~Sweet Vampires~

hoofdstuk 15: i need two persons in my life, Ben&Jerry.

na een paar minuten rook ik een bekende geur, Joseph. ik bleef stilstaan tot Joseph me tegemoet kwam. zo te zien had hij zich gehaast.

'Daniel... Jack is weg.' zei hij zo normaal mogelijk. mijn oren waren gelijk gespitst, hoorde ik het nou goed?

'en.. Avery?' vroeg ik voorzichtig. ik wilde weten hoe ze eraan toe is. ik had haar al pijn gedaan en ik weet niet of Jack er nog bij kan.

'tja...' zei Joseph schouderophalend. ik wist al genoeg. Avery gaat kapot. maar wacht eens even, als Jack weg is kan ik weer terug komen. maar dan moet ik Elisa wel achter me laten...

'wanneer kom je terug?' vroeg Joseph onzeker. hij weet vast ook wel dat ik Elisa niet zomaar achter kan laten.

'ik weet het niet...' antwoordde ik zuchtend. Joseph knikte begrijpend. bedachtzaam keek ik naar de grond.

'ik spreek je nog wel.' zei Joseph. met die woorden ging hij weer terug. met mijn hoofd naar de grond gebogen liep ik met normale snelheid naar het huisje waar ik nu zeg maar 'leef'. ik wil Avery zo graag zien maar Elisa kan ik echt niet achterlaten, net zoals ik de vorige keer heb gedaan. ik heb geen zin om weer eeuwen lang te piekeren over haar.

'hey Danny.' hoorde ik Elisa al lieflijk zeggen. ik gunde haar een kleine glimlach en ging naast haar op het gras liggen. zo snel als ze kon ging ze tegen me aan liggen met haar hoofd op mijn borstkast. 

ik zat hevig na te denken over de situatie. ik heb totaal geen idee hoe ik dit in vrede naam moet oplossen. als ik wegga zal Elisa mij weer voor altijd haten maar als ik blijf zal Avery verdrietig blijven om Jack. zonder mijn bedoeling liet ik een diepe zucht.

'wat is er, liefje?' Elisa keek me met haar helder bruine ogen aan. ik haat het als ze ''liefje'' zegt. ik vind het zo slijmerig en klef.

'niks bijzonders.' zei ik met een klein glimlachje. ze keek raar naar me. snel gaf ik haar een zoen. ik kreeg weer tintels wanneer ze haar hand in mijn nek legde. ik weet het zeker, ik hou van haar. geen twijfel mogelijk.

__________________

*Avery*

ik werd wakker zonder enige emotie. mijn hoofd stond stil en al mijn lichaamsvocht was op door urenlang huilen gisteren. het enige wat ik me kan herinneren is dat ik huilend in slaap viel.

stil bleef ik in mijn bed liggen en keek verveeld naar de deur van mijn kamer. ergens hoopte ik dat Jack die deur doorkwam, dat kan ik wel vergeten. vandaag heb ik geen zin om naar school te gaan, ik heb sowieso nergens zin in. de voorraad Ben&Jerry heb ik gisteren al helemaal opgegeten. het boeit me niet dat ik aangekomen ben. de aankomende dagen zal ik toch niet kunnen eten.

tot mijn schrik zag ik de deur langzaam opengaan. ik zat gelijk rechtop en keek hoopvol naar de deur. toen ik zag dat het William was ging ik weer rustig liggen. het zal nooit Jack kunnen zijn. hij is weg.

'goedemorgen. kom je? anders kom je te laat voor school.' William bleef bij de deur staan. ohja, hij weet niks van Jack, al lijkt me dat best onlogisch.

'ik voel me niet lekker.' loog ik. William keek me met een frons aan, waarschijnlijk omdat ik echt bijna nooit ziek ben. 'ik heb hoofdpijn bij alles wat ik doe.' zei ik erachter om het geloofwaardiger te maken. Williams frons verdween.

'oké dan, maar morgen ga je wel naar school.' zei hij bevelend. ik knikte braaf en William verliet de kamer om me te laten rusten. ik keek naar het plafond en dacht aan Jack. Daniel mis ik niet meer zozeer. ik ben eerder boos op hem dat hij zomaar is weggegaan met alleen een briefje achter latend.

'kom dan, Danny!' gilde ik van plezier. ik rende zo hard als ik kon rondjes om het huis. Daniel en ik deden altijd tikkertje, elke dag. 'niet zo snel!' zei Daniel lachend. ik ging nog harder rennen maar keek niet waar ik liep. 'AUW!' gilde ik. Daniel was ineens in een paar mini seconden bij me. er zat een grote wond op mijn knie. ik huilde van de schrik. 'kom maar, dan zorgen we even voor de wond.' zei Daniel sussend. ik snikte alleen nog maar en voelde hoe ik werd gedragen door Daniel het huis in. Joseph en William waren niet thuis, ze waren voor een paar dagen bij iemand op bezoek. 'wacht even.' zei Daniel toen hij me op de wasbak neerzette in de badkamer. ik keek hoe hij met snelheid door de kastjes zocht en uiteindelijk met een bruin flesje, watjes en een pleister aankwam. hij ging voor me staan en trok mijn broekpijp omhoog en bekeek de wond wat beter. 'gaat het pijn doen?' vroeg ik met een klein piepstemmetje toen hij wat van het bruine spul op het watje deed. 'natuurlijk niet, ik zal jou nooit pijn kunnen doen.'

_______________________

hey iedereen!!!!!! het is een klein stukje maar ik wil even snel uploaden :) dus 

vote, 

comment,

en word fan :)

Xxxx