NEFES AL ||♡ -TAMAMLANDI-

Bölüm 36

Saat 10:40
Yerde yatan bebeğime bakıp ağrıyan gözlerimi saniyeliğine yummaya çalıştım ki; ağrıdan tekrardan açmak zorunda kaldım.

Asel, Zümrüt annenin getirdiği yün battaniye üzerinde el ve ayaklarını hareket ettirip duruyordu.

6 ay boyunca yaşadığımız şey tam olarak neydi bilmiyorum ancak güzel bir uykuya ihtiyacım vardı bu kesin.
Kızım ilk kez kucakta durmadan yerde kendi başına uzun süre duruyodu. Doktorumuzun dediği gibi büyüdüğü günü bekleyecektik, sabredecektik. Ve artık o büyümüştü.

Bir gece hiç unutmuyorum tam 36 defa uyanmıştı, kucaktan da inmediğinden 3 kg lık çocuk 30 kg lık ağrı etkisi bırakıyordu kollara. Bakıcı işine bir ara sıcak bakmış olsamda fikrimden vazgeçivermiştim bir anda.
Zümrüt anneler sık sık bizdelerdi nasıl olsa, en sonunda dayanamadığımızı fark edip nöbetleşe bakıyorduk hanımefendiye.
Üzerimde ki yorgunluk beni benden alsada ona baktığım an kuş gibi hafifliyordum. Ve evet kesinlikle bu duygular için hepsine değerdi.

"Çocuk hareket etmek istiyor işte bak"

Aslı yı başımla onaylayıp gözlerimi yavaşça yumdum.

"Artık biz büyüdük yengesi" diye konuşan Zümrüt anneydi.Gözlerimi aralayıp ona baktım, Asel e yaklaşmış kızımın yüzüne kocaman bir tebessüm yerleştirmişti. Hallerine gülümseyerek ayağa kalktım.

"Allah sana verdi sabrını Güneş, vallahi iyi dayandın"

"Sorma" dedim acıyla gülerek.

"Güzel bir uyku çek sen en iyisi"

"Görürsem söylerim" ayaklarımı yere sürüye sürüye banyoya attım kendimi.

*
"Sen bugün böyle güzel güzel güldün mü?" Kulağımı dolduran tanıdık sesle gözlerimi aralamaya çalıştım. Kıvanç gelmişti.
"Baba kaçırdı mı bu güzel anları "
Yaptığı mimiklere kıkırdadım.Fark etmiş olacak ki başını bana çevirdi. Beşikten ayrılıp yatağa oturduğunda gözlerim bir an olsun ayrılmamıştı ondan.

"Nasılsın bugün?" Eğilip alnımdan öpünce derin bir nefes verdim.

"Saat kaç?"

"18:29"

"Bu kadar saat uyuduğuma göre iyi olmalıyım"

"Çocuk ne yedi?"

"Uykumun arasında Aslı nın yardımıyla hallettim onu ben"

Elini elime kenetleyerek bir süre baktım yüzüne.Uzun zaman olmuştu oturup sohbet dahi etmeyeli.Onu özlemiştim. Uykusuzluğum, asabiyetim derken onunla ilgilenmeye vaktim olmamıştı, elbet farkındaydım çabasının. Beni gerçekten o kadar güzel idare etmişti ki...

"Sen de çok yoruluyorsun, işleri hafifletebildiniz mi?"

"Pek değil."

Bir şey söyleyecek gibi yüzüme bakınca doğruldum,
"Ne oldu?"

"Abim gidemeyeceğini söylüyor bu sefer. Şehir dışında ki toplantıya ben katılacağım."

"Ee?"

"Proje üzerine çalışıyoruz, her şeyin ince eleyip sıkı dokunması gerekiyor 1 hafta kadar evde olmayacağım"

"Anladım.Dert etme hayatım, iş sonuçta"

"Ne biliyim pek içime sinmiyor.Annemlerde kalsanız daha rahat edeceğim"

"Merak etme.Hem alışmak lazım,dururum ben kızımla evde"