Vechtersbaas

3. Directeur zonder inlevingsvermogen

.-~*~-.

V     A     N     E     S     S     A 

Een grote steen heeft zich in mijn buik gevormd als ik de school inloop. Zomenteen heb ik mijn 'afspraak' met Alex en ik kan niet met woorden beschrijven hoe bang ik ben. 

Hij is de schrik van iedereen hier op school en gaat zeker niet uit de weg voor een gevecht ongeacht geslacht. Hij heeft geen hart dus hij zou me zo in elkaar slaan als ik iets verkeerds doe. De brok in mijn keel word steeds groter hoe dichter ik bij zijn kluisje kom. Tot mijn grote teleurstelling zie ik hem vanaf hier al staan. Ik had stiekem gehoopt dat hij het vergeten zou zijn. 

"Daar ben je eindelijk." Zucht hij geïrriteerd als hij mij ziet. Ik voel hoe al het bloed uit mijn gezicht trekt. 

"Je gedraagt je normaal er hangen camera's hier. Dus verberg je fucking angst beter. Je kijkt alsof ik je ga vermoorden." Hij laat een kil lachje horen. Wat mijn angst juist vergroot. "Misschien ga je dat wel." Zeg ik tot mijn eigen spijt. Waarom moet ik altijd overal een antwoord op hebben? Hij lacht nog een keer kil. Wat me kippenvel geeft. 

"Zoals ik al zei er hangen hier camera's, zo bang hoef je niet te zijn." 

Ondanks zijn woorden me niet echt geruststellen, slaag ik er toch in mijn gezichtsuitdrukking wat te ontspannen. 

"Kom mee." Hij begint met lopen naar het kantoortje van de directeur. Als een hond die aan een lijntje zit loop ik achter hem aan. 

Zonder dat Alex klopt opent hij de deur van het kantoor van de directeur. Hij zal hier wel dagelijks komen. 

"Meneer Ramirez wat een verassing om jouw hier te zien." Het sarcasme spat er zo af dat als ik in een andere situatie had gezeten ik hard had gelachen. Alex en ik nemen plaats op de twee stoelen voor het bureau.

"Ja ik wou terugkomen op de situatie van gister. Ik sloeg die jongen niet zomaar. Ik deed het voor haar luistert u maar." Hij knikt naar mij waardoor de blik van de directeur van ongeïnteresseerd naar geïnteresseerd gaat. 

"Uhm ja dat is waar." Begin ik moeizaam. Ik adem een paar keer in en uit en doe een poging om mezelf er normaal uit te laten zien. 

"De jongen had mij aangerand. Waardoor Alex hem sloeg, om mij te helpen." 

Er ontstaat een frons op het gezicht van de directeur door mijn woorden. Zijn ogen gaan van Alex naar mij. 

"Dus jullie zijn vrienden?" Voordat ik nog maar over een antwoord na kon denken antwoord Alex al "ja, dat zijn we." De directeur laat zijn blik nog een keer over mij en Alex heen glijden en ik zie hem nadenken. 

Ik voel hoe mijn handen aan het trillen zijn in mijn schoot. Hoe kan ik zo bang voor iemand zijn die ik niet eens ken en alleen geruchten over heb gehoord. 

"Oke Alex ik zal jouw actie van gister door de vingers zien. Mits dit niet meer voor gaat komen. En ik zou het op prijs stellen als jij daarbij wilt helpen Vanessa door-" De toon van de direchteur, waneer hij mijn naam uitspreekt is zo uitdagend. Dat ik het niet kan laten om hem te onderbreken. 

"Waarom?" Ik weet dat de directeur deze reactie van mij wilt uitlokken, maar ik wil het liefst nog zo min mogelijk te maken hebben met deze jongen. Daar onder valt een mogelijke straf met hem.