Femke's POV
Het is allemaal begonnen met uitwisseling met een school in Londen. Toen Emely , mijn beste vriendin, dit hoorde was ze niet meer te houden, ze was namelijk stapelgek op Niall Horan , één van de bandleden van One Direction. Hij woont in Londen en op dit moment is hij er gespot, nu was het echt volledig omzeep!
Ik schrijf dit even op een apart blad omdat ik mijn dagboek vergeten ben,
'Hoe stom kan ik zijn!? Ik zit momenteel op mijn kamer in Londen en moet even mijn gedachten kwijt. Ik zal maar bij het begin beginnen. Tijdens de heenreis naar Londen was Emely op van de zenuwen, ze zat letterlijk te trillen en kon gewoon niet maar wachten. Ik probeerde haar wat te rustiger te krijgen, maar ik had de moeite kunnen laten want naarmate we dichter kwamen, hoe meer ze begon te springen. Ik vond het nogal overdreven, wat is er nu zo speciaal aan die jongens dacht ik. Hun liedjes zijn zo typisch en altijd hetzelfde onderwerp, ik bedoel maar waar is hun inspiratie? ! Ik respecteer de verslaving van Emely, maar dat wil nog niet zeggen dat ik ze graag moet horen, toch? Ze hebben wel een paar mooie liedjes, maar een superfan zal ik nooit worden. Geef mij maar Bruno Mars. Zijn liedjes zijn veelzijdig en laten je soms nadenken, iets wat met de liedjes van 1D niet kan.
Opeens klok er door de speakers dat we waren aangekomen in Londen, ik dacht even dat Emely ging flauwvallen of zou beginnen hyperventileren. Ik hielp haar uitstappen en samen met de leerkrachten gingen we op weg naar de school. Ik kon mijn ogen niet geloven, ik stond echt voor de London Eye! Tijdens het stappen gaf ik mijn ogen de kost, ook al had ik het gevoel dat ik ogen tekort kwam. De prachtige stad kon Emely niet echt veel schelen, zij was alleen maar die ene belangrijke persoon zoeken. Alsof Niall Horan zich zomaar over straat kan bewegen zoals een normale burger. Oei ik hoor de leerkracht roepen dat we moeten verzamelen, we gaan namelijk naar Madam Tussauds. Ik heb mijn fototoestel klaar, want Emely zal wel een foto willen met de wassen beelden van 'haar jongens'. Man, waar haalt ze het vandaan!
Later die dag:
Dit kun je toch niet geloven! Ik was dus rustig aan het bellen in een van die fantastische rode telefooncellen, toen opeens een jongen erbij kwam staan. Er was veel gegil, maar ik wist dus echt niet wat er gebeurde. Tot ik de jongen zag, hij droeg een zwart extra skinny jeans , een zwart T-shirt , zwarte laarzen, maar zijn haar zei alles: een hoofd vol met dikke krullen. Harry keek me aan, hij verwachte dat ik zou beginnen gillen. '
Wat doe je, zie je niet dat ik aan het bellen ben!' Zei ik, in het Engels natuurlijk.
'Euum weet je niet wie ik ben?' Vroeg hij.
'Ik weet heel goed wie je bent, maar dat kan me niet schelen, ik wil dat je nu vertrekt!'
'Wow, dat is lang geleden dat iemand zo tegen mij gepraat heeft, dat vindt ik wel leuk.' Hij knipoogde naar me.
'Oké als jij niet weggaat, dan ga ik weg!' Na deze woorden ben ik dus gewoon weggelopen. Emely heeft alles zien gebeuren en nu is ze dus kwaad op mij. Omdat ik zogezegd een van haar jongens heb beledigd! Dat was echt het toppunt! Ik heb echt geen idee wat ze in die gast ziet. Maar het ergste van al gebeurde pas toen ik daarjuist thuis kwam en een briefje vond onder mijn deur. Een briefje van HEM met als tekst: 'Hi, ik zou je graag nog eens zien dan kun je met vertellen waarom je zo een hekel aan me hebt ;-)'
Waar haalt hij het lef vandaan!? Hij denkt toch niet dat ik ga toegeven gewoon omdat hij bekend is zeker. Ik bedenk juist dat ik het goed kan maken met Emely. Ik ga Harry zoeken en afspreken, ik ga er natuurlijk niet naartoe, nog in geen miljoen jaar, maar dat wil niet zeggen dat Emely niet mag gaan... ik ga er meteen mee beginnen.
