Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
🧩
Ne kadar yaşayacağımı bilmeden, ömür boyu içmem gereken ilaçlar vardı. Bu trajikomik bir olaydı. Ve bu ilaçların hayatımdan daha renkli olması detayı daha da komikti.
Kalbim delikti.
Evet, iki göğüs kafesimin arasında delik bir kalp taşıyordum ve bunun sebebi, annemin de aynı hastalığa sebep olmasıydı. O bu dünyadan kanatlanıp çoktan gitmişti ama en büyük izini de bırakmayı ihmal etmemişti.
Bazen neden, diyordum. Kalbimdeki bu deliğe değil de, beni neden bu adama emanet edip gittin, diye.
Babam...
İnsan müsveddesi.
Doğuştan bir kalp rahatsızlığınız varsa bilirsiniz, en küçük stresin ya da üzüntünün size yansıtılması bire bin katarak rahatsızlığınızı körüklemesi demekti. Annemin de, benim de rahat bir hayatın içinde olmamız gerekiyordu ama şu an sadece bir çamurun içinde yüzüyordum.
Babam ilk evlendiklerinde böyle değilmiş. Daha sonra değişmiş ve bu annemin aleyhineydi. Onun yaşattırdığı şeyler yüzünden rahatsızlığı artmış ve ben daha iki yaşındayken ölmüş. Bakalım, ben ne zaman öleceğim?
Bence şu yaşıma kadar iyi dayandım.
İlacımı ağzıma atarken şişemdeki suyu yudumlar halinde içtim ve ilacı mideme gönderdim. Bir gün tüm bu gereksinimlerden kurtulmak istiyordum.
Ve şu bakışlardan.
"Hey, neden bu kadar mutsuzsun? Dün geceki soygun başarısız oldu galiba?"
Ah, şu kız...
Cinsiyetime saygım olmasa suratına bir tane geçirirdim.
Ve şu soygun işi... Bunu atlamışım. Babam adi biri olduğu kadar, bir de hırsızdı. Ve birkaç kez tutuklanıp serbest bırakılması okulda kötü bir üne sahip olmamı sağladı.
Bana da hırsız muamelesi yapıyorlardı ve bu çok can sıkıcıydı.
Sustum.
Konuşmanın bir yerde suçunu kabul etmek olduğunu bildiğimden, sustum.
Ama, o susmadı.
"Beden dersinde ballenciaga'larımı dolabıma koymuştum ama kilitlemeyi unutmuşum. Gidip kilitleyeyim bari, bilirsiniz Şafak kaliteli ürünlerin hastasıdır. Her an çalabilir. Ah, belki çalmıştır bile."
O ve onun etrafındaki kız grubu gülüşmelere başladıklarında onlara atabileceğim en korkutucu bakışı attım. Sustular mı? Hayır. Ve bu onların daha da gülmesini sağlamıştı.
