The Unexpected Love ft. Why Don't We [Dutch]

7.

Nog 2 uur. Nog 2 uur en dan heb ik afgesproken met Daniel. Kyana is m'n haar aan het steilen terwijl ik aan het bedenken ben wat ik zou kunnen aandoen. 'Misschien kan ik dat rode nieuwe jurkje van je aandoen.' Probeer ik. Ze zucht. 'Oké, goed.' Ik kijk haar verrast aan in de spiegel. 'Wat? Je gaat wel op een date met Daniel Seavey!' Zegt ze verdedigend. 'Het is geen date.' Mompel ik. 'Je noemt het zoals je wilt, maar het blijft een date.' Lacht ze. 'Zo, je haar is klaar. Zal ik die jurk even gaan halen?' Ik knik en ze wandelt de kamer uit. Even later komt ze terug met de rode jurk. 'Oh wat is hij mooi!' Roep ik uit. Ze kijkt me fronsend aan. 'Als er ook nog maar een vlek op is, dan vermoord ik je.' Zegt ze. Ik lach en trek hem aan.

Zenuwachtig wandel ik richting de bar waar ik de cola's heb besteld. Het moet hier ergens gebeurd zijn. Na 5 minuten voel ik een hand op m'n schouder. Ik schrik op en draai me om. Daniel staat zenuwachtig voor me. 'Hoi.' Begroet hij me. Ik glimlach. 'Hey.' Zeg ik terug. 'Wat zie je er mooi uit.' Zegt hij een beetje stotterend. 'Bedankt.' Ik voel me blozen. 'Klaar voor? Ik heb een hele planning.' Zegt hij. Ik kijk hem verbaasd aan wat hem doet lachen. 'Echt? Ben ik wel goed gekleed dan?' Vraag ik. Hij knikt. Ik voel z'n blik over me gaan. 'Je bent perfect gekleed.' Zegt hij. 'Gelukkig.' 'Mag ik je hand vastpakken? Dan kan ik je gemakkelijker door de mensen leiden.' Zegt hij. Volgens mij zei hij dat de vorige keer ook al... Ik steek m'n hand uit en pak de zijne vast. Het past perfect. Hij leidt me door de menigte totdat we bijna alleen in een smal straatje lopen. Eigenlijk zou hij hier m'n hand los mogen laten, maar hij doet het niet. En ik ook niet. 'Waar gaan we naartoe?' Vraag ik nieuwsgierig. 'We gaan iets eten in een restaurantje waar ik en de jongens wel eens naar toe gaan. Ze hebben er de lekkerste hamburgers ooit!' Zegt hij. Oh nee, geen hamburgers... Dat is het laatste dat je netjes kunt eten. 'Dat lust je toch wel hé?' Vraagt hij opeens gestrest. 'Echt wel!' Zeg ik snel. 'Goed zo. We zijn er.' Zegt hij en stopt met wandelen. We staan voor een oud gebouw, dat leuk is opgeknapt. Meteen heb ik de neiging om naar binnen te gaan. Pas wanneer we ergens achterin gaan zitten laat hij m'n hand los. 'Kan ik al iets voor jullie brengen?' Vraagt een jonge serveerster. 'Voor mij een plat water.' Zegt Daniel. 'Doe mij maar een cola.' Zeg ik haar. Ze knikt en wandelt weg. 'Gaan we dan beide de hamburger nemen?' Vraagt hij. Ik knik. 'Is goed.' Hij schraapt z'n keel. 'Vertel iets over jezelf.' Vraagt hij. 'Wat wil je weten?' Vraag ik terug. Hij lacht even maar wordt dan weer serieus. 'Alles.' Zegt hij en kijkt me doordringend aan. Ik slik. Oh god, die ogen... 'Wel, m'n naam is Liv Jones. Ik ben 19 en woon al sinds kleins af aan in LA.' Vertel ik. 'Niet dat soort dingen, ik wil je leren kennen. Vertel me iets over je vrienden, je dromen, alles.' Fluistert hij. 