Femke's POV
De vlucht naar huis leek uren te duren, ik zou echt zo hard last hebben van een jetlag! Ik was wel blij dat ik Emely eindelijk terug zou zien. Ze is me wat uitleg schuldig en ik ben stiekem ook wel zeer benieuwd of ze al een keuze heeft kunnen maken. Het maakt me niet uit wie ze uiteindelijk kiest, ALS ze al kiest. Het zijn de meest fantastische jongens, op 1 na natuurlijk, die ik ken.
Zodra mijn vliegtuig de grond raakte maakte mijn gsm aan 1 stuk een piepend geluid. Het waren allemaal Tweets over de problemen tussen Emely, Niall en Louis. Er waren zelfs nieuwe pagina's opgericht die voor een 'team' waren. Team Emouis en team Emailly. Twitter werd overspoelt met tweets van mensen die hun mening kwijt wouden. Toen ik naar de trends keek stonden er twee hashtags bovenaan: #Emouis en #Emailly.
Dit was echt te gek voor woorden, ik vroeg met af of Emely dit wist? Hoe kwamen die mensen dat nu te weten? Oké, ze weten veel, maar dit wisten alleen de jongens en Emely en ik. Ik kreeg echt medelijden met haar, ze wou naar huis om alles op een rijtje te krijgen en om even wat rust te krijgen en dan gebeurt er dit?!
Ik was echt zo blij dat mijn relatie met Harry zo fantastisch was en dat deze uit de media bleef. Het hoort erbij, maar ik heb nooit graag in het middelpunt van de belangstelling gestaan. Emely trouwens ook niet.
Opeens hoorde ik een gil en werd alle lucht uit mijn longen geperst. 'Oh ik heb je zo gemist!' gilde Emely in mijn oor.
'Ik jou ook, maar ik krijg geen lucht!' perste ik eruit. 'ooh sorry!' Ze barstte in lachen uit. 'Zo te zien voel je je al wat beter?' Vroeg ik voorzichtig. Haar lach verdween een beetje. 'Het gaat wel, maar het is nog niet zoals het zou moeten zijn.' Ik gaf haar een knuffel. 'We komen er wel uit.'
We werden ruw onderbroken door een gillende bende meisjes en cameraflitsen. 'Het is Emely!' 'Kies Niall!' 'Kies Louis!' 'egoïstisch mens!' 'Is 1 jongen niet genoeg voor jou?!'
Emely en ik keken elkaar verbaasd aan. Ik trok hield mijn handtas voor mijn gezicht en trok Emely achter me aan. We liepen zo snel als we konden tot we een deur zagen. Er vloog een vlaag regen in mijn gezicht. Welkom in België.... dacht ik sarcastisch. We verstopten ons achter een grote container en probeerde weer op adem te komen. Ik draaide me naar Emely. 'Gaat het?'
Ze knikte. 'Wat was dat allemaal?'
'Geen idee, maar volgens mij heeft het iets met dat gedoe op Twitter te maken. '
'Wat bedoel je?'
'Heb je die discussie nog niet gezien?' Ze schudde haar hoofd. Ik haalde mijn iPhone boven en liet haar de tweets en hashtags zien.
'Dat meen je niet! Hoe kan dit nu uitgelekt zijn?!'
'Shhhh! Straks horen ze ons nog!'
'Maar hoe kan dit? Ik heb nog zo mijn best gedaan om niet te laten merken.' Ze kreunde en sloeg haar handen voor haar gezicht.
'Ik heb geen idee wie dit gedaan heeft, maar ik weet zeker dat de jongens dit nooit de wereld zouden in sturen.' Ik wachtte even. 'Misschien is het die LS? Misschien heeft die iets opgevangen?'
'Waarschijnlijk, die zou alles doen om mijn leven overhoop te helpen!'
'Ik weet het..'
'Hoe bedoel je?' Emely keek me vragend aan. 'Heeft ze jou ook al bedreigd?'
'Nee dat bedoel ik niet.' Ik wachtte even. 'Ik heb de tweede brief ook gevonden.' Er verscheen een flits van angst over haar gezicht, maar die veranderde snel in een schuldbewuste blik.
'Het spijt me dat ik het je niet verteld heb, ik wou gewoon dat je veilig zou zijn en ik durfde het risico gewoon niet te nemen.' Ze keek me twijfelend aan. 'Ben je boos?'
'Natuurlijk ben ik niet boos, ik begrijp het wel. Ik had waarschijnlijk net hetzelfde gedaan.'
Ik stak mijn armen naar haar uit en trok haar in een knuffel.
'Oke kom, nu moeten we maken dat we hier weg zijn! Het ruikt hier echt verschrikkelijk!' Ik trok Emely omhoog en keek of er nog iemand liep. Niemand dus..
'Klaar om een sprintje te maken?'
'Ik doe laatste tijd niet anders meer' We glimlachten naar elkaar.
'Oke hier gaan we.' Emely en ik liepen zo snel als we konden naar een deur waar een exitbordje boven hing. De deur ging gelukkig meteen open en we kwamen in de ingang van de luchthaven uit. Ik trok Emely zo onopvallend mogelijk aan haar hand mee naar de draaideur. Eenmaal buiten liepen we zo snel mogelijk naar de auto van Emely's mama. Gelukkig stond die niet al te ver weg.
'Wat is er? Het lijkt wel alsof jullie een marathon gelopen hebben?' Vroeg Emely's mama.
'Er stonden een paar opdringerige fans van de jongens buiten.'
'Dat meen je niet, er is toch niets gebeurt?' Vroeg ze bezorgd.
'Nee, we zijn op tijd weg gekomen hoor.' Stelde Emely haar gerust.
'Oef, maar goed, hoe was het in het zonovergoten LA?'
'Echt fantastisch, ik heb echt de tijd van mijn leven gehad!' Ik dacht op eens aan de briefjes van de jongens. 'Eum, Emely ik heb nog wat mee voor jou, maar ik weet niet zeker of ik het wel moet geven. Het is van Niall en Louis.' Zei ik vertwijfeld.
De sfeer daalde meteen. 'Geef maar.' Emely stak haar hand uit en ik gaf haar de brieven. 'Weet je het zeker?'
'Heel zeker.'
'Schatje ik denk niet..'
'Mam, het is oke, echt.'
Emely nam de brief van Niall en begon te lezen.
