Ίντριγκες Και Πάθη

Κεφάλαιο 7ο

  Οι σκέψεις σταμάτησαν να βομβαρδίζουν τι μυαλό της, μόνο όταν έπρεπε να διαλέξει ένα από αυτά τα πανέμορφα φορέματα. Τα μάτια της μεταφέρονταν από το ένα στο άλλο, αναλύοντας την κάθε λεπτομέρεια του υφάσματος και των σχεδίων. Τελικά αποφάσισε να φορέσει ένα κομψό μπεζ φόρεμα, με βαθύ κόψιμο στο πλάι. Ίσως ήταν λίγο προκλητικό, επειδή φαινόταν σχεδόν όλο το μπούτι της, αλλά δεν την ένοιαζε. Εξάλλου, δεν διάλεξε εκείνη τα φορέματα και κανείς δεν είχε το δικαίωμα να της επιβάλει τι να φορέσει.

  Στάθηκε μπροστά απ’ τον καθρέφτη και έφτιαξε την τιράντα από πέρλες που χάιδευε τον αριστερό της ώμο. Χρειαζόταν γόβες, μακιγιάζ και φυσικά κάτι για να πιάσει τα μαλλιά της, ώστε να αποκαλέσει τον εαυτό της «έτοιμο».

  Πήγε στην πόρτα και ακουμπώντας το αφτί της στην ξύλινη επένδυση, αφουγκράστηκε. Τίποτα. Δεν άκουγε απολύτως τίποτα. Ούτε ομιλίες, ούτε βήματα…τίποτα. Η καρδιά της σφίχτηκε. Τι έπρεπε να κάνει; Να φωνάξει ή απλώς να περιμένει κάποιος να έρθει;

  Ξεφύσησε και έστρεψε το βλέμμα της προς το παράθυρο, ελπίζοντας να βρίσκεται κάποιος απέξω, αλλά δεν εντόπισε τίποτα πέρα από δέντρα. Περπάτησε λίγο μέσα στο δωμάτιο, ώσπου άκουσε την κλειδαριά να ξεκλειδώνει και στη συνέχεια τα βήματα κάποιου.

  «Συγγνώμη για την ενόχληση, αλλά σας έφερα κάποια πράγματα» είπε η νεαρή υπηρέτρια που μπήκε μέσα. Ήταν γύρω στα εικοσιπέντε, με ξανθά μαλλιά, τα οποία είχε πιάσει σε έναν περιποιημένο κότσο και γαλανά μάτια. Όμορφη.

  «Δεν πειράζει, σε ευχαριστώ πολύ» απάντησε η Νοέλια, χαρίζοντάς της ένα απλοϊκό χαμόγελο.

  Η κοπέλα άφησε τρία κουτιά παπουτσιών στο πάτωμα κι ετοιμάστηκε να φύγει. Και καθώς η πόρτα άνοιγε, η Νοέλια κατάφερε να βάλει το μυαλό της να δουλέψει.

  «Μισό λεπτό» σχεδόν αναφώνησε. Ήταν η τέλεια ευκαιρία για να αποδράσει. Θα μπορούσε να σπρώξει την υπηρέτρια κι έπειτα να τρέξει και να βγει απ’ το δωμάτιο. Και θα το είχε κάνει, αν δεν εμφανιζόταν αμέσως μετά στην πόρτα ο Λεονάρντο.

  Προχώρησε με σταθερό βήμα μέσα στο δωμάτιο και κοίταξε το χώρο εξεταστικά, έχοντας στο πρόσωπο ζωγραφισμένη την απορία.

  «Τι συμβαίνει;» ρώτησε και τα μάτια του διασταυρώθηκαν με τα δικά της.

  «Τίποτα, απλά ήθελα να ζητήσω κάτι για να πιάσω τα μαλλιά μου και να βαφτώ» του αποκρίθηκε ήρεμα η Νοέλια, παρότι από μέσα της είχε ξεσπάσει καταιγίδα.