'Ziezo, een plat water en een cola. Hebben jullie al kunnen kiezen?' Vraagt de serveerster. Daniel knikt. 'Twee keer de hamburger alsjeblieft.' Ze knikt en wandelt weg. 'M'n dromen.' Mompel ik. 'Vertel jij eerst de jouwe.' Zeg ik. Hij denkt even na. 'Wel goed, m'n droom is dat Why Don't We groter wordt en groeit.' Vertelt hij. 'Natuurlijk, dát is echt een droom.' Mompel ik. 'Jij hebt vast ook iets dat je wilt bereiken.' Dringt hij aan. Ik zucht. 'Ik weet niet, als je bekende schrijvers ontmoeten meetelt, dan is dat m'n droom.' Zeg ik. Hij knikt. 'Bekende schrijvers dus. Hou je van lezen?' Vraagt hij. 'Ik doe niets liever. Ik werk al een jaar in een boekenwinkel, het is zowat m'n droombaan. Als ik alles gedaan heb wat moet, mag ik lezen. Lezen! Kun je dat geloven? En wat een rare mensen komen er daar! Laatst was er een meisje- Oh ik ben teveel over mezelf aan het praten hé? Sorry!' Mompel ik snel. 'Nee ga door! Ik luister graag naar je.' Zegt hij en lacht even. Ik bloos en neem een slok. 'Oké goed. Later wil ik graag boekenrecensent worden. Het lijkt me een geweldige baan.' Vertel ik. Daniel knikt. 'Wat doe je als je niet leest?' Vraagt hij oprecht nieuwsgierig. 'Dan help ik in een daklozencentrum. Ik verzamel er spullen en kook er regelmatig.' Hij kijkt me verwonderd aan. 'Wat?' Vraag ik. 'Niets.' Zegt hij snel. 'Ik wist alleen niet dat iemand zoveel voor andere kon doen.' Ik lach even. 'Jij doet niets anders! Je bent een groot voorbeeld voor jonge meisjes, echt.' Zeg ik. Hij kijkt naar de grond. 'Dat is best eng, weet je? Zo'n voorbeeld zijn? Wat als ik iets fouts doe?' Fluistert hij. Het is duidelijk te zien dat hij ermee zit. Ik pak z'n hand vast, meteen voel ik z'n warmte. 'Hé! Die meiden weten ook wel dat je maar een mens bent, en dus ook fouten kunt maken.' Zeg ik hem. Hij kijkt me weer aan. Ik wend m'n blik af. Ik kan niet in die ogen kijken zonder weg te dromen. Iemand schraapt z'n keel. Ik kijk op en zie de serveerster ongemakkelijk met twee hamburgers staan. Wanneer ik Daniel's hand loslaat zet ze de borden neer. 'Eet smakelijk.' Zegt ze en draait zich om. 'Smakelijk.' Zegt Daniel en pakt z'n hamburger vast. Wanneer hij een hap neemt, waardoor z'n mond vol met saus hangt, neem ik ook een hap. Hij heeft gelijk, het zijn de lekkerste hamburgers die ik ooit gegeten heb. Goedkeurend knik ik, wat hem doet lachen.

'Goed, klaar voor de volgende activiteit?' Vraagt hij wanneer hij terug komt van het betalen. Ik knik en sta recht. Daniel leidt me door een wirwar van straatjes totdat we bij een poort stilstaan. 'Wat gaan we doen?' Vraag ik nieuwsgierig. Hij grinnikt, wat m'n hart een slag doet over slaan. 'We gaan naar de kermis.' Zegt hij en wandelt de poort binnen. Verschillende kraampjes staan opgesteld. Maar het meest zichtbare van al is het mega reuzenrad dat hoog boven ons uittorent. Verwonder kijk ik om me heen. 'Wat wil je eerst doen?' Vraagt hij en glimlacht.