Firework

-11-

Hoofdstuk 11: "Ik vind je heel lief en houd van je knuffels..." 

Ik loop door de Arena. Het is imiddels redelijk bekend terein voor mij en ik weet zonder al te veel moeite mijn plek op de tribune te vinden. Kasper zit er al op één van de stoeltjes en ik val half over één van zijn krukken die hij half in het pad heeft laten liggen.

"Meen je die Kasper?" Vraag ik hem en hij begint te lachen. "Dat vond je grappig? Ik had mijn nek wel kunnen breken..." Ik leg de kruk fatsoenlijk neer en pak mijn telefoon om een foto op snapchat te zetten, maar ook op mijn Instagram story.

Good luck guys! We are here cheering you on!

Nu is het wachten tot de wedstrijd begint. Naast ons zitten een aantal mannen die al snel Kaspers aandacht opeisen wat het wachten nog saaier maakt aangezien ik nu niet meer met Kasper kan praten.

"Janna!" Hoor ik achter me en ik draai me om om te kijken wie er naar me roept. Ik zie Daphne zitten met Naomi naast zich.

"Ik ga heel even naar hun." Zeg ik tegen Kasper en hij knikt. Ik sta weer op en loop naar de twee dames toe. "Hey." Zeg ik opgewekt. "Mensen, Naomi! Die buik van jou wordt ook al lekker groot." Ze heeft een grote glimlach op haar gezicht.

"Ik kom elke dag een dag dichter bij de geboorte he." Knipoogt ze en ik grinnik.

"Daar kan ik niets tegenin brengen. Weet je al wat het word?"

"Een meisje." Ik slaak een kreet.

"Een mini Naomi! Wat leuk! Daar zal Joël het nog lastig mee gaan krijgen..." Naomi en Daphne fronsen allebei. "Duh, het kan niet anders dan dat hun kind opgroeit tot een lieve en ongeloofelijk knappe jonge dame. Hij zal de jongens bij haar weg moeten slaan." Naomi lacht.

"Dat zal hij met alle liefde doen denk ik." Ik grinnik, dat denk ik ook. We kletsen nog even tot de Ajaxsmarsch wordt afgespeelt en de spelers het veld op komen. "Ik ga snel zitten." Zei ik en ik loop snel terug naar mijn plekje naast Kasper.

De wedstrijd begint met debutant Tagliafico in de basis. Ik heb hem tijdens de winterstop een keer gesproken en hij lijkt me een aardige man en we komen er deze wedstrijd achter dat hij, ook onder druk, zeker goed kan voetballen. Carel komt er vandaag helaas niet niet in te staan, maar ik denk dat hij blij is dat de drie punten in Amsterdam blijven. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik er ook heel erg blij mee ben. Wil Ajax nog kans maken op de titel, moet elke wedstrijd gewonnen worden. Geen smoes mag eraan te pas komen.

Ik praat nog even met Daphne en Naomi samen met Kasper en we analyseren de wedstrijd

"Zullen we nog wat gaan drinken in het café?" Vraag ik Kasper en hij stemt in. Samen lopen we in die richting en Kasper groet onderweg aardig wat mensen. Ach ja, hij is Ajax's ijskonijn, ik neem het ze niet kwalijk dat ze een praatje willen maken met één van Ajax's trots. Een kwartier verstrijkt en ik zit maar een beetje rond te kijken. Een paar minuten is daar niets mis mee, maar ik begin me toch wel echt een loner te voelen. Ik kan nog steeds geen Nederlands, dus versta ook niets van wat er wordt gezegd.

"Hoe lang hang jij hier al rond?" Ik schrik me werkelijk waar te pletter als Carel ineens naast me staat en hij lacht als hij het ziet. "Sorry."

"Net iets na de wedstrijd denk ik. Ik heb nog geen woord kunnen zeggen. Ze laten er gewoon geen ruimte voor. Als je filmpjes kijkt van Kas, denk je altijd dat hij amper praat op de trainingen enzo, ik heb de afgelopen tijd wel anders geleerd..." Ik zucht. "Niet dat ik niet blij ben dat Kasper zijn draai hier heeft gevonden, daar niet van hoor!" Opnieuw lacht Carel.

"Dat weet ik Janna."

"Zucht... Je weet te veel van me..." Carel grijnst. Iets wat we de laatste tijd echt te veel doen is met elkaar ginnegappen. Elke keer als ik naar een training ga doen we het ook, dan loop ik als een idioot aan de zijlijn dingen naar Carel te roepen en aangezien hij met zijn hoofd bij de training moet zijn kan hij er niet veel aan doen.

"Moet het zielige meisje nu een knuffel?" Nog voordat ik kan antwoorden slaat Carel zijn armen om me heen en ik grinnik, dit doet Carel dus de hele tijd. Ik hoef maar iets te zeggen wat op deze manier opgevat kan worden en ik krijg alweer deze opmerking en een knuffel om mijn oren geslingerd.

"Idioot." Verontwaardigd laat Carel me los.

"Nou zeg..." Ik geef hem een kus op zijn wang.

"Sorry, het was niet lelijk bedoeld. Ik vind je heel lief en ik hou van je knuffels.

"Ja ja..." Zegt hij, maar aan zijn gezicht kan ik zien dat hij het snapt.

"Het was een poging waard." Carel schud zijn hoofd en ik kijk rond om te zien waar Kasper is. "Kun je me niet Nederlands leren. Ik begin echt het gevoel te krijgen dat het wel eens handig kan zijn nu ik hier zo veel rondloop."

"Natuurlijk! We gaan gewoon jou even woordjes laten stampen." Carel krijgt een grijns op zijn gezicht en ik denk dat ik spijt ga krijgen dat ik het Carel heb gevraagd.

"Volgens mij wil Kasper naar huis." Zeg ik als ik oogcontact maak met mijn broer. "Ik zie je wel weer een keer." Carel glimlacht lief.

"In ieder geval met de opendag van de universiteit." Nu glimlach ik ook. Ik vind het zo fijn dat hij mee gaat.

"Klopt. In ieder geval dan, maar daarvoor vast ook wel een keertje hoor." We geven elkaar nog een knuffel en dan loop ik naar Kasper.

"Weet je het nog wel zo zeker?" Vraagt hij en ik rol met mijn ogen aangezien ik precies weet waar Kasper het over heeft. "Gewoon een vraag hoor."

"Ik weet het heel zeker Kas..."