#Lana Del Rey- God Knows I Tried The Animals - House Of The Rising Sun ⭐
-Y+A+P++B+O+Z+M+A-
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Birkaçgünönce
Asır Köksal'ın ağzından.
Yaranın kabuğunun soyulurken çıkardığı ses, o kapıyı açarken çıkan sesle aynıydı.
Bu iki sesi duymak ruhumun bedenimden çekilmesine sebep oluyordu.
Bu iki ses kaçtığım geçmişimdi.
O karanlık odada cenin pozisyonunda morarmış kollarımı bacaklarıma dolamış korku içinde oturduğumu hatırlıyorum.
Daha doğrusu unutmamıştım ki.
Hiçbir şeyi, hiçbir zaman unutmama izin vermeyen zihnime silmesi için yalvardığım anlar vardı ama unutamıyordum. Hatırladıkça acı veren anılarımın hepsinin sorumlusu hafızamdı.
Hafızam belki de en büyük düşmanımdı.
Kolumdaki morluklara baktığımda gördüğüm yarı kanlı yara, ince bir kabuk tutmuştu. O kabuğun ucunu tırnağımla çıkarıp geriye doğru çektiğimde çıkan sesi unutmuyordum.
Sonra o kapıyı açıyordu.
Şeytan tam karşımda dikiliyordu. Mavinin umut olduğunu söyleyenler onun gözlerine bakmalıydı. Mavi, o canavarın göz rengiydi. Bedenimi esir alan korku ve titreme şiddetlendi.
O an düşünürdüm, bana yine aynı şeyleri mi yapacaktı?
Dokuz yaşındaydım.
Henüz dokuz.
Yaşıtlarımı görüyordum. Büyük evinde her istediği alınan, ailesinin göz bebeği, tek varlığı gibi davranılan yaşıtlarımı.
Ben neden bunları yaşıyordum?
Etrafa güzel gülücükler ve nesihatler dağıtan adam bu karanlık, cam tavanlı odada bana karşı neden bu kadar acımasızdı?
Babam ve emekliye ayrılan tanrı, bana karşı neden bu kadar acımasızdı?
Eklemlerini kırtlatırdı sonra. Arkasından vuran ışık odayı kısmen aydınlatırdı. Yüzünün yarısı aydınlıkta kalırken diğer yarısı karanlıktı. Dünya gibi. Dünya da onun kadar acımasızdı.
Damarlarımdaki kan donardı yaşlı yüzüne asılan şeytani gülümsemeyi görünce.
