The Unexpected Love ft. Why Don't We [Dutch]

9.

Met een bibberende hand probeer ik de sleutel in het slot te doen. Zuchtend probeer ik het opnieuw en opnieuw. Eens binnen leun ik tegen de deur. Oh god. Kyana komt de trap afgestormd. 'Liv?' Roep ze. Ik lach zacht en laat me via de deur op de grond glijden. Ze gilt wanneer ze me ziet zitten en zet zich naast me neer. 'Hoe was het?' Vraagt ze opgewekt. Ik kijk haar aan en glimlach. 'Geweldig. Het was geweldig.' Zucht ik. Ze slaakt een kreetje. 'Duh! Het is Daniel! Vertel! Wat hebben jullie allemaal gedaan?' Vraagt ze door. Mam komt de gang op gelopen. 'Ben je al terug? Hoe was het?' Vraagt ze. Ryan, die ook binnen komt gelopen, zet zich langst m'n andere kant. Mam en pap tegenover me. En zo vertel ik dus m'n date met Daniel aan m'n hele familie. Wanneer ik klaar ben is Kyana al 5 keer flauwgevallen, is Ryan een beetje chagrijnig en zijn mam en pap hem aan het opzoeken op het internet. 'Die Jonah is ook wel knap.' Mompelt mam terwijl ze naar een foto van de jongens kijkt. Pap knikt. 'Die lijkt een beetje op mij toen ik jong was.' Kyana en ik barsten in lachen uit. 'Alsjeblieft! Doe normaal! Als jij nog maar een beetje op hem leek zag ik er nu niet zo uit hoor!' Roept Kyana. Pap kijkt haar fronsend aan. 'Wat is er mis met je?' Vraagt hij. Kyana zucht en staat op. 'Nu niet pap, nu niet.' Is het enige dat ze zegt en wandelt weg. 'Oh ja, en mam? Vergeet Jonah, oké? He is mine!' Roept ze en gooit de deur van haar kamer toe. Ik lach en sta ook op. Mam en pap zijn verdwenen, waardoor ik alleen met Ryan ben. 'Wat is er? Sinds ik je alles verteld heb ben je zo stil.' Vraag ik. Hij kijkt me even aan. 'Niets.' Mompelt hij. 'Alleen, ik vind het niets dat je met een beroemdheid date. Zo'n relaties lopen bijna altijd slecht af.' Zegt hij. 'Bijna altijd, Ryan, bijna altijd.' Zeg ik en ga ook de trap op. Ik hoor hem nog zuchten en ik grinnik terwijl ik m'n kamer binnenloop. Wanneer ik met een plof op m'n bed val licht m'n gsm op.

Daniel: Hé! Het was super, én voor herhaling vatbaar

Liv: Dat is het inderdaad, zie je hopelijk weer snel

Daniel: Wees daar maar zeker van 😉

Zuchtend sluit ik m'n gsm af. Wat is hij toch lief... Wacht wat? Lief? Zie je snel weer? Ik lijk wel verliefd. En dat ben ik niet. Toch?

