Vechtersbaas

36. Schietende scooters

.-~*~-.

A      L       E      X      A      N      D       E       R

"Goedemorgen"

"Buongiorno"(goedemorgen) begroet mijn opa me in het Italiaans terug.Hij zit met zijn puzzelboekje op zijn vaste stoel voor de televisie. Een Italiaanse zender staat aan en het nieuws klinkt hard door de kamer.

Ik loop naar de keuken en pak koffie uit het apparaat. Ik leun tegen het aanrecht aan en mjn opa is weer druk aan het puzzelen.

"Waar is oma?" Vraag ik, nadat ik heb opgemerkt dat ze niet in de woonkamer of keuken is. Normaal is ze altijd veel te vroeg met van alles in de weer.  

"Lei è a letto. Sono passati 15 anni da Angelo"(Ze ligt nog op bed. Angelo is vandaag 15 jaar geleden). Mijn opa knikt naar het altaar wat op de hoek van het televisie meubel staat. Er staan drie fotolijstjes, een van mijn moeder, een van mijn oom Angelo, en een van hun samen toen ze kinderen waren in het midden.

Er staan bloemen naast en het kaarsje wat ervoor staat brand altijd overdag. Mijn oma zorgt ervoor dat het er altijd goed verzorgt uitziet.

"Oh" Ik voel gelijk alsof er een steen in mijn maag valt. Mijn oma haar kinderen zijn allebei vermoord. Ik kan nog elke dag zien hoeveel pijn ze heeft.

Eerst overleed mijn oom Angelo, hij zat in het criminele circuit en is een half jaar vermist geweest. Uiteindelijk heeft de politie aan de deur gestaan en verteld dat ze zijn stoffelijke resten hebben gevonden in een weiland. Hij is vermoord, gemarteld en verbrand.

Ondanks dat ik jong was weet ik hoeveel verdriet mijn moeder er van heeft gehad. Totdat ze uiteindelijk zelf ook nog geen 5 jaar erna werd vermoord.

Bij de gedachte van mijn moeder haar dood begint mijn adem zich te versnellen. Mijn hart begint in mijn keel te bonzen en ik voel hoe mijn handen beginnen met trillen. De angst en verwarring die ik toen voelde neemt mijn lichaam weer over.

Flitsen van het geluid van een scooter, schoten en het gevoel van haar warme bloed wat overal heen stroomt. Het gebeurde zo snel het ene moment zwaaide ze naar me, met haar vertrouwde glimlach, en daarna lag ze op de grond. Doorboord met kogels en twee jongens in trainingspakken die hard op een scooter voorbij reden.

Mijn moeder maakte geen geluid en toen ik eindelijk naast haar op de grond zat, was het al bijna te laat. Ze had geen kans om nog iets tegen me te zeggen het enige wat ze deed was glimlachen toen ze me zag, waarna ik aan haar ogen zag dat ze dood was.

Ik heb voor mijn gevoel eeuwen op straat gezeten, huilend bij haar dode lichaam, mijn handen onder het bloed. Terwijl in werkelijk het niet langer was dan een minuut voordat heel de buurt om ons heen stond.

De daders werden diezelfde week nog opgepakt, nog tieners waren het. Een fucking vergismoord uit het criminele circuit. Ze hadden de verkeerde persoon vermoord en het heeft heel mijn leven verpest.

Lang heb ik mezelf verantwoordelijk gehouden voor haar dood. Elke avond lag ik met mijn ogen open naar het plafond te staren wetende dat ik niet zou kunnen slapen. Elke keer als ik probeerde mijn ogen te sluiten zag ik haar liggen. Doorboord met kogels en haar bloed wat overal op mijn handen zat.

Zelfs als ik niet in bed lag bleef ik de schoten en het gescheur van een wegrijdende scooter horen. Hoe ze daar lag, het leven wat uit haar ogen verdween, haar blik ijskoud voor zich uit. Iets wat ik nooit van mijn netvlies afkrijg. Het enige waar ik destijds aan kon denken was hoe haar dood mijn schuld is.