The Unexpected Love ft. Why Don't We [Dutch]

33.

Ik kom net uit de badkamer met een handdoek rond me heen geslagen als m'n gsm gaat. 'Met Liv.' Neem ik op. 'Hai Liv! Lexi hier. Ik vroeg me af of je vandaag misschien tijd hebt om bij te praten! We moeten echt veel bespreken.' Hoor ik haar zeggen. Ik denk even na. Het is niet dat ik iets te doen heb... 'Ja natuurlijk!' Antwoord ik dan. 'Wanneer kan je?' 'Rond half 1 bij mij? Kunnen we ineens gaan lunchen.' Stelt ze voor. 'Perfect! Zie je dan.' Zeg ik en hang op. Net wanneer ik m'n gsm weg wil leggen gaat hij weer. Ik zucht, maar glimlach wanneer ik Daniel z'n naam zie staan. Glimlachend neem ik op. 'Hey Princes.' Hoor ik hem hees zeggen. 'Hai.' Antwoord ik. 'Lig je al in bed?' Vraag ik. 'Yep. Het is hier nu ongeveer 12 uur 's nachts.' Zegt hij. 'Moet je dan niet slapen?' Vraag ik verbaasd. Ik voel hem zowat z'n hoofd schudden. 'Niet voordat ik je even gehoord heb. Anders kan ik toch niet slapen.' Zegt hij. Ik glimlach. 'Wel, je hebt me nu gehoord, je kan rustig gaan slapen.' Probeer ik. Hij lacht even. 'Echt niet. Ik wil nog even met je praten. Hoe ziet je dag eruit?' Vraagt hij. 'Ik kom net uit de douche en ga zo iets drinken met Lexi. Je weet wel, dat ene meisje dat we tegen gekomen zijn.' Vertel ik. 'Oh ja.' Mompelt hij. 'Hoe is het daar? In welk land ben je nu precies?' Vraag ik. 'In Frankrijk. Morgen hebben we een show in Parijs en gaan dan door naar België.' Vertelt hij. 'Geweldig! Ik heb altijd al eens naar Parijs willen gaan.' Droom ik. Ik hoor hem lachen. 'Dan doen we dat. Ik neem je als we vrij hebben een weekje naar Parijs.' Ik glimlach tegen de telefoon aan. 'Deal.' Zeg ik. 'Ik moet je weer laten Princes. Ik ben kapot. Maar ik ben blij dat je een leuke dag tegemoet gaat, dan kan ik gerust gaan slapen.' Mompelt hij. Ik grinnik. 'Ga maar slapen gekkie.' Zeg ik. 'Ik hou van je hé.' Zegt hij nog. 'Ik ook van jou. Heel veel. Droom maar over mij.' Lach ik. 'Altijd schat, altijd.'

