Emely's POV
Ik wist niet goed wat ik van Louis ' optreden moest denken. Ging het deze keer over ons? Of was het toeval dat de tekst van het liedje zo goed bij zijn gevoelens pastte? Ik begreep trouwens ook niet waarom Femke juist om dit liedje en Louis vroeg. Ze vond het toch niet goed wat er gebeurd was? Ze was toch zo hard Team Niall? Ik begreep er echt niets meer van.
'Waarom wou je me spreken?' Louis keek me vragend aan.
Ik besloot om maar meteen met de deur in huis te vallen. ' Ik mis je. Ik mis mijn allerbeste vriend waarmee ik uren over alles kan praten, ik mis mijn maatje waarmee ik duizende grappen mee uithaal en waarmee ik de marginaalste gesprekken mee voer.' Ik wachtte even. ' Ik mis je gewoon en ik haat het dat we niet normaal tegen elkaar kunnen doen. Ik haat het dat ik je niet gewoon kan knuffelen en met je lachen zonder je de verkeerde dingen te laten denken. De situatie is gewoon zo klote!' De tranen stroomden over mijn wangen. ' ik ben gewoon zo in de war. Ik weet dat ik verliefd ben op Niall, maar waarom doet het dan zo een pijn dat je mij negeert? En dan zing je dat liedje en dat maakt het alleen nog maar erger!' Ik draaide hem mijn rug toe zodat hij me niet zo zou zien.
Louis draaide me terug om en nam me in zijn armen. Ik klampte me aan hem vast en probeerde mijn gesnik onder controle te krijgen.
'Ik mis jou ook verschrikkelijk. Ik haat deze situatie ook, maar ik niet bevriend met je zijn terwijl ik smoorverliefd op je ben en jij niet hetzelfde voelt voor mij.'
'Ik weet niet meer wat ik voor je moet voelen. Ik dacht dat ik gewoon vriendschap voor je voelde, maar het moet dan toch iets meer zijn. Misschien moet ik gewoon even weggaan om alles eens op een rijtje te zetten.'
Louis lachte en klein beetje. 'Dat heeft lang geduurt om je te laten toegeven dat je toch iets voor me voelt.' Hij veegde de tranen van mijn wangen en gaf er een kus op. ' Ookal weet je nog niet wat je precies voelt, weet dat ik op je zal wachten tot je er klaar voor bent.' Hij keek in mijn ogen en zei: 'Weet dat ik van je hou en er altijd voor je zal zijn.'
'Ik hou ook van jou, ookal weet ik nog niet op welke manier precies. Alles is zo verwarrend en dan is er nog eens die dreigbrief..' Ik sloeg mijn hand voor mijn mond.
'Dreigbrief?' Vroeg Louis bezorgd.
'Het was niet de bedoeling om dat te zeggen.'
'Het is goed dat je dat gezegt hebt. Laat me die brief zien.'
Ik rommelde even in mijn handtas tot ik de omslag vond. louis nam hem meteen uit mijn handen en begon hem te lezen.
'Dat wijf is dus echt krankzinnig! Heb je dit al aan Niall laten zien? Misschien kent hij die geschifte LS.'
'Dat zei Femke ook al, maar nee, ik wil hem daar niet mee lastig vallen. Waarschijnlijk is het toch maar een grap of wil die LS me gewoon bang maken. Kijken of ze invloed op me kan uitvoeren.' Ik probeerde onverschillig te klinken, maar Louis kent me en keek daar door.
'Ik beloof dat er je niets zal overkomen. Ik zal ervoor zorgen dat je ook maar geen seconde alleen bent.'
'Dat is heel lief, maar het lijkt me beter dat ik toch maar even weg ga. Alles eens laten bezinken en eens goed nadenken over alles.'
'Weet je het zeker?'
'Ja, heel zeker.'
'Wanneer zou je willen vertrekken?'
'Zodra ik Niall alles heb uitgelegd. Maak je maar geen zorgen, ik kom wel afscheid nemen.' Ik glimlachte en kuste hem op de wang. Mijn lippen bleven langer hangen dan het zou moeten, maar dat boeide me op dit moment echt niet.
We liepen terug naar de anderen, maar daar aangekomen was Niall verdwenen.
'Waar is Niall?' Vroeg ik aan niemand in het bijzonder.
'Hij is even Lauren aan het rondleiden in het gebouw.' Antwoordde Zayn.
'Lauren?' Ik keek hem vragend aan.
'Ze is onze nieuwe danseres, ze was er daarjuist ook al, maar waarschijnlijk had je haar nog niet gezien. Je was namelijk druk bezig.' Knipoogde Liam. Ik voelde mijn wangen kleuren.
'Als jullie hem straks zien willen jullie hem dan vertellen dat ik hem dringend wil spreken?'
'Tuurlijk, geen probleem.'
Nadat Femke afscheid had genomen van Harry liepen we terug naar het hotel en gingen op mijn bed zitten.
'Waarom wil je Niall zo dringend spreken?' Vroeg ze.
' Ik wil even weg.'
'Waarom?!' Femke haar stem ging een beetje de hoogte in.
'Ik ben gewoon heel erg in de war en ik wil alles eens op een rijtje zetten.'
'Met wat ben je in de war? Heb je toch gevoelens voor Louis?'
'Ik weet niet wat ik voor hem voel, dat wil ik dus te weten komen door even weg te gaan.'
'Wat is er zo speciaal aan hem dan?' Ze keek me veel betekenend aan.
' Ik weet het niet precies. Hij is grappig, je kan over alles met hem praten. Louis is er ook altijd voor mij geweest en we hebben ontzettend veel supertoffe momenten.' Ik begon als een zot te grijnzen toen ik overstelpt werd met herinneringen.
' En hij mag er zeker zijn.' Ze knipoogde. 'Heb je zijn kontje al eens goed bekeken?!' Femke trok haar wenkbrauwen op.
Ik gaf haar een por. 'Ja hij mag er zeker wezen, maar dat is niet het belangrijkste hé!' Ik glimlachte.
'Het zit in zijn DNA zeker.' Femke en ik lachte tegelijk. Ze doelde op mijn favoriete liedje van Little Mix: DNA.
'Dat moeten we echt nog eens zingen! Net zoals vroeger!' Ik sprong op en neer op het bed van enthousiasme.
'Oké! Vanavond tijdens de karaoké die de jongens georganiseerd hebben.'
'Deal! Laten we al wat oefenen!' Ik trok Femke recht en zetten de muziek op. Femke wist alleen nog niet dat die niet meer zou afgaan voordat de avond zou beginnen.
'
