Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
.Aynı gece.
Sedef Sezen, telefonundaki o görüntüye takılı kalmış gibi gözlerini alamıyordu.
Şafak'ın dudaklarına asılan Asır'ın uzaktan çekilmiş bir görüntüsüydü bu. Bu fotoğrafı ilk gördüğünde arkası dönük olduğu için kim olduğunu anlayamamıştı ama Şafak olanlardan bahsedince ve Asır'ı gece mekanda onunla birlikte görünce kafasında her şey netleşmişti.
Asır ne yapmaya çalışıyordu bilmiyordu.
Ama ona, içinde bir yerlere dokunduğu kesindi.
Öyle olmasa, gözleri dolmazdı.
Bu kadar parçalanmazdı.
Fotoğrafı incelediği her saniye içinde biri onun için bir mezar açıyordu sanki. Elleri titriyor, dağıtıp sıktığı saç dipleri sancıyordu. İhanete uğramış bir kadından farksız hissediyordu.
İhanete uğramak için, aralarında karşılıklı bir sevgi olması gerekiyordu değil mi?
Ama yoktu.
İnsan zihni garipti, birine bir şey hissettiği zaman içinde bir tiyatro sahnesi kuruluyordu ve o sahnede canlandırılan her oyun, aslında bir şekilde hayallerini temsil ediyordu.Hayal kurmaktan vazgeçtiği anda o tiyatro sahnesine adım atan tek adamdı Asır, Sedef için. Ve bu yüzden en yakın arkadaşından nefret bile edebilirdi.
Belki de etmişti bile.
Fotoğrafı incelemesine engel olan aramaya baktığında arayanın Asır olduğunu gördü ve ıslanan yanaklarını kurulayıp burnunu çekti. Açacağı anda elleri duraksadı.
"Beni niye arıyor olabilir?" diye fısıldadı her zamanki gibi bomboş odasında. Ailesinin ayda birkaç kez tıklattığı o bomboş odasında.
Gülümsedi. Neden arıyor olabilirdi ki? Tabii ki Şafak ile ilgiliydi. Ne diyecekti? Bir daha onunla konuşmamasını ve ondan uzak durmasını mı?
