, pap, mam en mijn zusjes? Terug naar mijn oude vrienden? Weg van Carel? Of moet ik hier blijven, bij Carel, maar ook bij Kasper die me niet kan luchten. Elke keer onder ogen moeten zien dat ik hypocriet was?

Plots licht mijn telefoon op. Gelijk vlieg ik overeind en kijk wie het was. 

Kasper: Oké, dit is achterlijk, wij moeten praten. Ik hou dit niet langer vol...

Gelijk begin ik te glimlachen. Ondanks dat het een vreselijk gesprek gaat worden, ben ik blij dat het gesprek plaats gaat vinden. 

Ik: Ik ook niet Kas... Ik kom nu naar huis. Goed?

Kasper: Ja, is goed. 

Carel die over mijn schouder mee keek stapt al uit bed en pakt zijn schoenen die naast eht bed staan. 

"Ik breng je wel snel langs." Hij kijkt me met een zacht glimlachje aan en stapt in zijn schoenen. "Als je wilt wil ik ook wel in de auto blijven zitten voor het huis. Als het nodig is ben ik er gelijk of kun jij gelijk weg." 

"Dankje Ca." We lopen de trap af en stappen in zijn auto. Met mijn hart in mijn keel rijd Carel mij naar huis waar Kasper voor het raam staat te wachten. Zodra Carel de auto in een van de parkeervakken heeft gezet, staat Kasper al in de deuropening te wachten. Zenuwachtig en met knikkende knieën stap ik uit de auto. Carel blijft rustig zitten en kijkt me nog heel even indringend aan voordat ik de deur dicht doe. Zijn ogen zeggen mij dat ik vertrouwen moet hebben, dat ik rustig moet blijven en het allemaal goed komt. 

"Hej." Zegt Kasper zachtjes als ik voor hem sta en hij slaat gelijk zijn armen om mijn schouders heen. Voorzichtig sla ik mijn armen om Kasper heen en gelijk merk ik dat hij begint te huilen. De vuile trut heeft het weer gedaan...

"Laten we naar binnen gaan voordat ik weer bij Carel in de auto spring en hem naar waar die..." Ik haal een keer diep adem. "Volgens mij snap je hem wel. Waarom maak ik niet even een lekkere kop thee voor je met een beetje honing?" Ik glimlach naar Kasper en kijk dan om naar de auto van Carel. Ik knik en Carel snapt wat ik bedoel. Hij start de motor en rijdt weg. Tussen mij en Kasper komt het wel goed. 

"Je had gelijk..." Is het eerste wat Kasper zegt wanneer ik de dampende mok voor hem neer zet. "Ze was weer alleen op het geld uit. Ze had nu zelfs nog een andere vriend... Hij dacht dat ze gewoon op vakantie was. Volgens Kris is het nu ook uit met hem."

"Net goed voor dr. Misschien leert ze dan eindelijk een keer haar lesje." Mijn respect heeft die meid de vorige keer al verloren, deze keer is het onder nul gedaald. "Maar Kas, ik wilde niet hypocriet zijn, ik snap dat het zo over kwam, ik wilde..."

"Alleen dit hele gedoe voorkomen... Dat zie ik nu ook in. Ik had het toen al in moeten zien en jou moeten geloven inplaats van haar, maar ik had een roze bril op ofzo." Ik grinnik. 

"Zoiets kun je wel zeggen." Het blijft even stil en Kasper kijken elkaar aan. Vroeger hadden we dit niet gekunt, hadden we na drie seconden al in een deuk gelegen omdat we niet serieus konden zijn. Nu kunnen we het wel, beiden volwassen en beiden met de kennis dat dit niet het moment is om ineens te gieren van het lachen. Ik ben de eerste die de stilte doorbreekt. 

"Het is vergeven en vergeten Kas. We laten dit achter ons en gaan verder met ons leven."

"Al zal ik de volgende keer jou mening toch wel iets beter in gedachten houden." Ik lach. 

"Misschien is dat een goed idee."