Vechtersbaas

28. Prima

.-~*~-.

V A N E S S A

Lachend neem ik nog een grote hand chips uit de schaal, terwijl ik mijn poin 6 plaatsen vooruit plaats.

"Ik hoef nog maar 5 stappen en dan heb ik gewonnen." Zeg ik met een grote grijns tegen Sarah, wie hopeloos naar het mens erger je niet spel voor ons kijkt.

"Je hebt gewoon te veel geluk. Je hebt bij mij al 3 keer mijn poppetjes eraf geslagen."

"Ach mens erger je niet." Zeg ik lachend.

"Alleen die woordgrap zou al genoeg reden moeten zijn om je te mogen vermoorden weetje." Zegt Sarah geïrriteerd, maar ik kan de glimlach in haar woorden horen.

"Denk je niet dat je moeder boos wordt?" Vraagt Sarah voorzichtig, terwijl ze kijkt hoe ik snel mijn hand chips opeet. Ik haal nors mijn schouders op.

"Waarschijnlijk wel."

"Ben je niet meer bang, voor wat ze van je vindt?" Weer haal ik een beetje onwennig mijn schouders op.

"Ergens wel, maar ik begin er gewoon steeds meer schijt aan te krijgen ofzo. Ik bedoel vanmiddag ging ik naar huis met de gedachte chill niks te kunnen doen, maar ik word gelijk weer ingezet om bij haar nieuwe vriendinnen te laten zien hoe perfect ik ben."

"Maar mocht je wel naar mij dan?"

"Ja, als haar vriendinnen er zijn kan ze geen nee zeggen." Zeg ik met een grijns. Sarah schudt haar hoofd en drukt op de dubbelsteen in het midden van het bordspel.

De dobbelsteen landt op '3' en Sarah zucht geïrriteerd. "Ik meen het als jij nu 5 dobbelt dan is dit spel officieel corrupt."

Met nog steeds een grote grijns op mijn gezicht druk ik nu ook op de dobbelsteen, waar tot onze beide verbazing een '5' verschijnt. Sarah zucht diep en kijkt verslagen hoe ik mijn laatste pion in het vakje bij de andere 3 pionnen plaats.

"Wanneer zelfs mens erger je niet wat tegen je heeft."

"Couldn't be me." Zeg ik met een grote glimlach, terwijl ik begin met het opruimen van het spel. Met nog steeds een mokkend gezicht helpt Sarah met opruimen. 

"Wat als ik cookie dough ijs voor je koop als troost?" Vraag ik aan Sarah, wie gelijk opbeurt.

"Oeh ja, het is pas half 6, mijn moeder is toch niet thuis voor 10 uur. Blijf je trouwens eten? Ik heb nog diepvriespizza's." Enthousiast knik ik.

Alles beter dan thuis te eten bij mijn moeder, of nog erger bij Xavier.

"Oke, laten we gaan. De supermarkt is 5 minuutjes lopen." Zegt Sarah, als ze de deksel van het mens erger je niet spel op de doos doet.

Ik knik en we lopen samen naar de gang van haar kleine appartementje. Nog steeds snap ik niet hoe mensen zo kunnen wonen. In deze buurt en deze flat. Het laat me echt medelijden hebben met Sarah en haar moeder.

Ik zou het me echt niet willen voorstellen wat er zou gebeuren als mijn vader opeens wegloopt, zonder iets te laten horen.

"Mis je je vader?" Door mijn plotselinge vraag kijkt sarah verbaasd op.

"Ik denk het. Ik mis meer het leven wat we eerst hadden, dan dat ik mijn vader mis." Zegt ze twijfelend, terwijl ze in haar nikes stapt.

"En je moeder?"

"Die is er nog steeds kapot van. Ze verdrinkt zichzelf in haar werk, maar ik vind het niet zo erg. Als het betekent dat ik vaker alleen thuis ben." Ze wiebeld met haar wenkbrauwen naar me en ik lach. Haar poging om de sfeer te verbeteren heeft zeker gewerkt.