Een week later

Dylan sms'te me met de vraag of ik nog eens wou afspreken, terwijl ik me op dit moment niet goed voel in de groep. Maar hij bleef maar aandringen dus zit ik nu in een skateboardpark op een bankje met Andrea en Star. De jongens zijn aan het skateboarden. Andrea fluistert iets in Stars oor, waardoor ze heel hard moeten lachen. Ik rol met m'n ogen. Wat doe ik hier zelfs? Ik kan even goed in het centrum gaan helpen. Ik pak m'n jas en sta op. 'Hé! Waar ga je naartoe?' Vraagt Dylan die komt aangereden. Hij gebruikt me als stoppaal. 'Door. Ik heb hier toch niets te zoeken. Star en Andrea negeren me dood, en jullie zijn te druk met jullie kunstjes bezig.' Ik voel de blikken van Andrea en Star op m'n rug. Hij kijkt even achter me. 'Ach kom op.' Probeert hij. Ik glimlach nog even sarcastisch en pak m'n fiets. Ik geef hem een kus op z'n wang en fiets door. Na 10 minuten fietsen kom ik bij het daklozencentrum aan. Het is een groot, oud gebouw waar dagelijks zo'n 100 mensen in overnachten. En eten. En zich wassen. Ze leven er eigenlijk zowat. Ik doe m'n fiets op slot en stap naar binnen. Meteen komt er een klein meisje naar me toe gerend. 'Liiiiv!' Roept ze. 'Emma!' Zeg ik en omhels haar. Emma is de dochter van een koppel hier. Ik vind het zo erg voor haar, maar ze is gelukkig. Dat is het belangrijkst. Tom, haar vader, komt aangelopen. 'Hé! Lang geleden!' Begroet hij me. Ik knik. 'Inderdaad, maar ik had het nogal druk de laatste tijd. Maar ik ben er nu.' Zeg ik. Hij glimlacht. 'Kom klein mormel, we gaan douchen.' Zegt hij en pakt Emma op. Ze gilt en probeert zich los te wurmen. Lachend wandelen ze weg. Ik wandel naar Charlotte. Zij regelt het hier allemaal. Ze glimlacht wanneer ze me ziet. 'Hé meid! Dat is lang geleden.' Zegt ze en zet een doos neer op de tafel. 'Zou je even kunnen helpen met dit eten uit te stellen? Ik moet even naar achter, ben zo terug.' Vraagt ze. Ik knik en ze draait zich om. Terwijl ik alles uit de doos haal dwalen m'n gedachtes af naar Daniel. Het is een week geleden sinds onze 'date' en ik kan maar niet stoppen met aan hem te denken. Ik heb de neiging om iets te sturen maar Kyana zegt dat ik moet wachten totdat hij iets stuurt. Maar het ziet ernaar uit dat dat niet gaat gebeuren. Ach, wat maakt het uit dat ik iets stuur? Ik pak m'n gsm uit m'n broekzak en bedenk wat ik zou kunnen sturen. Hey? Wat ben ik? Een kind van 12? Nee, ik moet iets beter verzinnen. Ik zucht. Misschien moet ik toch wachten totdat hij iets stuurt... Ik schrik op wanneer iemand m'n naam roept. Een jongen komt naar me toe gelopen. Hij komt me bekend voor. 'Hé! Hoe gaat het?' Vraagt hij. Shit, wie is hij? Wanneer ik niet direct antwoord zegt hij: 'Ik ben Sander, de jongen die je je nummer hebt gegeven.' Ach natuurlijk, Sander. 'Hé, alles goed. Sorry, ik ben niet zo goed met namen.' Verontschuldig ik me. En dat is niet eens gelogen. Hij lacht. 'Is niets. Ik wou je nog bellen, maar durfde niet.' Zegt hij. Ik kijk hem verward aan. 'Hoezo niet?' Vraag ik. Hij haalt z'n schouders op. 'Ik geloof niet dat zo'n mooi meisje als jou met zo'n jongen als mij wilt uitgaan.' Mompelt hij. 'Hé! Ik ben niet zo'n trut die alleen op uiterlijk afgaat! En het is niet dat je er niet verkeerd uitziet... Ik moet je gewoon leren kennen.' Verdedig ik mezelf. Hij lacht. 'Geweldig. Wel, dan bij deze, zou je zaterdag avond met me willen gaan eten?' Vraagt hij lief. Ik knik glimlachend. 'Dat wil ik zeker.' Zeg ik. 'Sms je me je adres? Dan haal ik je rond 6 uur op.' Zegt hij. 'Doe ik.' 'Super, ik moet er weer vandoor. Je hoort nog van me!' Zegt hij en draait zich om. Heb ik nu een date zaterdag? Weeral? Oh god, ik wil niet iemand zijn die meerdere jongens tegelijkertijd date. Maar Daniel laat niets van zich horen, dus dan mag ik best met een andere jongen uitgaan. Toch?