NEFES AL ||♡ -TAMAMLANDI-

Bölüm 31

"Teşekkürler, kolay gelsin"  yüzümde ki  gülümseme doktorun kapısını kapatır kapatmaz soluvermişti hemen.
Yaşadığım buruklukla koridoru tamamlayıp çıktım hastaneden.
Yine olumlu bir yanıt yoktu.
Test yapmıştım,ne olur ne olmaz diyerekte doktora gelmiştim,son zamanlarda sıklaşan mide bulantılarım,baş dönmelerim normal gibi durmuyordu.Ama bu basit bir üşütmeden ibaretti yalnızca.Arabaya binince derin bir nefes aldım.Buraya geldiğimden kimsenin haberi yoktu,içimde ki huzursuzluk çocuğum olamayacağı yönündeydi ama yaptığım tahliller hep temiz çıkıyordu, Kıvanç ta sağlıklıydı,bende...

"Sadece anne olmak istiyorum" dedim alnımı direksiyona koyarken. Evliliğimizin ikinci senesini doldurmak üzereydik.Bugün 21 yaşına basmıştım,işlerim yolunda ilerliyordu,sıcak evimde mutluydum,eşimle hiçbir sıkıntım yoktu..Elhamdülillah sahip olduklarıma.
Bir eksiğimiz var küçük dünyamıza,o da minik eller..

Arabayı çalıştıracağım anda telefonum çalınca Kıvanç'ın aramasını onaylayıp kulağıma götürdüm.

"Güzelim."

"Efendim?"

"Nerdesin?"

".."

"Güneş?"

"Eve gidiyorum.Sen?"

"Doğu'yu ziyaret edeceğim.Gelmek ister misin?"

"Yok ya, ben eve geçeyim.Evde görüşürüz"

"Sen iyi misin?" Sesimden içimin huzursuzluğumu anlamasına burukça gülümsedim.

"Evet.İyiyim."

"Öyle diyorsan öyle olsun,öpüyorum seni ,dikkatli ol."

"Sende ,görüşmek üzere"

Yanağımdan akan yaşı silip arabayı çalıştırdım.Eve gitmek için koyulduğum yolda bir anda kendimi mezarlığa giderken buldum.Bir hissiyat götürüyor gibiydi beni.Konuşmaya ihtiyacım vardı,benim en iyi dinleyicilerimin yanına gitmem gerekiyordu.
Sessiz yolculuğun ardından, Babamı ziyaret edip anneme gelmiştim.Bazen onları aksattığımı düşünüyordum ama hayat öyle hızlı akıp gidiyordu ki  hızına bende yetişemiyordum..

Aylardır uğramıyordum sanırım yanlarına.Anlatacaklarım içimde birikti ki dayanamadım sonunda.
Toprağı sulayıp mermerlerini sildikten sonra dua ettim cennet kokuluma..

Sonrası konuşma vaktiydi.Mermerin kenarına oturup toprağa gitti elim.
İçimi ürperten duygu beni ağlatmaya başlamıştı bile.Büyüyordum.Büyümüştüm.Ne ara büyümüştüm ben böyle..Ne ara annem ve babamın yokluğuna bu kadar zaman alışır olmuştum..

"...o korkunç görüntü hala çıkmıyor aklımdan.Ne olursa olsun kızgın da olsam vicdanım 'mekanı cennet olsun' dedirtiyor bana.Bizim isteğimiz adaletin yerini bulmasıydı.Ama o pes edip intiharı seçti.Dava başlamıştı Doğu yu zar zorda olsa ikna edip ifade vermesini istedikten sonra her şey bir çırpıda olup bitiyordu.Kıvanç görüp rahat bir nefes versin diye polislerle beraber gittik onun evine,onu tutuklatmaya...Gördüğümüz manzara ise evin tam ortasında kendini asmış mor bir kadındı anne, öyle korkunçtu ki" gözlerimi açıp kapattım,görüntüden çok fazla etkilenmiştim aklımdan çıkmıyordu bir türlü. İçim ürperince silkelendim.
"Ardında bıraktığı mektup özür içindi ama yine de pişman biri gibi değildi.Rahatlayalım derken iyice kafamıza yer edinen bir an yaşamıştık resmen anne.Doğu annesini o vaziyette görünce delirmiş gibiydi.Ama aramızı düzelttik.O Kıvanç'ın kardeşi gibi artık,hastanede ziyaretine gidip geliyoruz,yakın zamanda çıkar gibime geliyor.Ben onu iyi gördüm.Yani anneciğim,hayat mı adaletini sağladı bilmem ama o karelerde aklımızdan çıkar çıkmaz sağlıklı bir hayat yaşayacağız gibi..."