Ik doe m'n fiets op slot en druk op de bel. Een gigantisch huis torent boven me uit. Het is duidelijk dat haar vader het gemaakt heeft in Europa. 'Wie is daar?' Klinkt een mannenstem. 'Liv. Ik kom voor Lexi.' Zeg ik. Ik hoor een gemompel, gevolgd door een klik die de poort open laat vallen. Voorzichtig ga ik het padje op dat me naar de voordeur leidt. De deur wordt opengedaan. Een jongen iets ouder dan mij staat in de deuropening. In bloot bovenlijf. Ik slik en probeer naar z'n gezicht te kijken. Hij grinnikt. 'Liv? Kleine Liv van vroeger?' Vraagt hij. Ik knik. Dit moet Lucas zijn. Haar oudere broer. 'Wel, wat ben jij groot geworden.' Zegt hij met een knipoog. Ik rol met m'n ogen en stap naar binnen. 'Tut tut, wie zei dat je binnen mocht?' Zegt hij lachend. Hij houdt me met 1 hand tegen. De andere brengt hij dichter naar me toe. 'Lucas! Alsjeblieft! Gedraag je nu toch eens!' Roept een vrouwenstem uit. Lucas rolt met z'n ogen en laat me los. Een vrouw van eind 40 komt de gang in gelopen. Een glimlach breekt door op haar gezicht als ze me ziet staan. 'Liv Jones! Leuk je weer eens te zien! Zo lang geleden.' Roept ze uit. Mevrouw Rose. Lexi's moeder. Ik glimlach terug. 'Hallo mevrouw!' Zeg ik en word in een omhelzing getrokken. Vanuit m'n ooghoek zie ik Lucas de trap op stuiven. 'Sorry voor m'n oudste zoon, vanaf dat hij ook maar een beetje knap werd is hij een player geworden.' Verontschuldigt ze zich. Ik lach om haar woorden. 'Waar euhm, is Lexi?' Vraag ik voorzichtig. 'Oh Lexi dat is waar. Volgens mij is ze nog in de stad. Maar wacht hier maar even.' Zegt ze en gaat me voor naar de keuken. 'Zet je hier maar. Moet je wat drinken?' Vraagt ze. Ik schud m'n hoofd. 'Nee bedankt.' 'Wel oké, ik moet weer verder. Als er iets is geef je maar een gil. Lexi zal hier over 10 minuutjes wel zijn hoor.' Zegt ze en wandelt weg. Ik zucht. Hier zit ik dan alleen. Ik had beter nog wat thuis kunnen opruimen of zo. Wie houd ik voor de gek... Ik doe niet aan opruimen. Ik ontgrendelen m'n gsm wanneer er een tweede jongen binnenkomt gelopen. Ik kijk op en staar in een paar fel groene ogen. 'William.' 'Liv.' Zeggen we tegelijkertijd. We schieten in de lach. Ik sta op en omhels hem. William is de tweelingbroer van Lexi. Telkens als Lexi en ik ruzie hadden was hij er om het op te lossen. Ik vond hem stiekem wel leuk. 'Hé! Hoe gaat het met je?' Vraagt hij en zet zich aan het keukeneiland. Ik ga naast hem zitten. 'Goed goed. Met jou?' Vraag ik. Hij knikt. 'Ook hoor. Je bent hier voor Lexi neem ik aan?' Vraagt hij. 'Yep. Als ze er nu eens zou zijn...' Mompel ik. Hij lacht. 'Ja weet je, Lexi is nu eenmaal dol op shoppen.' 'Wat doe jij tegenwoordig? Werk? Meisje?' Vraag ik. Hij tuit z'n lippen en doet alsof hij hard nadenkt. 'Ik heb geen werk. Heb er geen behoefte aan. En ik heb ook geen vriendin. En heb er ook geen behoefte aan.' Ik schiet in de lach. 'Duidelijk.' Zeg ik. 'En jij? Werk? Vriendje?' Vraagt hij nu. 'Ik werk in die boekenwinkel twee straten verder. En ja een vriendje is er.' Hij trekt z'n wenkbrauwen op. 'Vertel.' Vraagt hij door. Ik lach even. 'Zijn naam is Daniel Seavey. Misschien heb je wel al eens van hem gehoord. Hij zingt in een band genaamd 'Why Don't We'. We zijn al bijna 5 maanden samen. Hij is nu op tournee.' Vertel ik. Hij kijkt me met grote ogen aan. 'Is dit een grap? Verzin je dit allemaal ter plekke?' Stottert hij. 'Al zou ik willen. Het is allemaal echt.' Antwoord ik lachend. 'Damn Jones. Ik had veel van je verwacht. Dat je rechter of advocate of zo zou worden, maar een beroemdheid daten? Damn.' Zegt hij doodserieus. Ik schiet in de lach. 'Wel weet je-' Ik word onderbroken door een deur die openvliegt. Lexi staat er verhit in de deuropening. 'Wat is er gebeurd?!' Roept William en springt op. Lexi zakt in elkaar op de grond zonder iets te zeggen.

Happy (veel te late) Christmas! ☺️❤️