...
"Nasıl olur da biri,masum bir çocuğun çocukluğunu öldürebilir?"
Küçüklüğünde yaşadığı travmanın etkisinden kurtulamayan genç bir adam.İkizinin ölümünden kendini suçlu tutan bu asabi adamın çaresiz olduğunu fark edebilen güzel bir kız.
Yardım eli...
"Bilmiyorum. En son Lise 2'de insan içinde konuşmuştum, ne kadar başarılı olduğum meçhul tabi" göz devirerek gökyüzünde ki kuşlara baktım.Kendime güvenemiyordum. Çocuklara güzel bir örnek olamadığımın farkındayım ve bundan da çok utanıyorum zaten.
"Çok çalıştın ve en son bana anlattığın zaman ben çok etkilenmiştim "
"Sahiden mi?"
"Sahiden ya, rahat ol, üstesinden gelemeyeceğin bir şey yok"
"Teşekkür ederim"
"Üşüyeceksin, hadi içeri girelim"
"Kıvanç" Ona döndüm. üşüyen ellerimi bedenlerimiz arasına koyup, gözlerine baktım.
"Yine olumsuz"
"Ne?"
"Bu seferde olmadı" bir süre bana bakıp düşündükten sonra anlayıp burnundan soludu.
"Ha diyince olmayacak biliyorsun"
"Kötü hissediyorum"
"Akışına bırak, üzülme, zamanı gelince olacaktır "
"Peki ya hiç olmazsa?"
"Kontrollerimizi olduk, ikimizde de bir sağlık problemi yok, Allah'ın izniyle olacaktır"
"Kafam bazen o kadar çok karışıyor ki, Önce bi diyorum çok mu erken davranıyoruz, ya ona iyi bakamazsak. Sonra da diyorum hemen anne alayım,Sabırsızlanıyorum neden hemen olmuyor"
Çok duygusal davrandığımın farkındaydım kendime bir cevap bulamıyordum ama ne yapayim? Kaşları çatılıp birden gülmeye başladığında göz devirdim, alnımdan öptü, göğsüne acıtmadan vurdum.
