Vechtersbaas

33. "Wat hebben we te verliezen?"

.-~*~-.

A    L     E     X     A     N      D      E     R

Vanessa haar ogen vergroten zich, terwijl ze kijkt hoe ik door mijn blackberry zoek naar het juiste contact. Wie zou gek genoeg zijn om bij de rijkste man van de stad een dreigbrief af te leveren? Er staan hier genoeg namen in die voor een beetje geld nog een moord zouden plegen.

"Lex, ik vind het echt lief van je. Maar gaan we dan niet te ver? Ik bedoel ik heb geen ambitie om echt 2 weken lang ondergedoken hier te gaan zitten. Als we echt een losgeldbrief sturen wordt de politie ingeschakeld en andere hulpdiensten. Die kunnen toch veel beter hun tijd besteden aan echte misdrijven in plaats van een domme wraakactie op mijn vader?" Ik voel hoe mijn hart zich verwarmd als ze me Lex noemt.

"Beetje extra adrenaline is nooit verkeerd toch?" Zeg ik in een poging om haar weer over te halen om de brief wel te sturen. Ik weet dat ze het niet wilt, maar ik kan het niet helpen om puur aan mijn eigen belang te denken.

Als haar vader echt de baas is van the knockouts dat betekent dat Xavier, de broer van Vanessa, daar echt alles kan maken wat hij wilt. Vorige week tijdens het gevecht heeft hij gedreigd dat, als ik met Vanessa om blijf gaan, hij mijn leven kapot zou maken. Wat natuurlijk een leuke uitdaging is, want ik vraag me af hoe hij van plan is om mijn leven nog kapotter te maken dan dat deze nu al is.

Het enige waar ik me wel zorgen om maak zijn die beveiligingsbeelden van de overval die ik heb moeten plegen. Ik ben er niet trots op dat ovtje, maar soms heb je gewoon geen keuze. Victor dacht dat ik te zacht werd en daarom mijn eerste Knockout gevecht verpest had. In zijn hoofd dacht hij dat ik harder zou worden als ik een ovtje zou plegen.

En alles was Victor wilt is wet.

"Dit is serieus, alsjeblieft." Ik zie vanuit mijn ooghoek hoe ze opstaat vanaf de bank. Mijn ogen scannen nog steeds over de verschillende contacten. Er staan nog genoeg mensen bij mij in het rood.

De BlackBerry wordt plots uit mijn handen getrokken door Vanessa, wie tegenover me is komen staan. Gelijk trek ik mijn telefoon terug, maar laat deze nu vergrendeld staan en kijk haar met een blik vol irritatie aan.

"Wat?" Snauw ik bot. Als ik zie hoe haar gezicht vertrekt besef ik pas hoe bot het moet zijn overgekomen. "Sorry ik bedoelde het niet zo." Mompel ik excuses.

"Ik wil niet dat je een losgeldbrief stuurt oké? Ik denk dat ik teveel reageer op emoties in plaats van er echt goed over na te denken. 5 minuten geleden zat ik je nog huilend op je schoot. Ik denk niet dat ik in staat ben om een verstandige keuze te maken." Het frustreert me hoeveel ze gelijk heeft. Ik weet dat het voor gezeik gaat zorgen, maar ergens denk ik dat dit het waard is.

"Wat hebben we te verliezen?"

"Als mijn vader erachter komt dat wij dit samen hebben gedaan, en geloof me daar komt hij achter, dan zorgt hij ten eerste dat ik jou nooit meer te zien krijg. Jij verliest waarschijnlijk je plekje bij The Knockouts en dan hebben we het nog niet over de gevolgen van de politie. Ik denk niet dat jij je vrijstelling bij Halt nog hebt. Dus misschien een strafblad en taakstraf. En aangezien je net een rechtszaak heb gehad over je voogdij dan he...-"

"Oké oké ik snap het." Onderbreek ik haar, terwijl ik me laat zakken op de stoel die aan de tafel staat. "We hebben dus zeker wel wat te verliezen." Vanessa knikt door mijn woorden en gaat tegenover mij aan tafel zitten.

"Kijk hoe graag ik ook wraak wil nemen en mijn vader een hartaanval wil bezorgen het is niet slim. Ik denk dat ik op deze manier ook al aardig schade aanricht. Dankje nog trouwens dat ik hier mag blijven." Ze kijkt me aan met haar lieve glimlach, welke letterlijk de kriebels in mijn buik omzet tot kippenvel. Bijna automatisch glimlach ik naar haar terug. Mijn frustratie is als sneeuw voor de zon verdwenen.